Blauwhelm in Bosnië

Toen we laatst op de post terugkwamen van het begeleiden van een konvooi, hadden we een mooi vuurwerk. Iemand had onderaan de berg waarop de Serven hun post hebben, pal tegenover ons roadblock een vuurtje gemaakt. Lekker droog bos op de berg, en hup, de hele berg in de fik. Klein probleem, omdat de Serven ook hun munitie bovenop hadden staan en geen tijd meer hadden om die weg te halen. Dat werd compleet vuurwerk. Eerst het lichte kaliber, daarna wat zwaarder en toen het slotwerk: een gigantische dreun, een paddestoel-rookvorm en opspattende bomen, grond en bladeren. Jongejonge, in een halfuur alle Serven van de berg gejaagd, en dat nadat zij een uur daarvoor nog naar ons gek stonden te doen en te ginnegappen. Ik ben benieuwd wat er met degene is gebeurd die dat vuur had aangestoken.

Moeilijk
Ja, dat is nog wel iets anders: hier weer terugkomen na een fijn verlof Best moeilijk, vooral de eerste week. We zijn nu bijna weer op de bestemming: Srebrenica. Omdat we vanaf Zagreb toch nog niet verder konden vanwege de tegenwerking van de Serven, hebben we de handjes hier laten wapperen op vhegveld Tuzla, waar om de hele landingsbaan prikkeldraad (drie rollen op elkaar) moest komen te liggen, omdat ze binnenkort daar weer vliegtuigen willen laten landen en alle gespuis in elke levende vorm buiten willen houden. Op 20 april zijn we vertrokken van Zagreb naar Split met een bus en een vrachtwagen. Dat is een behoorlijk stuk (ongeveer tien uur rijden), omdat je het hele stuk weer om Kroatië heen moet rijden. Wel mooi, als je zo lang door het stof rijdt en in één keer bij de Adriatische zee komt.

Uitgeleefd
In Split sliepen we twee nachten in hotel Palace, dat zijn naam absoluut geen eer aandeed, omdat het volledig uitgeleefd was door alle soorten nationaliteiten, ingehuurd door de VN. Toen in een konvooi naar Lucavac. Voor mij dus de tweede keer dat ik het geitepad aflegde, maar nu reden we tijdens daglicht. Ik heb daardoor meer gezien dan vorige keer en door routine en "gewend zijn aan", heb ik iets meer foto's durven maken, die nu een keer niet door een of andere wazige vrijheidsstrijder in beslag zijn genomen. Waar we bij ons vertrek uit Split 'm wel een beetje voor knepen was het stadje Prozor. Het konvooi dat voor ons vertrokken was, had een man dood gereden met een vrachtwagen van de VN. Dat is op dit moment, logisch ook, een behoorlijk knijpende situatie geworden, omdat de bevolking, die het daar volgens mij toch al niet zo op de VN heeft, direct over de rooie gaat. Toen we er ten slotte doorheen kwamen werd het gelukkig schemerig en we hebben nergens last van gehad, behalve dan van passeerproblemen met de humanitaire-hulpkonvooien die uit het binnenland kwamen. We reden overigens in een brandstofkonvooi van de luchtmacht met als bestemming Tuzla. We zijn verdeeld over de cabines en fungeerden als bijrijder (zonder rijbewijs).

6000 mijnen
Door de drukte op de geitepaden en een lekke band onderweg, kwamen we niet verder dan Gorni Vakub, waar we de vorige keer nog beschoten waren. Nu was het er rustig, brandde er licht en was er zowaar weer een kroeg open. Op 22 april kwamen we in Lucavac aan en om de wachttijd wat te bekorten voordat we naar Srebrecnica door kunnen rijden, hebben we aangeboden om mee te werken bij de A-compagnie aan de beveiliging die rond de luchthaven moet worden gebouwd. Het is een behoorlijk groot vliegveld, wat oppervlakte betreft net zo groot als Zagreb, waar (het lijkt wel met de regelmaat van de klok) tussen half 10 en half 11 's morgens een granaat op gegooid wordt door de Serven en waar naar schatting nog zo'n 6000 mijnen in de grond moeten zitten. Voorzichtig lopen dus en op de verharde paden blijven of anders door een vers spoor van de YPR. Na drie dagen werk hebben we allemaal nog twee benen. We troffen het beter dan de koe die daar vier dagen geleden aan het grazen was en nu met kapotgeslagen onderlijf geslacht is. Daar ben je dan wel even stil van. Ik krijg net te horen dat het tweede verlofgangerskonvooi eindelijk, eindelijk, Zagreb bereikt heeft (gelukkig voor die jongens, familie en vrouwen) en dat wij morgen naar Srebrenica vertrekken. Gelukkig, want ik sta te springen om weer aan de slag te gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen