Frederique

Af en toe kan ik haar net zien zitten. Anders heeft ze praatjes voor tien. Nu zit ze er smalletjes bij. Soms lacht ze flauwtjes naarMiriam die naast haar zit.
Eindelijk is het zo ver. Ze stellen zich op voor in de kerk. ik voel dat m 'n handen klammig worden. Nog één en dan is zij aan de beurt. Ik zie haar slikken en onzeker met haar handen friemelen. Kon ik haar maar helpen! ...En dan moet er een versje tussen gezongen worden! Ik voel gewoon dat het fout gaat. Dat versje opeens ertussen met de microfoon al bijna onder haar neus. Ik zie de verwarring op haar gezicht...
Stilte...
„En het geschiedde, dat de herders, engelen opgevaren... eh nee..."
De meester houdt vlug het boekje erbij om te spieken. Met de moed der wanhoop begint ze opnieww en als ze de draad eenmaal te pakken heeft, heft ze haar hoofd op en raffelt de rest er in één adem achteraan. Alsof ze verontschuldigend wil zeggen: Ik kon het toch echt hoor!
Ik zie aan haar gezicht (donkerrood van schaamte) dat ze dit heel ergvindt. Eén geluk, voor haar althans, datMiriam het er ook enigszins haperend aflrengt. Nu kunnen ze tenminste straks samen oe en ah roepen en elkaar troosten. Pleister op de wonde is het boekje, de appel en het zakje chips. Maar het mooiste en belangrijkste, de boodschap van deze avond, is haar deze keer ontgaan.
De volgende twee keren bijleven en welzijn mag ze wat mij betreft genieten zonder teksten. Want deze telde minstens voor drie keer.
Na haar "afgang" in de kerk is het gedaan met haar zelfvertrouwen. Ik heb haar zelden zo van slag gezien. De laatste schooldag dat jaar (de dag na kerstavond) scoort ze magertjes. Haar repetitie geschiedenis levert een zesje. Wat was ze zenuwachtig. Diverse keren hadden we haar overhoord en evenzoveel keer had ze nul fout Maar de bibberation heeft toegeslagen. Ook haar schrijven zakt die vrijdag van een 8 naar 6 1/2. Ze is dus dringend aan vakantie toe.
Even geen school, een beetje vertroetelen, op tijd naar bed, de kerstdagen, oud en nieuw, genoeg variatie om die vervelende herinneringen te laten vervagen.
En als ik haar een beetje ken, begint ze volgende week alweer te jubelen dat ze zo verschrikkelijk veel zin heeft om weer naar school te gaan. Maar voor het zover is verwacht ik eerst nog één van haar sporadische woedebuien, om de laatste restjes stress weg te spoelen. En dan kan ze het nieuwe jaar met een schone lei beginnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen