Herdersleven

De aanvang van de lammerentijd roept eerlijk gezegd wat spanning bij me op, tussen het verwachten van nieuw leven en het moeten optreden bij problemen. Hoewel de ervaring me heeft geleerd dat het allemaal niet zo'n vaart loopt, beleef ik het waarschijnlijk wat indringender dan klinisch noodzakelijk is.

We zitten momenteel met 50 kleintjes al weer midden in de lammerentijd. Een intensieve tijd, die gekenmerkt wordt door niet-aflatende verzorging. Al ruim een maand voordat de eerste ooien uitgeteld waren, hielpen vrijwilligers me met het klaarmaken van de kooi.

Er moesten kraamhokken gereed staan, ruiven getimmerd en watertonnen toegevoegd, losse troggen voor brokken geplaatst, medicijnen en hulpmiddelen voor de geboorte bij de hand zijn. Want ik moet in de worpperiode de handen zoveel mogelijk vrij hebben.

Bijzonder is dit jaar het vele water dat de achterkooi insijpelde, onder de fundering door. We hebben een beste hoeveelheid mest met de hand uitgegraven en de achterkooi opgevuld met vier kubieke meter zand. Daarmee was het gemodder opgelost.

Tegen de tijd dat de eerste ooien werpen, is mijn vrouw Dieuwke dagelijks enige tijd tussen de schapen. Ze observeert alle aanstaande moeders grondig. Zijn de uiers al gezwollen? Wordt de vulva reeds rood? Zijn er dames die de staart optrekken? Allemaal seintjes dat aanstonds de eerste vruchten afgeworpen worden. Mijn vrouw wordt daar sterk door geboeid.

Kort voor het werpen gaat de ooi krabben met haar voorpoten, flemen met de bovenlippen en kreunend liggen. Dan stijgt bij Dieuwke de polsslag. Vorig jaar was ze midden in de nacht naar de kooi gegaan om daar de primeur voor mij weg te kapen. De eerste worp betrof een tweeling en Dieuwke maakte het allemaal mee. Schapetrots kwam ze het me diep in de nacht vertellen. Ik vond dat ik als herder de primeur hoorde te hebben...

En dit jaar streek Dieuwke wederom met de eer. Via de juist aangeschafte mobiele telefoon wekte ze me uit mijn avondrust. Ik zat soezerig voor onze houtkachel te luisteren naar een romantische serenade. „De lammerentijd is begonnen", zei ze uitgelaten. „Een ooilam." „Is alles goed?" vroeg ik, niet met het oog op Dieuwke... „Ik heb ze al in het kraamhok gezet, maar het lam heeft nog niet gedronken. Tot straks." Tuut, tuut, tuut.

Drie kwartier later kwam mijn vrouw opgetogen binnen. Ze bleef staan in de deuropening. „Jij moet er maar even heen", zei ze. „Ik heb de spenen al doorgetrokken, maar het lam is aan de zwakke kant."

„Tjonge wat stink jij naar de schapen", reageerde ik op de geur die ze uit de natuur had meegenomen. „Kun je je voorstellen wat ik ruik als jij er de hele dag tussen hebt gelopen", zei ze. Dat moest ik toegeven, maar ik ben zo aan de schapelucht gewend dat ik gelukkig niet steeds besef hoe penetrant heideschapen rieken.

Midden in de nacht begaf ik me naar de schaapskooi en bekeek de ooi en haar lam. Beetje jodium op de navelbreuk, oormerkje in doen en noteren. De ooi was wat nerveus. Vannacht verder maar niets meer aan doen, besloot ik. Eerst met rust laten en kijken hoe het er morgen voor staat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen