Frederique

„Ik weet nu wel bijna zeker wat ik wil worden", vertelt Frederique me met een zeer vastberaden gezicht. „ Verpleegster, en eigenlijk weet ik het héél zeker. Nu verander ik niet meer!" „ Wat denk je zoal datje moet doen als verpleegster?", informeer ik om even uit te proberen hoe gefundeerd haar besluit is. „Nou, prikken geven en zo." „En zo?", echo ik. „ Wat doe je dan nog meer?' „Ja nou eh, nou eh", hapert ze. „Ja, wat nou eh", plaag ik. „Daar wordt een mens meestal niet beter van hoor!",Nee, dat weet ik ook wel", stuift ze verontwaardigd op. „Eten geven", weet ze dan nog op te noemen. „Bedden opmaken...", start ik m 'n opsomming. „ O ja, en temperaturen", zegt ze dan opeens benepen. „Eh, doen ze dat... o, dat doen ze daar natuurlijk in hun mondhe mam?", probeert ze dit plotseling opgekomen probleem op te lossen. „ Toen ik in het ziekenhuis lag in ieder geval nog niet", sla ik deze hoop de bodem in. „Nee toch, bah! Dan heeft iedereen toch zeker wel een andere thermometer?", vraagt ze hoopvol. „Nee, iedereen heeft dezelfde", begin ik. Een zeer afkeurend gemompel rolt uit haar mond. „Ssst", sus ik haar, „maar ze deden er voor iedere patiënt een nieuw plastic hoesje om." Ze knikt goedkeurend. „Magje zelf weten watje het leukst vindt daar?", vraagt ze geïnteresseerd. „De eerste tijdmoetje veel leren", leg ik uit. „ Wat later m,oetje op verschillende afdelingen werken. Zoah bij de baby 's (haar ogen lichten op), op de operatiekamer (kijkt bedenkelijk), bij heel ernstig zieke mensen (ernstiggezicht). En later kan je dan kiezen watje het liefste doet. Niet alle mensen worden beter, er sterven soms ook mensen. "Ze knikt begrijpend: „Ja, en dan moetje de familie helpen en troosten." Na een korte stilte, ze heeft kennelijk de voors en tegens overdacht, deelt ze mee: „Ik denk dat ik toch wel tegen bloed kan hoor, dus die operatiekamer..." Ze zwijgt veelbetekend, Ja, ikgeeferniks om, ik word toch verpleegster!" En dan gooit broerlief roet in het eten. Schijnbaar ongeïnteresseerd heeft hij het hele gesprek over zich heen laten gaan. Dat dacht ik tenminste. Maar opeens gooit hij de knuppel in het hoenderhok door tamelijk nuchter mee te delen: „En dan moetje de mensen wassen ook! Helemaal!!!" „Ssst, hou nu maar op asjeblieft", bezweer ik op het nippertje verdere kletspraat. „ Wees maar blij dat er verpleegsters zijn. Stel je voor dat jij in het ziekenhuis lag en niemand wilde je wassen. Dat zou even vervelend zijn!" Dan is het weer even stil totdat Frederique zegt: „ Toch geloof ik dat ik verpleegster word. Dat wassen, daar geef ik eigenlijk niks om. Dat hoort er nu eenmaaibij. Trouwens, ik zie wel hoor. Het duurt nog zo lang!"...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen