DAG IN DAG UIT

„ Waar is mama? Is mama thuis? O, ha mam, bent u hier?" Stefan, net uit school, komt opgewonden naar me toe en begint m.eteen verder te ratelen. „Raadt eens wat we mogen maken voor school? Een werkstuk ! En ik doe het over muziek. Over de militaire muziek van papa. Daar weet ik een heleboel van. Heeft upapier in huis, mam, want ik ga er direct mee beginnen. Het moet over vier weken afzijn." „Mogen?Een werkstuk mógen maken?"kan ik het niet laten om zijn enthousiasme te temperen. „Móeten zal je bedoelen." Niet begrijpend kijkt Stefan me aan. Het is duidelijk dat mogen en moeten voor hem hetzelfde zijn in dit geval. En zo te zien kan hij bijna niet wachten om te beginnen. De meester had echter geen ongelukkiger tijdstip kunnen bedenken voor deze opdracht. Anne-Ruth zit midden in haar eindexamen VWO. De ene dag is ze ontspannen en vrolijk en de andere dag staat ze stijf van de stress, zodat bij mij af en toe ook de zenuwen in mijn lichaam heen en weer springen. Esther heeft het druk met haar vioollessen en de repetities van het Jeugdorkest. Bovendien is ze net hersteld van een lelijke keelontsteking. En Rebekka is kortgeleden gestopt met haar baan omdat het haar zoveel energie kostte dat ze niets meer over had voor haar cursus binnenhuisarchitectuur. Maar dit zijn allemaal dingen waar Stefan geen boodschap aan heeft en hij verwacht dan ook van zijn moeder dat ze hem met raad en daad terzijde staat. Of ik dus „nu maar even papier wil pakken" en „alstublieft ook meteen even wil kijken of we een boekje of zoiets over de muziek hebben." „Moet het per se over muziek gaan ? " vraag ik. ,,Nee hoor", zegt Stefan. „ We mochten kiezen uit drie onderwerpen. Bas doet het over de wasbeer."„ O ", zeg ik, denkend aan het 200 pagina's tellend boek over het 175-jarig bestaan van de militaire muziek. „ Waarom doe jij het niet over de pandabeer. Dat is toch je lievelingsdier?" „De pandaheer?" schrikt Stefan, terwijl hij schichtig om zich heen kijkt. Stel je voor dat zijn zusjes het horen en hem er mee gaan plagen. „Nee", mompelt hij, „dat is veel te kinderachtig. Ik doe het over papa's muziek." „Dan mag je mijn typemachine gebruiken", probeer ik nog een klein beetje enthousiasme aan de dag te leggen. „ We mógen het niet typen", zegt Stefan argeloos, „we moeten het schrijven." „O", zeg ik verbluft. „ Wat erg." Stefan met zijn slordige handschrift en zijn gekras en geklieder en die mag nu een werkstuk maken, maar hij móet het schrijven ? Daar zullen we het metz'n allen nog heel druk mee krijgen de komende tijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen