Mevrouw Wang winkelt in Wangfujing

Samen met haar zoontje Long is mevrouw Wang vanmiddag wezen winkelen in Wangfujing, de bekendste winkelstraat van Peking. Of zeg maar van heel China. Even zitten ze uit te blazen voor een Amerikaanse hamburger-eetgelegenheid. Naar binnen gaan waagt ze maar niet. Ze zou wel willen, al was het alleen maar omdat Long er al weken om heeft lopen zeuren. Door de ramen glurend heeft ze lange rijen hongerige klanten gezien. China's nieuwe rijken en buitenlandse toeristen. „Het is er prachtig schoon binnen, alles glanst als een spiegel. Heel anders dan in die restaurants van ons. Maar het eten binnen is voor ons gewoonweg onbetaalbaar. We zijn maar een paar dagen hier, maar alles kost hier handenvol geld. Daar ben ik wel van geschrokken."
Ze komen uit Jinan, in de provincie Shandong. Haar man neemt in Peking deel aan een congres. Als hij even tijd heeft gaan ze samen naar een van de vele bezienswaardigheden in en rond de hoofdstad. De Verboden Stad natuurlijk en het mausoleum van Mao. Het Zomerpaleis met het grote Kunmingmeer. „En in de dierentuin hebben we reuzenpanda's gezien", vertelt Long trots. Ze zagen er wel een beetje vies uit, vond hij. „En morgen gaan we met z'n drietjes naar de Grote Muur", vult zijn moeder aan, „die kun je van de maan af nog zien."
Ik zeg maar niks, want de meeste Chinezen zijn erg gesteld op hun cultuur-mythen. In werkelijkheid zijn de resten van deze wereldberoemde, tegen invallende steppevolkeren opgeworpen verdegigingswal al vanaf een paar kilometer meter hoogte niet meer te onderscheiden van de roodbruine aarde waaruit het merendeel ook is gemaakt. Grote stukken zijn helemaal verdwenen, weer opgegaan in het steppezand. Slechts kleine stukken van de meer dan tweeduizend jaar oude muur zijn nog min of meer intact. Voor toeristische doeleinden zijn ten noorden van Peking, bij Badaling, enkele kilometers gerestaureerd. Met vele duizenden tegelijk maken buitenlanders en Chinezen hier het hele jaar door dag in dag uit hun lang gekoesterde droom waar.

Geen contact
En of het nu hier, of bij de befaamde Tempel des Hemels is, of op het Plein van de Hemelse Vrede, overal zie je de grote stroom binnenlandse toeristen en de heel wat kleinere stroom westerlingen bij elkaar komen. Of beter gezegd: langs elkaar heen lopen. Want van enig onderling contact is geen sprake. Voor veel Chinezen zijn deze buitenlanders de eerste exemplaren die ze in levende lijve kunnen aanschouwen. Ze worden lang en nadrukkelijk aangestaard, alsof ze van een andere planeet komen. Mevrouw Wang bekent dat ze er ook heel erg aan moet wennen. „Ze hebben zulke grote neuzen. Ik vind vrouwen niet zo elegant, sommigen zijn geweldig dik. En buitenlanders ruiken zo sterk." Dat vinden buitenlanders trouwens ook van de Chinezen. Met verbazing en ongeloof zien ze ook hoe men elkaar bij bushaltes of loketten verdringt of soms gewoon onder de voet loopt. In de luxe hotels en restaurants merk je daar als toerist weinig van, maar de dagelijkse werkelijkheid van de Chinezen is hard, erg hard.

Droombeeld
De meeste mensen geven er de voorkeur aan om aan hun geUefde droombeeld vast te houden. Alle Chinezen vinden hun cultuur, hun beschaving de hoogst ontwikkelde van de hele wereld, maar het merendeel wil graag naar Amerika. Het landvan-melk-en-honing, waar je slapend rijk wordt. En voor buitenlanders is en blijft China toch altijd nog het raadselachtige Hemelse Rijk met haar bloemrijke taal, haar verfijnde keuken en wonderlijke architectuur. Het gedroomde land met haar statige mandarijnen, romantische dichters en ruisende vrouwengestaltes, slank als bamboetwijgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen