Geselsie uit Suid-Afrika

We hebben een week met heuglijke feiten achter de rug. Woensdag was het 25 jaar geleden dat de Gereformeerde gemeente van Randburg werd geïnstitueerd. Klein begonnen, en nog steeds klein. Het mag wel een wonder genoemd worden ^— dat de gemeente nog bestaat; er ^ë hebben zich vele wederwaardigheden voorgedaan. Maar nog steeds zijn er een 200 leden en doopleden die elke zondag de gelegenheid krijgen om in de kerk Gods Woord te horen. Ook niet groot begonnen, maar wel stevig uitgebreid is de familie Tijssen in Zuid-Afrika. Afgelopen zaterdag zijn we met het grootste deel van de familie bij elkaar geweest omdat het op 15 december 25 jaar geleden was dat vader en moeder Tijssen met 14 kinderen op vliegveld Jan Smuts arriveerden.
't Was een bijzondere gebeurtenis, de aankomst van dit emigrantengezin. Zelfs de pers was vertegenwoordigd. Het was namelijk nog nooit eerder voorgekomen dat een ouderpaar met zoveel kinderen het land binnenkwam. En nog steeds wonen ze allemaal in dezelfde omgeving. Vanuit het bloemenkwekershuis in Strubensvallei zijn ze uitgezworven, maar geen van de kinderen is verder dan Brits, op 90 km afstand, gekomen. Dat is op zich al een bijzonderheid in een land als Zuid-Afrika. Zelfs als je in de kerk rondkijkt, zie je bijna geen gezin met volwassen kinderen van wie er niet een of meer in het buitenland of op behoorlijke afstand in Zuid-Afrika wonen.
Kleinkinderen zijn er inmiddels in een flink aantal; onlangs werd de 48e geboren. En dat is tegelijk het 75e lid van de familie, de aangetrouwde leden meegerekend. Er zijn zelfs al twee achterkleindochtertjes, maar die wonen, met hun ouders, wel redelijk ver weg: bij Bloemfontein en dat is zo'n 400 km van ons vandaan.
We zijn nog steeds een Hollandse familie: nog maar één van de kleindochters heeft een Afrikaanse verloofde. Verschillende van de schoonzoons en -dochters hebben hun ouders en andere familie nog in Nederland wonen. Maar ik ben de enige die mijn Tijssen in Nederland heb leren kennen. De anderen maakten allemaal eerst kennis met ZuidAfrika en toen met hun aanstaande familie.
Dat er in die afgelopen 25 jaar heel wat gebeurd is in zo'n groot gezin, is logisch. Zaterdag kwam er een flink aantal oude dia's te voorschijn -stiekem van Nederlandse famileleden die op bezoek geweest zijn bijeengesprokkeld- en met de beelden kwamen ook de vrolijke verhalen los. Weet je nog daar... en toen... Kindergezichtjes van toen blijken als twee druppels water op kleinkindergezichtjes van nu te lijken, 'k Had het nooit eerder gezien -foto's zijn in de familie nogal schaars- maar Theriza is echt een klein Jantje. Gelukkig konden we zonder weemoed naar al die oude dia's kijken: Geen van de familie wordt nog gemist. Er zijn ernstige ongelukken geweest. Jans vader heeft een open-hartoperatie ondergaan, maar allemaal zijn we nog gezond. Zo mochten we zaterdagavond met z'n allen het laatste vers van psalm 72 zingen: Zijn Naam moet eeuwig eer ontvangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen