Dag in dag uit

„Zo, jj hebt je gymnastiek voor vandaag wel weer gehad", zegt felle lachend als hij me voor de tiende keer met een emmer water naar de appelboorn ziet lopen. „O, dit is nog niet alles' hoor", plaag ik mijn echtgenoot terug „ik ga nu een paar échte oefeningen doen. Let op!" Pal voor Jelles verbouwereerde gezicht maak ik een flink aantal spreid-sluit-springbewegingen, terwijl ik mijn armen omhoog en omlaag zwaai. Meteen na deze sportieve uitbarsting val ik hijgend neer in een tuinstoel en heb ik een volledige minuut nodig om weer op adem te komen. Hoofdschuddend staar Jelle toe te kijken.
Hij weet niet of hij nu lachen of huilen moet bij het zien van zo'n overduidelijk  gebrek aan conditie. Zelf doet hij namelijk niets liever dan bewegen. Fietsen, schaatsen, zeilen, surfen, hij vindt het allemaal even leuk om te doen. Verleden jaar heeft hij het zelfs gepresteerd om op één dag door alle provincies van Nederland te fietsen. Een tocht van 400 kilometer, terwijl ik al moeite heb met 20. Gelukkig heeft hij in Rebekka en Esther een paar fietsmaatjes gevonden en maakt hij met Stefan schaatstochten, als er ijs is tenminste. En wat zeilen betreft heeft hij helemaal niets te klagen want dan staan alle drie de dochters te trappelen om mee te gaan, en Anne-Ruth het hardst. Toch blijft Jelle het jammer vinden dat er niet één sport is die we samen kunnen doen. Maar vandaag is het een veel te mooie dag om daarover te beginnen. Vandaag schijnt de zon en het ziet ernaar uit dat het een prachtige dag wordt. Als Jelle even later naar zijn werk is gegaan, sleep ik de strijkplank en het schone wasgoed naar buiten. Zo kan ik mooi, al strij- kend, mijn vakantiekleurtje op peil houden. 
Inmiddels zijn de kinderen ook een voor een wakker geworden. Ze hebben allemaal nog vakantie. Rebekka (21) heeft een tafel en een stoel in de schaduw gezet en werkt aan een tekenop- dracht. Ze mag een serie kaarten ontwerpen voor een Stichting die vakanties verzorgt voor kinderen uit Oostbloklanden. Af en toe gluur ik over haar schouders om te zien hoe het vordert. „Hé, 'jongens", roept Anne-Ruth (18) vanaf haar nieuwe balkon, „ ik weet nu alles over de bijtjes en de bloemetjes. Als jullie het óók willen weten, móet je boven komen kijken want er vliegen steeds -hele dikke hommels van mijn ene pompoenenbloem naarde andere. Leuk hè?" Ja, we vinden -het heel leuk maar we komen niet kijken: 't Is te warm en te veel moeite.
„Ik heb wel zin om het zwembadje uit de schuur te halen", zegt Esther (17), als de temperatuur 's middags nog een paar graden gestegen is, „ of ben ik daar al te oud voor?" „ Welnee joh", roept Stefan (12) meteen, „"we zijn net zo oud als we "ons voelen, nietwaar? Kom op, dan help ik mee met het opblazen en vullen." Al spetterend lachend, tekenend, tuinierend en werkend brengen we in volledige harmonie de dag met elkaar door, in de wetenschap dat de zomer weer bijna voorbij is en de kans op regen morgen weer heel erg groot is. Een zeldzame en kostbare dag dus.
Een dag met een gouden randje!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen