Bijbels licht over een vuilnisdorp

Mannen rijden met ezelskarren door de straten. Zij komen terug uit Cairo, waar zij hun karren hebben volgeladen met vuilnis. Voor en in de huizen zitten vrouwen en kinderen het afval te sorteren. Andere kinderen spelen op de straten, te midden van varkens en geiten die op zoek zijn naar eten. Overal in het dorp liggen grote hopen vuil. Sommige inwoners van Caïro hebben de moeite genomen om hun afval in vuilniszakken te doen. Voor anderen was dit blijkbaar te veel werk. Hierdoor zijn de afvalbergen voor de vele varkens, geiten en ezels een waar lustoord. Ze doen zich te goed aan sinaasappelschillen, oud brood en andere etensresten.

Recycling
ledere morgen vertrekken de mannen en jongens op hun ezelskarren vanuit het dorp naar Cairo. Iedereen heeft een eigen deel van de stad onder zijn hoede en het is geraden niet in eikaars territorium te komen. In de stad aangekomen, beginnen zij het vuil op te halen bij mensen thuis, bij winkels, bij bedrijven en op straat. Zodra de ezelskar volgeladen is, keren de vuilnisophalers terug naar Mokattam.
De vrouwen en kinderen sorteren het vuil en maken grote bergen plastic, papier, kleding, ijzer en etenswaren. Zij zitten midden tussen het vuil en doen al hun werk met blote handen. Nadat alles is uitgezocht, gaan zij naar diverse workshops waar zij hun 'waar' te koop aanbieden. Op deze manier proberen zij een inkomen te verwerven. Zo is er in het dorp een papierfabriek, waar oude kranten en gebruikt karton gerecycled worden. Ook is er een weverij, waar van oude, kapotte kleding truien en tapijten geweven worden.

Wervelwind
Het vuilnisdorp van Mokattam bestaat sinds 1969. In dat jaar draagt de gouverneur van Caïro alle vuilnisophalers in deze stad op te vertrekken. De ophalers vestigen zich dan in Mokattam, waar zij proberen een nieuw bestaan op te bouwen. Door gebrek aan geld en kennis zijn zij echter niet in staat een menswaardig leven te leiden. Zij wonen samen met hun families te midden van de dieren en het vuil. Er breken ziektes uit en de sterfte is hoog. In 1974 komt de eerste zendeling in het dorp, op aandringen van een vuilnisophaler, die hem is tegengekomen tijdens zijn ophaalwerk in Cairo. Hij geeft de zendeling een rondleiding door het dorp en toont hem daarna een grote grot. De zendeling weet op dat moment echter nog niet of God hem roept om hier te gaan werken. De zendeling besluit om drie weken lang in de grot te gaan bidden, in de hoop dat God hem duidelijk zal maken waar zijn roeping precies ligt.
Na drie weken gebeurt er een wonder, zo heeft deze missionaris later zelf verteld en beschreven. Terwijl hij in de grot tot God bidt, steekt er een wervelwind op, waardoor veel lichte dingen omhoog waaien. Als de wind gaat liggen, valt er voor zijn voeten een stukje papier neer. Tot zijn verbazing is het een deel van het bijbelboek Handelingen. Hij leest: „En de Heere zeide tot Paulus door een gezicht in de nacht: Zijt niet bevreesd, maar spreek en zwijg niet. Want ik ben met u, en niemand zal de hand aan u leggen om u kwaad te doen; want ik heb veel volks in deze stad." Op dat moment besluit de zendeling, die later bekend wordt als Vader Simon, te gaan evangeliseren in Mokattam. Met behulp van enkele inwoners bouwt hij een kleine kerk van blik. Op 13 april 1974 houdt hij de eerste dienst. Negen mensen zijn onder zijn gehoor. Ook start hij een zondagsschool, aanvankelijk met elf kinderen.

Groei
Het werk van Vader Simon is niet vergeefs geweest. Steeds meer mensen kwamen naar de kerk, waardoor deze meermalen verbouwd en uitgebreid moest worden. Op dit moment staat er midden in het dorp een grote, uit stenen opgetrokken kerk. Toch is zelfs deze kerk niet voor alle gelegenheden groot genoeg. Gedurende een aantal jaren kwam de gemeente samen in de grot waar het wonder met Vader Simon gebeurde. Daar waren enkele duizenden zitplaatsen gemaakt. Een paar jaar geleden is echter een nieuwe grot ontdekt, niet ver van de eerste. Deze grot is nu omgebouwd tot kerk en iedere week komen hier vijftienduizend mensen samen.

Onmenselijk
Rebecca is een Canadese die al vijftien jaar lang actiefis in het vuilnisdorp. Zij gaat minimaal twee keer per week naar Mokattam, om verschillende vormen van hulp te bieden. Als ik met haar het dorp binnenrijdt, wordt me direct duidelijk dat zij een veel en graag geziene bezoekster is. Iedereen staat stil, zwaait of wil haar hand schudden. „Vijftien jaar geleden was het niet mogelijk voor mij om met de auto het dorp in te rijden. Er was niet één begaanbare weg. Dat betekende dat ik onder aan de heuvel mijn auto moest parkeren en lopend naar boven moest.
Nu rijd ik zonder al te veel moeite heel het dorp door." Over de andere ontwikkeling in het vuilnisdorp is Rebecca ook erg positief. „Vroeger was de situatie hier echt onmenselijk; de mensen sliepen tussen het afval en de beesten. Dat was echt heel erg om aan te zien. Je kunt je voorstellen dat dat veel ziektes in de hand werkte. Door de jaren heen hebben de mensen geleerd hoe zij etages kunnen bouwen in hun huizen. Nu wonen de meeste inwoners op de eerste etage van hun huis, terwijl het vuil en de beesten op de begane grond blijven." Ook de medische zorg is sterk verbeterd. Door de hulp van buitenlandse organisaties staat er nu een ziekenhuis in het dorp, met een polikliniek, een operatiekamer en enkele kamers voor patiënten die voor langere tijd onder controle moeten blijven.
Op het dakterras zit Ahmed, met een infuus naast zich. „Ik ben erg blij met dit ziekenhuis. Mijn broer is elf jaar geleden gestorven omdat hij dysenterie had en geen goede behandeling kon krijgen. Vorige week kreeg ik ook dysenterie, maar het gaat nu alweer veel beter, dankzij de goede medicijnen. En dankzij God natuurlijk. Morgen mag ik weer naar huis." Sinds enkele jaren kunnen de kinderen in het dorp onderwijs ontvangen. Voor velen van hen bestaat dit uit het leren lezen en schrijven, omdat het analfabetisme onder de bevolking van Mokattam nog steeds groot is. De oudere kinderen kunnen een vak leren. Voor de jongens is er de mogelijkheid om de vaardigheden van timmerman onder de knie te krijgen, terwijl de meisjes leren hoe ze van oude kleding 'nieuwe' kleding en tapijten kunnen weven.

Gelukkig
Het Mokattam-vuilnisdorp is, op z'n zachtst uitgedrukt, heel bijzonder. Wie het dorp doorkruist, komt in aanraking met mensen die trots zijn op hun dorp. De reacties „Ik werk van 's morgens vier tot 's avonds zeven uur, maar toch houd ik erg van mijn werk", „'t Is wel een beetje vies allemaal hier, maar ik zou niet graag ergens anders wonen" en „Door dit werk kan ik mijn kinderen eten geven" zijn duidelijke bewijzen daarvan. Toch is lang niet alles onverdeeld positief Nog steeds zijn de meeste vuilnisophalers erg arm. Bovendien doet zich een nieuw gevaar voor, nu in het vuil steeds meer vuile injectienaalden zitten die gebruikt zijn voor het toedienen van drugs. Zolang de vrouwen het vuil nog met blote handen sorteren, is de kans op aidsbesmetting niet denkbeeldig. Een oppervlakkig bezoek aan Mokattam levert ongetwijfeld een negatieve indruk op. Het is vooral de ongekende chaos en stank die velen zal doen besluiten rechtsomkeert te maken. Maar wie zich inspant om door die chaos en stank heen te dringen, ontdekt dat de bewoners van Mokattam gelukkiger zijn dan menige rijke westerling.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen