Scheepsjournaal van de Samuel

Donderdag 11 september (vervolg)
Het navigeren 's nachts is wel makkelijk met die schepen. Schepen groter dan 110 meter hebben namelijk 2 witte navigatielichten die in hoogte van elkaar verschillen. Hierdoor kun je ze makkelijk peilen, maar hun snelheid en afstand schatten is 's nachts een stuk moeilijker. Nog een probleem was dat voor de kust van België/Frankrijk veel banken (ondieptes) liggen. Marijke zette om de 5 minuten de positie in kaart en als wij voor een bank kwamen, zei ze dat, zodat ik met de boot overstag ging. Wij voelden ons beroerd. Er stond windkracht 8. Dit was ons niet voorspeld. Deze stormwaarschuwing kregen wij pas door toen ze al 12 uur aan de gang was!!! Ik bood Marijke mijn excuses aan dat ik zo dom was om een wereldreis te gaan maken. Tussen ons werk door moesten wij overgeven. Ik zat vastgebonden in de kuip en hield alles in de gaten, Marijke zat binnen in de navigatiehoek. De ene na de andere golf beukte op de boot. Zo nu en dan kwam er een golf die alles van dek af wilde spoelen. Ik was door en door nat en moe, ontzettend moe. Het luikje ging open: „Albert, we moeten overstag." Daar ging ik weer. Eerst zette ik de schoot van het grootzeil goed en ik trok de losse schoot van de stormfok alvast een stukje aan. Daarna ontkoppelde ik de zelfstuurinrichting en gooide het roer om. De zeilen begonnen te klapperen, een golf spoelde over de boot, en daar gingen we weer, verder de nacht in. Als ik geen scheepvaart zag ging ik voor het luik liggen, zette mij goed vast en deed even mijn ogen dicht. Binnen 5 minuten stond ik weer op de uitkijk. En hard dat we gingen, ongelofelijk. Ik moest denken aan de discipelen, die ook in een storm zaten. Ze maakten Jezus wakker uit angst te vergaan. Jezus bestrafte de storm. En ik kan mede verbazing van de discipelen maar goed voorstellen toen ze tegen elkaar zeiden: „Wie is Deze, dat zelfs de wind en de golven naar Hem luisteren?" Ik heb het ook geprobeerd, maar de wind en de golven luisterden niet. De Heere Jezus zei toen tegen zijn discipelen: „Als jullie een geloof hadden ter grootte van een mosterdzaadje, kan je zeggen tegen een berg: ga in zee, dan zou hij het doen." Nu kan iedereen van jullie nagaan hoe klein mijn geloof is, het is nog kleiner dan een mosterdzaadje...! Wat wij mensen hieruit kunnen leren is dat wij niet op ons materiaal en verstand moeten vertrouwen, maar op God, en niet een beetje maar helemaal.

Vrijdag 12 september
Toen het dag werd hebben wij een geschikte haven uitgezocht, Duinkerken in Frankrijk. Wij waren zo moe dat wij 15 uur aan een stuk door hebben geslapen.

Zaterdag 13 september
We hebben de boot opgeruimd. Overal lagen oliekleren en overlevingspakken. Wij zaten onder het zout. Toen wij naar de ha venmeester liepen om havengeld te betalen (tot maandag 15 sept.) wilde hij van niets weten. Een beetje kwaad zei hij: „Er wordt niet betaald, niet nu, niet morgen en niet volgende week. Wij zitten in een drukke verbouwing en mijn dienst zit erop." Wij probeerden het nog een keer maar het was duidelijk genoeg, wij mochten hier gratis liggen, waar wij natuurlijk blij om waren. Het was een mooie dag. Nog steeds veel wind maar ook lekker de zon. De boot werd helemaal onder handen genomen. Er was water via een luchthapper in het voorraam naar binnen gekomen, de ankerborging (een pen van massief roestvast staal rond 8 mm) was verwrongen of het een vaatdoek was, en het eerste rif in het grootzeil moest vervangen worden door het derde rif Marijke deed de was en hing alles te drogen aan de reling. Ook maakte zij plastic om de stoffen zitbanken zodat wij in het vervolg met onze natte oliekleren erop konden zitten. Ik vroeg haar hoe ze daar zo snel aan kwam. Ze zei: „dat ene is mijn paaskleedje en dat andere is mijn kerstkleedje voor op de tafel." Zo heeft zij voor veel dingen een oplossing. Veel mensen bleven staan en keken vol verwondering naar onze drukte. Zij groetten ons vriendelijk als wij even naar ze keken, en dat deed ons goed. Zeilen in Frankrijk kun je vergelijken met voetbal in Nederland. Fransen zijn dol op zeilen. Ze keken met belangstelling toe hoe wij de touwen op slijtage controleerden en op sommige plaatsen met tape omwikkelden, nieuwe lijnen inscheerden en hoe de ankerpen weer recht gemaakt werd. Om een uur of 5 's middags lag het schip er weer tot in de puntjes verzorgd bij, klaar voor de verdere reis. Nu wij goed uitgerust zijn, willen wij toch verder. Wij denken dat we de Azoren over zullen slaan om het stormgebied zo snel mogelijk te verlaten. In september is er nog altijd 3 procent kans op windkracht 8. Wij hebben kaarten van Madeira uit de kast gepakt, en zullen daar misschien naar toe gaan. 

Zondag 14 september
Op zondag konden wij luisteren naar een preek via de wereldomroep, wat ons ook weer gesterkt heeft.

Maandag 15 september
Op maandag 15 september 1997 zijn wij verder getrokken vanuit Duinkerken (Frankrijk), met als volgende bestemming Madeira. Een reis van plm. 18 dagen. De wind was uit zuidelijke richting, kracht 3, later zou de wind toenemen naar 5, volgens ons navtexbericht, en dat gebeurde ook. Een navtex is een apparaatje dat navigatie- en weerberichten opvangt uit de lucht en deze (Engelse) berichten bewaart in zijn geheugen. Zo'n bericht geldt telkens voor het gebied waar wij zijn. Wij hadden stroom tegen. Tussen Calais en Dover (Frankrijk en Engeland) voeren heel veel snelle ferries (veerboten). ledere keer moesten wij uitwijken. Door zijn snelheid was een veerboot telkens zo bij je. De stroom begon te keren, en zo werden wij letterlijk en figuurlijk het nauwste stukje van het Kanaal uit gespoeld, 's Nachts om een uur of 1 waren wij al ter hoogte van Boulogne. Tot aan de Kanaaleilanden kwamen wij maar moeizaam verder. Overdag stond er niet veel wind, en 's nachts helemaal niet. Soms werden wij mijlen teruggezet door de stroom, zodat wij de volgende dag opnieuw konden beginnen. De motor wilden wij uit voorzorg zo weinig mogelijk gebruiken om diesel te besparen. Overdag scheen de zon goed en was het lekker warm. Op een windstille dag namen wij de fok (voorzeil) onder handen. Door schuren langs de preekstoel (zo noem je het hekje voorop van een jacht) was er een scheur ontstaan. Toen wij daarmee bezig waren, keken wij elkaar aan en zeiden: „Dit is net zoals in al die boeken die wij gelezen hebben. Een zeil repareren met de zon op je hoofd en een heldere groen/blauwe zee onder je.''

Donderdag 19 september
Donderdag 19 september om half 4 's middags kwamen wij bij de Kanaaleilanden aan. Het begon wat mistig te worden en de zee was behoorlijk rumoerig. Het leek wel of het water stond te koken, want de zee toonde veel stroomrafelingen vanwege de sterke stroom die er liep. De boot schokte en trilde soms vanwege deze stroom. Op de navigatiekaart stonden in bepaalde gebieden al stroomrafelingen en draaikolkjes getekend. Dit zijn gebieden waar je beter helemaal niet kunt komen. Eerst ging het goed, toen wij de stroom mee hadden. Toen de stroom om 23.00 uur begon te kenteren, moesten wij de motor aanzetten om niet met dezelfde vaart teruggezet te worden. Na een aantal uren stond de stroom op zijn sterkst, en hoewel wij de motor aan hadden lagen wij bijna stil.

Scheepsgroeten,
bemanning Samuel, Albert en Marijke Hoekstra

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen