Altijd vergeven?

We hebben het nu over de bereidheid een ander te willen vergeven, wat die ons ook maar aangedaan moge hebben. Laten we dit duidelijk stellen. We ontmoeten namelijk ook wel eens mensen die in het algemeen altijd vergoelijkend en sussend over andermans fouten spreken. Zolang het ons zelf niet raakt, kunnen we makkelijk praten. Maar nu hebben we het over de vergevingsgezindheid die er moet zijn als we persoonlijk door een ander benadeeld zijn, als ons iets wordr aangedaan, als we bestolen of belasterd worden, als men ons beledigt of onheus behandelt. Om dan vergevingsgezindheid te zijn is naar de mens onmogelijk. Hebt ook u al ontdekt dat een mens geen vergevingsgezinde aard heeft en dat hij de neiging heeft wraakzuchtig en haatdragend te zijn? Hoe hebben we toch Christus' Geest nodig, Die gezegd heeft: Leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart. Als Gods Geest me aan mezelf ontdekt, ga ik inzien dat ik het van vergeving moet hebben, omdat er anders geen hoop voor mij is. Hoe vertroostend als we zondag aan zondag met de Kerk van Christus mogen belijden: Ik geloofde vergeving der zonden. Vergevingsgezindheid in het mensenhart is vrucht van Gods vergevende zondaarsliefde, als een persoonlijk iets ervaren. Dan leren we de voetstappen van de Heere Jezus te drukken. Die zelfs in het uur van Zijn kruisiging nog voor Zijn vijanden gebeden heeft. Er is in dit verband echter iets dat ons absoluut duidelijk moet zijn. Vergevingsgezind zijn is namelijk niet hetzelfde als daadwerkelijk vergeving schenken. Als er Eén vergevingsgezind is, is dat immers God Zelf, van Wie we lezen dat Hij gaarne vergevende is (Ps. 86:5)? Maar betekent dat dan dat Hij op grond daarvan iedere zonde "zomaar" vergeeft, ja dat niemand Hem hoeft te vrezen omdat Hij toch liefde is? Zo ligt het echter niet. Er zijn rwee dingen te noemen die in dit verband licht werpen op ons onderwerp. Namelijk de grond der vergeving en de wég der vergeving. De Heere vergeeft de zonde niet "zomaar". Hij vergeeft met handhaving van het recht.God kan en wil de zondaar zijn zonde wegdoen, omdat Hij ze in rekening heeft gebracht bij Zijn Zoon. Dit is de grond der vergeving. In welke weg deel ik in Gods vergevende zondaarsliefde? In de weg van schuldbelijdenis. Nooit om het erkennen van de schuld, maar ook nooit zónder het schuldbelijden worden mijn zonden uitgedelgd. Wie zijn zonde dus niet belijdt en laat zal geen barmhartigheid geschieden.!

Schuldgevoel
Dit moet ook bedacht worden in de intermenselijke verhoudingen. Ik weet van een man die in zijn jeugd door zijn stiefvader als een beest is behandeld. Door Gods genade heeft die zoon nu soms zulke zachte gevoelens tegenover zijn stiefvader, dat hij hem alles zou kunnen vergeven. Het is echter niet goed tussen die twee. De hand der verzoening is nog niet gereikt. Het vreemde is dat dit een soort schuldgevoel bij de zoon te weegbrengt. Waarom is het nu niet goed? Ligt de oorzaak soms bij hem? Hier hebben we een duidelijk geval van vergevingsgezindheid, terwijl de innerlijke vrede en de vreugde der verzoening toch gemist wordt. Dit komt door de halsstarrigheid van de schuldige partij. Hoe kan er sprake zijn van vergeving als er geen schuld wordt beleden? Dit hoort bij elkaar. Het is voor de zoon daarom niet nodig om met schuldgevoelens rond te lopen. Het enige wat God van ons vraagt is de bereidheid de ander te vergeven. Zomin als ook de Heere Zelf onbeleden schuld vergeeft, zo min hoeven wij onze naaste te vergeven, als er geen sprake is van schuldbelijdenis. We moeten zelfs het onverzoenlijke gedrag van de ander afkeuren en veroordelen.

Hoe vaak?
Hoe vaak moet ik mijn naaste vergeven? U herkent Petrus' vraag. Zeventigmaal zevenmaal, zo luidde het antwoord. Anders gezegd: altijd. Wie gaat tellen en op beterschap bij de ander hoopt, mist zowel de nodige vergevingsgezindheid als de noodzakelijke zelfkennis. Lees eens Luk. 17:3 en 4. Als iemand mij benadeeld heeft, maar geen tekenen van berouw toont, moet ik veel in het gebed gaan. Om met name twee dingen moeten we dan vragen. Ten eerste om veel liefde tot de ander. Smeek om die Geestesgave. Ten tweede moet ik vragen om een vrees voor de zonde, namelijk dat we zelf bewaard mogen worden voor de zonde enerzijds, en dat mijn eigen schuld maar schuld mag worden anderzijds. Want al mag een ander dan nog zo verkeerd zijn, als ik zelf niet deel door het geloof in Gods vergevende zondaarsliefde, dan zal ik zelf toch ook moeten omkomen? Of niet soms?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen