Scheepsjournaal van de Samuel

Dinsdag 27 april 1999
De laatste dagen voor vertrek waren Junior en Esa stil en in zichzelf gekeerd. Ze wilden ons op de vooravond van ons vertrek uitnodigen voor een afscheidsdiner. Toen de klokken geluid hadden, heette Junior ons welkom bij het avondgebed, dat iedere avond rond half zeven in de gezinnen op Samoa gehouden wordt. Juniors moeder van 76 las een stuk uit de Samoaanse Bijbel. Hierna zong het gezin een hymne. Na het zingen nam Junior weer het woord en vertelde hij dat zijn moeder het gezang speciaal voor ons had uitgezocht. Hij vertaalde de hymne voor ons: „May God lead you all the way you go. Door de manier waarop ik met hem omgegaan ben de afgelopen negen maanden is hij mij gaan beschouwen als zijn broer, zo vertelde hij. Matthias noemde hij zijn zoon, die hij erg zou missen.
Toen Junior klaar was met zijn slotwoord, bedankte ik hen voor alles wat zij voor ons gedaan hadden en sprak ik de wens uit dat Matthias later hetzelfde ruime, vriendelijke en gastvrije hart zou krijgen als zijn Samoaanse opa Junior.
Na het eten gingen we terug naar de Samuel. De volgende morgen, dinsdag 27 april, vertrokken we. Om 05.00 uur kwam de dominee met zijn dochter. Even later Junior en Esa met Loma, Api, Faleni en Suluama. Voordat we afvoeren wenste de dominee ons Gods zegen toe op onze lange reis over zee. Daarna deed hij een gebed en vroeg hij om Gods bescherming over ons. Toen we de touwen los gooiden begonnen onze vrienden te zingen. De prachtige Polynesische klanken klonken over het donkere kalme water, de Samuel achterna, die langzaam de duisternis in voer.

Maandag 24 mei 1999
Op zaterdag 1 mei gooiden we het anker uit in de lagoon van Niuatoputapu, het meest traditionele van de 170 eilandjes in Tonga. Op zondag 2 mei maakten we onze eerste kennismaking met de bewoners. We liepen door het kleine dorpje naar een oud kerkje. Na de dienst liepen er direct vrouwen op ons af. Ze vroegen heel beleefd of ze Matthias vast mochten houden. Kinderen legden hun bruine handje naast die van Matthias, om de kleur te vergelijken. Een witte baby hadden ze nog nooit gezien. Maandags gaf Marijke ieder meisje een pop of barbie en ik ieder jongetje een vrachtautootje.
De volgende dag liepen we naar het dorp Hihifo, 2 kilometer verder. De enige school op het eiland had twee weken vakantie. De kinderen waren het eiland aan het schoonmaken, samen met de twee juffrouwen en vier meesters. De leerkrachten vertelden dat er geen boeken waren om les uit te geven en dat ze schriften, pennen en potloden tekort hadden. We maakten en afspraak voor de volgende dag, zodat ze met de schoolbus de schriften die wij aan boord hadden op konden halen. Niet lang daarna gingen we de zee weer op.

Donderdag 24 juni
De Vavau-groep bestaat uit tientallen eilandjes met gemiddeld 40 ankerplekjes. De veertien dagen in Neiafu, de hoofdstad waarvoor we geankerd lagen, werden in beslag genomen door allerlei boodschapjes. Een week lang ankerden we op verlaten plekjes of voor onbewoonde kleine eilandjes. We zeilden van baai naar baai. Iedere keer kwamen we dezelfde vrouw tegen. Met haar gezinnetje in een open bootje voer ze langs de jachten om souvenirs te verkopen. Regelmatig ruilden we kleren en eten voor een mooi gevlochten dienblad of een stuk tapa. De vrouw was stapeldol op Matthias en wilde hem (zoals gewoonlijk) vasthouden. Matthias werd door Marijke overboord gezet, waar hij werd afgeknuffeld. Na het knuffelfestijn richtte de vrouw zich tot mij en zei: „Ik wil hem adopteren. Ik heb drie meisjes en ik wil een palangi-jongetje met blauwe oogjes.
„Dan heb ik niets meer, opperde ik. Direct wees ze in de richting van haar jongste dochtertje en zei: „Laten we ruilen!

Maandag 27 juli
Ze komen! Dat waren de eerste woorden die we lazen op het faxbericht dat naar ons was toegezonden. Die ze zijn onze ouders, die brandend van verlangen uitzien naar hun kleinzoon Matthias, nu zeven maanden oud. Twee weken zou het nog duren voordat opa en opoe Hoekstra zouden landden op dat verre Fiji. In de tussentijd konden wij nog even flink wat werk doen aan boord. Gedurende de afgelopen twee jaar waren alle reserveonderdelen verwerkt. We moesten weer nieuwe dingen hebben. Het reddingsvlot moest gekeurd worden. Mijn bril moest vervangen worden. Nieuwe kleren moesten er komen. Bij het Nederlands consulaat in Suva regelden we verlenging van mijn rijbewijs. Toen we door de hoofdstad van Fiji liepen, was het net alsof we in een andere wereld terecht waren gekomen. Een grote supermarkt vol boodschappen, een slager, kledingwinkels en... een McDonalds. Door de uitlaatgassen van autos en bussen raakten onze kelen warempel ontstoken.
Onze roestvrijstalen watertank bleek op alle lasnaden doorgeroest te zijn. Vijf minuten voor sluitingstijd kwam ik aan bij het bedrijf waar onze ankerrol ook gerepareerd was. De manager van het bedrijf beloofde de volgende morgen de tank te repareren. Terug op de Samuel bleek dat de in American Samoa gerepareerde vulling uit Marijkes kies was geknapt. Prompt ging nog geen drie tellen later de WC stuk. De pomp lekte enorm veel zout water, doordat het plastic huis was geknapt. De volgende morgen waren we om 8.00 uur bij het roestvrijstaalbedrijf om te controleren of er inderdaad aan de watertank werd gewerkt. Bij het postkantoor was het laatste faxbericht over de reis van vader en moeder aangekomen. „Er wordt al enkele dagen over niets anders meer gesproken, maak er iets moois van!, luidde de tekst van mijn schoonzus. „Heerlijk, het gaat dus door, zeiden we tegen elkaar, en stapten direct op de bus naar Lami. Twintig minuten later liepen we een winkel binnen waar bootartikelen werden verkocht. In het magazijn stond in een hoekje toevallig een doos met daarin een WC van topkwaliteit. Van de prijs praatte ik een flink bedrag af en we lieten ons ook nog eens door de verkoper terugbrengen naar Suva. Voor tien uur was ik aan de slag om de wcs om te wisselen. s Middags zou om vier uur de watertank teruggebracht worden. Maar om half zes was de tank er nog niet. Vrijdagmorgen om acht uur stond ik aan de poort van het roestvrijstaalbedrijf, want de tijd begon te dringen. De manager verontschuldigde zich tegenover mij dat hij gistermiddag de tank niet had gebracht. Een monteur was de hele dag met de tank bezig geweest. Om 9.30 uur was ik, met de tank, terug op de Samuel. Om 13.00 uur, 24 uur later dan gepland, haalden we het anker op.
Buiten de haven van Suva bleek de GPS niet te werken. Na een kort onderzoek bleek het kleine printplaatje van de antenne, die buiten gemonteerd is, helemaal door corrosie te zijn aangetast. De GPS konden we eigenlijk niet missen, omdat het voor de boeg liggende kleine stukje van maar 104 mijl bezaaid ligt met ongemarkeerde rotsen en riffen die vrij ver uit de kust liggen. Via constante peilingen op de kust en snelheidsberekeningen vonden we gelukkig toch onze weg. Om 10.00 uur meerden we veilig af in de jachthaven.
De daaropvolgende nacht nam ik om 02.00 uur een taxi en liet me naar het vliegveld van Nadi brengen. Toen de deuren om 03.25 uur open gingen, vlogen twee mannen elkaar na twee jaar in de armen. Een oude schipper en zijn jonge schipperszoon. Dezelfde taxi bracht ons terug bij de Samuel. Matthias, die lag te slapen, maakte ik wakker. Met trots liet ik hem aan vader zien. Toen Matthias met zijn kleine slaperige blauwe oogjes in de oude vermoeide ogen van vader keek, ontstond er in één oogopslag een diepe vriendschap.
Scheepsgroeten,
Albert, Marijke en Matthias Hoekstra

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen