Het kleinste restaurant van Nederland

„Eigenaar, ober, gastheer en portier van Kiliaen is de 35jarige Henk Haasjes, in het dagelijks leven heftruckchauffeur bij de magazijnen van Wehkamp in Dedemsvaart. Hij wilde Hasselt graag op de toeristische kaart van Nederland zetten maar wist niet hoe. „De Amerikaanse toerist die ons land aandoet, gaat langs Amsterdam, Volendam en Madurodam, maar komt niet hier.
Toen de plaatselijke VVV vorig jaar zomer uit het brugwachtershuisje (bouwjaar 1896) aan de Hasseltse Zwartewaterkade verhuisde naar het stadhuis greep hij zijn kans. Naar het idee van het kleinste hotel van Nederland zette hij het kleinste restaurant op. „Het kleinste van Europa, misschien wel van de wereld. Een tafel, twee stoelen, wat gordijnen en veel sfeer. Gasten worden met een 8 meter lange, luxe limousine van huis gehaald, de rode loper ligt uit. De eters krijgen een zesgangenmenu voorgeschoteld „met wel 32 verschillende producten.

Gelukkige
Een tafel bespreken gaat niet. Reserveren bij het Hasseltse brugwachtershuisje kan niet. Haasjes bedacht een uniek concept om iedereen een kans te geven in Kiliaen aan te schuiven. „De enige manier om voor een exclusief diner in aanmerking te komen, is het bellen van het speciale telefoonnummer 0909 0770. Bellers moeten een vraag goed beantwoorden en hun telefoonnummer intoetsen. Uit alle aanmeldingen trekt notaris De Vries uit Zwartsluis eens per maand een gelukkige. Die komt dan met partner gratis eten in Kiliaen.
Een avondje inclusief limo en volledig diner komt gauw op 2000 gulden. Wie denkt dat Haasjes zijn bij Wehkamp verdiende maandsalaris hierin steekt, heeft het mis. „Negentig procent van de bevolking heeft dat geld niet op zak voor een etentje. Maar iedereen heeft wel een telefoon.
Daar zit het geheim van de formule. Het telefoontje naar Kiliaen kost iedere beller ongeveer een euro ofwel 2,20 gulden. Met de opbrengsten van gemiddeld 3000 bellers per week komt Haasjes redelijk uit de kosten. „Er zijn in Nederland zeven miljoen mobieltjes en tien miljoen vaste aansluitingen, glundert hij. „Ik hoef er zelf geen miljonair van te worden. Maar het kan natuurlijk wel. Op een inmiddels geopende internetsite laten mensen weten iedere maand te zullen bellen.

Haas
Met twee gasten is Kiliaen vol. Eten bereiden gaat absoluut niet in het kleine brugwachtershuisje. De gangen van het diner worden daarom klaargemaakt in het culinair centrum De Herderin, een restaurant annex brasserie iets verderop aan de Hoogstraat in Hasselt. In het huisje bij de rivier brengt Haasjes de gerechten weer op temperatuur. „Wees gerust: Ik sta niet voortdurend bij de gasten. Tussen de gangen door wacht ik in de limo, zegt Haasjes.
Het moet gezegd: directeur Bas Brink van De Herderin heeft de smaak goed te pakken. Zijn keuken schotelde ons een overheerlijke biefstuk van de haas verpakt in parmeham voor. De fotograaf werd aangenaam verrast door het visserslatijn, een combinatie van drie verschillende lekkernijen uit de zee. Daaraan voorafgaand ging een soepje. Niet een maar drie verschillende soorten, geserveerd in een klein bekertje. Het dessert betrof een combinatie van een tiramisutaartje, witte chocolademousse en vanilleijs met caramelsaus.
Buitenshuis eten is populair aan het worden, constateert Brink. „Het gaat goed met Nederland en dat merken wij. Voor veel mensen is uit eten gaan toch een luxe. Maar het komt steeds meer in zwang. Volgens Brink is zogenaamd fusiekoken op dit moment de absolute trend. „Gerechten uit verschillende landen, mik alles maar bij elkaar. Niet mijn smaak, maar vooruit. Bijvoorbeeld een nagerecht van grapefruit met een saus van bittere chocolade. Dat past absoluut niet bij elkaar.
Veel van zijn gasten kiezen altijd voor hetzelfde. „Dat is lekker vertrouwd. Een goed voorbeeld is ir. F.J. Koffrie, burgemeester van Hasselt. „Hij neemt altijd hetzelfde. We hebben het gerecht naar hem genoemd, de tournedos Koffrie. Met honingtijmsaus. Zo heb je ook Duitsers die per se een schnitzel willen. Daar speel ik natuurlijk op in.

Gastvrijheid
Hasselt is donker. Het Zwarte Water doet zijn naam eer aan. In Kiliaen brandt het licht. Dat geeft het brugwachtershuisje iets van Hans en Grietje. Binnen schikt Haasjes het glas en eetservies. „Geschonken door Wehkamp. In de toekomst moeten hier iedere week mensen aan tafel zitten.
„Het idee om dit te beginnen heeft iets te maken met de gastvrijheid die je in het oosten tegenkomt, zegt Haasjes. „Op mijn negentiende was ik als militair een halfjaar in Libanon. De bevolking daar trad ons heel open tegemoet. We werden ontvangen als vorsten en moesten natuurlijk blijven eten en rusten. Dat is daar net zo gewoon als ademhalen. De gastvrijheid trof mij. Mensen leenden nota bene geld om ons militairen die op bezoek waren te laten eten. Je leest van die gastvrijheid ook iets in de Bijbel. Dat mis ik in de Europese cultuur.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen