Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Straatmuzikanten

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Straatmuzikanten

4 minuten leestijd

Ik herinner mij nog hoe ik als klein jochie op zaterdagmiddag door mijn ouders per bus of trein meegenomen werd naar een der grote steden des lands. Wij gingen winkelen. Vooral de pasgeopende Lijnbaan in Rotterdam was in de jaren vijftig iets bijzonders om te beleven: drommen mensen vergaapten zich aan wat de etalages allemaal aan fraais te zien gaven. Als dreumes kon mij dit echter maar matig boeien. Toch verveelde ik mij die middagen niet, want zo af en toe zat er in zo'n winkelstraat een straatmuzikant op een aftandse accordeon te spelen. Met die mensen had ik medelijden, want soms waren ze ook nog invalide. Bedelaars, noemde mijn vader hen. Dat moest wel kloppen, dacht ik, want doorgaans lag er een omgekeerde pet op het plaveisel met wat kopergeld erin. Veel mooier vond ik de fanfare van het Leger des Heils. Tezamen met een zangkoor musiceerden zij op de treden van een groot gebouw. Dat klonk prachtig! Zelfs indrukwekkend. In de jaren zestig en zeventig veranderde het geklank in de binnensteden ingrijpend. De bedelende straatmuzikant verdween uit beeld! Evenals de fanfare van het Leger des Heils. Er kwamen overal van die luidsprekers te hangen die ongevraagd schreeuwerige en treiterende muziek over de hoofden van de winkelenden uitstrooiden.

Orkest
Toch is hierin de laatste tijd weer verandering gekomen. Wie zich tegenwoordig op zaterdagmiddag begeeft tot het betreden van de verkeersvrije winkelgebieden in onze grote steden kan de straatmuzikant namelijk opnieuw tegenkomen. Ze zijn er weer bovenop geklauterd! Dat is ook duidelijk aan ze te zien: de hedendaagse openluchtmusicus beperkt zich niet meer tot de ouderwetse vooroorlogse trekharmonica's c.q. accordeons, er is vandaag de dag een keur aan instrumenten op straat te bewonderen. Wat dacht u van de viool, de saxofoon, de dwarsen de blokfluit, de klarinet, de piano en de trombone? Soms treedt zelfs een heel orkest op om het winkelend publiek enige verpozing te geven. De omgekeerde petten zijn nog wel steeds in ere gebleven, het kopergeld is echter duidelijk verminderd. Dat is zilvergeld geworden en ook papiergeld, zo heb ik mij door ter zake kundige aangrenzende winkeliers laten verzekeren, wordt zeer gewaardeerd. Sjofel zien deze muzikanten er zelden meer uit. Soms wat zwierig Fransachtig gekleed, vaker in exotische kledij gehuld. Niemand die zich op zaterdagmiddag tussen Blokker en het Kruidvat begeeft, hoeft zich er dan ook over te verbazen, wanneer zich daar een halve stam Zuid-Amerikaanse indianen op inlandse instrumenten zit uit te sloven. Wie echter mocht menen dat deze lieden rechtstreeks van de prairies aldaar naar onze lage landen geïmporteerd zijn om ons deelgenoot te maken van hun authentieke klanken, vergist zich deerlijk: eerst zijn ze nog even bij de cd-fabrikant langs gegaan. Het resultaat daarvan kunt u a raison van vijfendertig gulden ter plekke bekomen. Klasse!

Gejoel
Dat er echter niet alleen veel verbeterd is op straat-muzikaal terrein drong op een zaterdagmiddag in de afgelopen vakantiemaanden tot me door. Ik wandelde in zo'n modern winkelgebied, toen de melodieuze tonen van enkele panfluiten mijn oor troffen. Twee Zuid-Europese mannen stonden op een straathoek hun muzikale kunsten te vertonen. Het waren bepaald geen beginnelingen, want ze wisten originele klanken aan hun instrumenten te ontlokken. Een behoorlijke schare stond met instemming hun prestaties aan te horen. De omgekeerde pet vulde zich. Ineens werden de magische klanken weggedrongen door naderend tumult. Vanuit een zijstraat kwam een luidruchtig groepje jongeren aangemarcheerd. Iedereen keek op. Wat moesten zij met hun gejoel? Pas toen ze langstrokken, zagen we dat een van hen op een gitaar speelde. Het geluid der snaren ging verloren in het bulkend gezang dat aan de groep ontsnapte. Niemand die begreep wat het moest voorstellen. Juist toen de meute een straathoek omboog en het geluid wegstierf, ving mijn oor een Engels woord op, dat steeds herhaald werd: Jesus, Jesus! Wacht even, werd hier geëvangeliseerd? Maar dan klonk het vroeger op de Lijnbaan toch een stuk beter!

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 16 augustus 2000

Terdege | 72 Pagina's

Straatmuzikanten

Bekijk de hele uitgave van woensdag 16 augustus 2000

Terdege | 72 Pagina's