Afdelingsmanager Kees van Vianen:

„We houden het interview in bijzijn van mijn vrouw Kornelia, meldt Van Vianen vooraf. „Dan kan ze kuchen als mijn verhaal te mooi wordt. Milde humor en bescheidenheid in één zin verenigd. Ze lijken hem te kenmerken. Dat neemt niet weg dat hij, als het over zijn principes gaat, onomwonden zijn mening durft te geven.
Kees van Vianen kwam in 1981 in dienst bij het bedrijf waar hij nog steeds werkt, Boots Healthcare in Naarden, een firma die zelfzorggeneesmiddelen op de markt brengt, zoals pijnstillers, verkoudheid- en griepproducten en producten voor huidverzorging. In de loop der jaren werd hij opgeklommen bevorderd tot manager Klantenservice Logistiek. Voor die baan is hij zon 55 uur per week van huis.
„Ik geef leiding aan collegas. Mijn takenpakket is veelzijdig. Ik koop producten in, stuur het magazijn aan, in de geldenverzorg het debiteurenbeheer, controleer of de juiste documenten worden aangemaakt, voer intern overleg tussen de verschillende afdelingen en zo nog wat meer. Inderdaad, dat is best hectisch. Het scheelt dat ik aan zes uur slaap per nacht genoeg heb. Bovendien kan ik dankzij de files een deel van mijn werk in de auto doen. De reistijd gebruik ik ook om naar preken te luisteren.
Hoewel hij het druk heeft, geniet Van Vianen van zijn werk. „Het is heel leuk om met mensen om te gaan, maar ook om de processen binnen het bedrijf te zien en in te springen op veranderingen.

Bid- en dankdagen
Meteen de eerste dag dat Van Vianen in dienst trad, liet iemand een grove vloek uit de mond vallen. „Dat vond ik verschrikkelijk. Moest ik in deze heidense omgeving terechtkomen? In de loop van de tijd werd duidelijker dat ik op de goede plaats zat. Desondanks heb ik me regelmatig afgevraagd of ik niet moest overstappen naar iets anders. Soms snakte ik naar een baan waarin je vanuit bijbelse kaders kunt werken. De vraag is natuurlijk: heeft God ons ertoe geroepen om veilig bij elkaar te gaan zitten? Inmiddels zie ik heel duidelijk dat je als christen ook vandaag in de wereld kunt staan en iets kunt doorgeven. Alleen al door er te zijn en aanspreekbaar te zijn.
Ik vind het vooral belangrijk om mensen aandacht en liefde te schenken. Als ik weet dat er persoonlijke problemen spelen, probeer ik de tijd en de rust te vinden om er in een één-op-één-gesprek over te praten. Luisteren en vragen is heel belangrijk.
Ook probeer ik iets te laten zien in mijn taalgebruik en gedrag. Na het kerstdiner wens ik mijn collegas bijvoorbeeld Zalig Kerstfeest. Dan is er altijd wel iemand die wil weten waarom ik dat zó zeg. Voorafgaand aan bid- en dankdagen stuur ik altijd een mail rond met de mededeling dat ik een dag vrij neem, met de reden waarom. Het is nog nooit gebeurd dat ik daar geen vragende reactie op kreeg. Verder staat er op mijn bureau een kaartje met de tekst Welzalig hij wiens zonden zijn vergeven. Dat doe ik omdat het mezelf aanspreekt, maar het roept ook vragen op.

Eén Naam
Veel van Van Vianens collegas weten volstrekt niets af van het christelijk geloof. Om hen toch te bereiken, neemt hij soms de toevlucht tot creatieve vergelijkingen. „Ooit was er bijvoorbeeld een TV-reclame voor een bepaald schoonmaakmiddel. Je zag een ontzettend smerige keuken, daarna ging er een soort tornado doorheen en vervolgens was alles brandschoon. Dat beeld kon ik een keer gebruiken om uit te leggen dat het bloed van de Heere Jezus ons schoonwast van al onze zonden.
Soms kun je aansluiten bij actuele gebeurtenissen. Na de aanslagen van 11 september heb ik een paar collegas verteld dat ik de beste brandverzekering bezit die er is.
De afdelingsmanagerVan Vianen ondervindt weinig hinder vanwege zijn identiteit. Zijn collegas benaderen hem positief.met respect. „De directie probeert nadrukkelijk een saamhorige bedrijfscultuur in stand te houden en te bevorderen. Mijn persoonlijke benadering is dan ook geen enkel probleem. Ooit vroeg de leiding me zelfs om meer tijd vrij te maken voor het werken aan de onderlinge relaties op de werkvloer.
Het is mooi als mensen je respectvol behandelen,naderen, maar het is ook een val. Je loopt het gevaar anderen even vrijblijvend tegemoet te treden en zo in twee werelden te gaan leven. Want als we doorpraten en het gesprek erop komt dat er maar één Naam is waardoor wij moeten zalig worden, en dat ieder die niet tot geloof komt, verloren gaat… dan merk je dat je heel veel hebt uit te leggen. In zon geval trek ik de lijn door naar de kerk. We hebben allemaal hetzelfde nodig hebben: ook ik ben een zondaar, niet alleen vroeger, maar ook op dit moment.
Van Vianen zoekt actief naar ruimte om over geloofszaken te praten, maar het hoeft niet koste wat kost te gebeuren. „Vroeger deed ik dat misschien te onbeheerst. Mijn werk heeft de eerste prioriteit.

Schuldgevoel
Van Vianen heeft in zijn werk zelden met ethische dilemmas te maken. „Ik hoef bijvoorbeeld nooit op zondag te reizen. Desnoods wordt er een aparte vlucht voor me gereserveerd. Ze boden zelfs een keer aan om een kerkdienst voor me regelen.
Dat vloeit ook voort uit zijn functie: hij kan zijn aanpak voor een flink deel zelf bepalen. Natuurlijk gebeuren er binnen ons bedrijf wel dingen waar ik niet blij mee ben, maar de vraag is of die onder mijn verantwoordelijkheid vallen. Ooit bedacht de reclameafdeling een TV-spotje voor een maagzuurtablet: je zag een bruisende zure massa, vervolgens kwamen er een paar engeltjes naar beneden en even later was het zuur verdwenen. Vooraf vroegen ze naar mijn mening. Ik heb afgeraden om het spotje te maken. In de eerste plaats omdat het tegen de Bijbel inging, maar ook omdat het bedrijf op deze manier een deel van de doelgroep van zich zou vervreemden. Het spotje is er toch gekomen en inderdaad reageerden er diverse mensen uit de gereformeerde gezindte.k hoef nooit op zondag te reizen. Desnoods wordt er een aparte vlucht voor me gereserveerd. Ze boden zelfs een keer aan om een kerkdienst voor me regelen. (misschien een koppeling naar het begin. Nu staat deze alinea er wat los achter)
Voor mijn eigen beleving kan ik maar heel weinig doorgeven. Het is zó moeilijk om iets duidelijk te maken. Als je me vraagt naar vijf bekeringen onder mijn collegas, dan heb ik die niet kunnen tellen. Wel zijn er bepaalde effecten. Zo vroegen enkele secretaresses me ooit om wat meer te vertellen over de gereformeerde gezindte. Ik heb gezegd dat ik dat wilde doen, maar dat het dan niet alleen over uiterlijke vragen zou gaan, zoals: waarom dragen vrouwen in jullie kerken een hoed? Uiteindelijk hebben we bij mij thuis een aantal keer Bijbelstudie gedaan. Soms zeggen collegas dat ze jaloers zijn op het stuk rust dat in mijn leven aanwezig is. Anderzijds zijn er ook dingen die ze zielig vinden: dat ik nooit uitga bijvoorbeeld, of dat ik op zondag twee keer naar de kerk moet.
Het vormt soms een emotionele belasting te bedenken dat er zoveel mensen zijn die verloren gaan, zowel buiten als binnen de kerk. Maar het is niet zo dat ik er doodmoe van word om in deze geseculariseerde wereld te staan. Als het er een dag niet van gekomen is om over God te praten, dan heb ik niet meteen een schuldgevoel. Ik mag rust vinden in de Heere Jezus. Hij wist op tijd te spreken en op tijd te zwijgen. Als ik weet dat ik naar mijn collegas toe tekortgeschoten ben, dan is Hij ook goed en barmhartig om voorte vergevieng. Het bloed van de Heere Jezus is zó effectief. Zijn liefde is krachtig, flonkerend, bruisend… Heb ik daar gebrek aan, dan ligt dat enkel aan mezelf.

LCJ
Van Vianen ging van huis uit regelmatig naar de kerk, maar was als jongere vast van plan om God vaarwel te zeggen. „Ik ging meedoen aan de organisatie van schoolfeesten, waar het niet rustig toeging en heel wat gedronken werd. Vanaf mijn zestiende begon er een verandering in mijn leven te komen. Een buurjongen van me was tijdens het schaatsen verdronken. Nadat ik het gehoord had, dacht ik steeds: Dat had jij ook kunnen zijn. Geleidelijk heeft God mijn denken veranderd. Toch is er toen nog een jaar of vier overheen gegaan voor er echt een radicale breuk kwam. Daarin zie ik Gods geduld en vriendelijkheid. Ik leefde een poos tijd lang op een halfhartige manier door, maar Hij gunde me de genadetijd om Hem te vinden. Op mijn achttiende kwam het tot een doorbraak.
Mijn bekering ervaar ik echt als een wonder van God. Voor die tijd organiseerde ik schoolfeesten, vanaf 1980 werd ik actief in het andere kamp: ik raakte betrokken bij het kerkelijke jeugdwerk. Sinds 1984 ben ik voorzitter van het LCJ, een functie waar ik langzamerhand in gegroeid ben. Mijn motivatie voor dit werk is het diepe besef dat jongeren reddeloos verloren zijn als ze niet leren schuilen achter het bloed van de Heere Jezus. Het is verschrikkelijk dat velen van hen volstrekt werelds worden opgevoed. Ooit hoorde ikzei een dominee zeggen: We kunnen onze kinderen niet in de hemel brengen, maar wel in de hel. Dat ís ook echt zo.
Om jongeren op deze maatschappij voor te bereiden, is het nodig dat we alle levensterreinen open met hen bespreken. Daarbij moeten we niet blijven steken in allerlei regeltjes, maar hen wijzen op de Heere Jezus. De vraag is dan wel of er bij de ouderen nog echte, zichtbare vreze des Heeren is.? Voor mezelf draait het altijd om die ene Naam. Ik hoop en bid dat Christus in onze gezinnen centraal zal staan. Laten we meer genieten van een volkomen Zaligmaker. Dat voorkomt kramp en dat geeft inhoud.

Volgende keer: Docent ing. A. den Ouden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen