Een Hollander als burgemeester in Spanje

„Toen ik hier 23 jaar geleden voor het eerst kwam met mijn vrouw, was ons hart direct verkocht. We zagen een boer in alle rust met een zeis het gras maaien. We keken elkaar aan en zeiden: Dit is het!
Door de taal te leren, in te burgeren en zich te bekommeren om het welzijn van de mensen, verkreeg Marten Busstra respect in de drie kleine dorpen die onder de naam Soto de Ensertal (perenboom) al eeuwen bij elkaar horen.
„Jagen is mijn passie, en al snel werd ik opgenomen in de jagersgroep. Tijdens de jacht hoorde ik over de lokale problemen en ik wilde wat doen. Werken aan een goede drinkwatervoorziening, goede verlichting en andere verbeteringen.
De meeste dorpen doppen hun eigen boontjes en worden niet bestuurd door een gemeente of een andere overheidsinstantie. De dorpen in dit gedeelte van Spanje zijn klein en afgelegen, zodat ze vooral zelf voor hun zaakjes moeten zorgen. Het gaat vooral om problemen met bijvoorbeeld de elektriciteitsvoorziening, de straatverlichting en het drinkwater.
Als er iets niet in orde is met de riolering of de elektriciteit zijn er gewoon een paar mensen in het dorp die de mankementen verhelpen. De kosten betaalt men via een fonds. Dit fonds is in handen van een secretaris. Dat werkt goed, want als er bijvoorbeeld een nieuwe leiding gelegd moet worden, dan wordt het fonds aangeboord en ligt die leiding er ook binnen een paar dagen. Elke bewoner betaalt mee, maar er gelden geen vaste bedragen. Omdat het een kleine gemeenschap is, moet iedereen wel betalen. Anders krijg je scheve gezichten.

Alcade
De 55-jarige Hollander is niet aangesloten bij een politieke partij in Spanje, maar toch vroeg de bevolking hem alcade, burgemeester, te worden.
„Ik heb wel een aantal eisen gesteld, waaronder de voorwaarde dat ik hier niet het hele jaar hoef te wonen. Daar stemden ze mee in.
Bij elkaar vier maanden per jaar woont Busstra in Spanje. Zijn assurantiekantoor in Nederland runt hij dan vanuit Spanje. Wanneer hij in Nederland is, regelt hij via telefoon en e-mail de zaken in zijn Spaanse dorp.
In het rooms-katholieke Spanje is een vrijgemaakt-gereformeerde burgemeester opmerkelijk. „Toen ze me vroegen heb ik dat wel aangegeven, maar het was geen probleem. De meeste mensen die hier wonen zijn anarchistisch, communistisch, of lid van de PSOE, vergelijkbaar met de PvdA. Ze maken van verschillen in religie geen punt. Het rooms-katholicisme beleven ze meer als een traditie dan als een geloof. De dichtstbijzijnde pastoor zit een paar dorpen verder. De kapel in ons dorp is al jaren dicht.

Spanning
De burgemeester bewaart de rust in het dorp en zorgt dat de zaken waar de lokale bevolking zelf niet echt naar omkijkt voor elkaar komen. „Er zijn hier in de omgeving veel steile bergpaden. Het gebeurde dat een lid van de gemeenschap met een glaasje te veel op naar beneden liep, viel en tegen een boom terechtkwam. De man raakte buiten bewustzijn en vroor dood. Vanaf dat moment heb ik er alles aan gedaan om de verlichting in het dorp goed te krijgen. Dat stuitte wel weer op problemen van omwonende boeren, want die wilden geen lantaarnpaal op hun land hebben.
Met de nieuwe elektriciteitspalen was ook niet iedereen ingenomen. „De palen die er stonden, waaiden bij een harde windvlaag om. We besloten de houten palen te vervangen door betonnen palen. Er waren echter bewoners die een betonnen paal in hun tuin niet wensten. Ze waren te zeer verknocht aan de ouderwetse palen. Tijdens de aanleg kwam het voor dat een paal die er s middags in gezet was, diezelfde avond alweer horizontaal lag. In zulke gevallen hebben we de palen om de tuin heen moeten plaatsen.

Ideaal
Marten Busstra is verantwoording schuldig aan de presidente alcalde, een soort commissaris van de Koningin, maar spreekt hem weinig. Geen nieuws, goed nieuws, is het credo. De alcade is niet eindverantwoordelijk voor de brandweer, zoals in Nederland. Ook kan hij niet ontslagen worden, tenzij de gemeenschap het echt niet meer met hem ziet zitten.
Busstra koestert nog één ideaal: „In de tijd van dictator Franco vormden de bewoners een hechte groep. Door de komst van moderne transportmiddelen werd de afstand tot andere dorpen echter kleiner. De bewoners doen hun boodschappen niet langer bij de dure dorpskruidenier, maar in de grotere supermarkten in de omgeving. De hechtheid van de dorpsgemeenschappen is daardoor verminderd en het wij-gevoel steeds meer verdwenen. Het enige dat ik nog voor elkaar zou willen krijgen in mijn dorp, is de eenheid van voorheen herstellen. Dan heb ik het als alcalde uit Nederland goed gedaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen