Toevallig?

Meneer Jansen is een 72-jarige weduwnaar, patiënt van collega V., die op vakantie is. In de computer zie ik dat hij drie jaar geleden een klein infarct heeft gehad. Om 12.05 uur stap ik bij hem binnen.
Meneer Jansen lijkt niet erg kortademig en is ook niet bleek. Hij zit op zijn bank en ik neem naast hem plaats. „Zo, wanneer zijn de klachten begonnen?
„Ja dokter, ik werd wakker om een uur of zes en toen was het er. Soms gaat-ie snel, soms langzaam.
„U bent aangekleed, ging dat wel?
„Ja, (lachend) een beetje rustig aan, ik heb de tijd aan mezelf.
Ondertussen voel ik aan zijn pols, die opvalt door heftige slagen, die erg onregelmatig gaan. Soms vallen er een paar slagen weg, waardoor een bepaalde spanning in je kruipt, die weer wegebt als er weer enkele goede slagen komen. Meestal blijf je de pols dan nog even een minuut of wat vasthouden om een goede indruk van het ritme te krijgen. Tegelijkertijd zitten we nog wat te praten.
Plotseling voel ik geen pols meer. Ondertussen praten we nog gewoon met elkaar. Na vijf seconden begint mijn hartslag steeds sneller te gaan. Vurig hoop ik dat de polsslag terugkeert, maar helaas. Na tien seconden vraag ik of hij zich wel goed voelt. „Nee, ik geloof... steunt hij. Hij zakt naar rechts, zijn ogen draaien weg.
Ondertussen vliegen vele gedachten door mn hoofd. De heer Jansen overlijdt nu door een acute hartstilstand. Ik moet een ambulance hebben, anders heeft reanimeren geen zin, ik ben hier alleen. Eerst de ambulance bellen. Ik wil al naar de telefoon rennen, als ik me bedenk dat dokters een precordiale stomp mogen geven. (Dit is een mooie omschrijving van een vuistslag die je midden op het borstbeen kunt geven. Dit mag alleen op het moment dat de hartstilstand intreedt en omdat het zelden gebeurt dat iemand dit meemaakt, is het niet toegestaan aan EHBOers.)

Beroerd hartritme
Terwijl meneer Jansen op de bank in elkaar zakt, krijgt hij de omschreven vuistslag. Zonder het resultaat af te wachten, kies ik in een hoog tempo het nummer van de ambulanc. Na luttele seconden gaat de telefoon over en begint het ongeduldig afwachten of men aan de andere kant de telefoon belieft op te nemen.
Ondertussen kijk ik achterom, om te zien hoe het met de patiënt is. Tot mijn verbijstering begint hij weer te bewegen, krabbelt omhoog en gaat overeind zitten. Met een wat verwarde blik kijkt hij om zich heen.
„Gaat het een beetje?
„Ja, ja... eh, ging het niet goed? Wat is er? Meneer Jansen wrijft over zijn borstkas.
„Uw hart stond even stil en ik heb een stomp op uw borstkas gegeven.
„Ja, ik merk het.
Ondertussen meldt de CPA (Centrale Post Ambulance) zich. Na alle gegevens te hebben doorgegeven en de afspraak dat er een A1 (met sirene en zwaailicht) gereden zal worden, ga ik weer naar de heer Jansen. Hij zit nog wat vreemd voor zich uit te staren, zijn pols is onregelmatig. „Stond mn hart echt stil?
„Ja, eventjes, maar nu gaat t weer goed, probeer ik optimistisch te zijn. Ondertussen hoop ik vurig dat de ambulance er snel is en dat het niet nog een keer gebeurt. Binnen vijf minuten is de ambulance er. Op het ECG is een beroerd hartritme te zien.

Na enkele weken zie ik hem weer, terug uit het ziekenhuis, druk pratend met een medebewoner. „Ja, dokter Spaan heeft me toen gereanimeerd, daarom sta ik hier nog, hij was toevallig net bij me...
Oh, toevallig?

ADHD (2)
Spreekuur in Terdege van 15 januari, over ADHD (2), werd niet geschreven door dokter J.A. Spaan, maar door dokter J.H. Baan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen