Repos Ailleurs

Het levensdevies van Marnix van St. Aldegonde, de vermeende dichter van het Wilhelmus, was "Repos Ailleurs". Elders de rust. Hij kon het weten. In de bange strijd tegen de Spaanse dwingelandij heeft hij aan den lijve moeten ervaren dat de rust aan deze zijde van het graf niet te vinden is. Bij de inname van Antwerpen door de hertog van Parma in 1585 moest hij als burgemeester met duizenden die stad verlaten en moest hij elders rust zoeken om de Heere te kunnen dienen. Repos Ailleurs. In deze tijd van het jaar zijn er ook velen die elders de rust zoeken. Er wordt afstand genomen van het werk op school of in het bedrijf In onze geautomatiseerde, jachtige tijd, waarin het gemak de mens moet dienen, blijkt rust toch spaarzamenlijk te vinden te zijn. Met drommen trekt men uit naar bergen, bos en strand. Even naar een andere omgeving om tot rust te komen. Hoewel de vakantiemogelijkheden groter worden en rustoorden en rustkuren steeds meer moeten worden voorgeschreven, wordt de maatschappij er niet rustiger op. Het kan ook niet. Repos Ailleurs. Elders de rust. Op een rouwkaart wordt wel eens gedrukt dat de gestorvene nu uit mag rusten omdat de strijd gestreden is. Op de grafsteen leest men: "Hier rust..." Men denkt dat elders de rust is verkregen. Repos Ailleurs. Of het altijd waar is?

De tekst spreekt ook van rust. Een rust die elders is. Repos Ailleurs. Er blijft dan een rust over voor het volk van God. Wie krijgt echt rust? Gods volk. Zijn dat alle mensen, omdat de Heere toch Eigenaar is van alles wat op aarde beweegt en leeft? Nee. Zijn dat alle gedoopte of belijdende lidmaten van de gemeenten? De ambtsdragers? Zij die voor de waarheid zijn of er voor ijveren? Ook niet. Er zijn er van het verbondsvolk die nooit in het beloofde land zijn gekomen vanwege hun ongeloof Zo is het ook geestelijk. Zonder geloof is het onmogelijk om God te behagen. Het Evangelie kan worden toegestemd, er kan mee worden ingestemd. Er kan zelfs vreugde over bedreven worden en alles zonder hartelijke overgave aan Christus. Zonder het volkomen vertrouwen op Zijn gerechtigheid, met verachting van al het onze. Van hen zegt de Heere: „Indien zij in Mijn rust zullen ingaan!" Dat wil zeggen: Zij zullen zeker de eeuwige rust niet ingaan.

Gods Woord zegt dat er een rust overblijft voor het volk van God. God heeft een volk op aarde. Uitverkoren van de grondlegging der wereld. En het kenmerk van dat volk is dat ze ingelijfd zijn in Christus door het geloof. Om daar weet van te hebben, maakt de Heere door Zijn Geest de zondaar eerst onrustig, zodat deze met Augustinus moet zeggen: „Onrustig is ons hart, totdat het rust vindt in U, o God!" Dan wordt geen rust meer gevonden in de zonden, de wereld, zichzelf, zijn godsdienstplichten. Een brok zonde word ik dan. Het oordeel Gods waard. Wat wordt de ware Rustaanbrenger Silo dan begeerd! Ja, de Heilige Geest doet op Hem rusten en betrouwen. Daar rusten de vermoeiden van kracht."

En wat is de rust die overblijft voor het volk van God? De eeuwige zaligheid. De rust is hier vaak van tijdelijke aard. De Rustaanbrenger verbergt Zich soms. Maar niet in de zaligheid. Daar mag ook volkomen gerust worden van de slaafse werken der zonden. Er blijft een rust over. De eeuwige rust is een blijvende rust. Nooit trekt Silo meer weg. En van de rustverstoorders zal gelden: „God roeit hen uit die 's vromen rust verstoren." Er blijft een rust over. Dat wil zeggen dat die rust nog te vinden is voor een arme, afgetobde zondaar. Er is rust over. Daarom de nodiging van de Rustaanbrenger. Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen