Een woonkamer van 300 m2

Het pand ligt wat verscholen achter een paar nieuwbouwhuizen aan de rand van Ugchelen. Een lange oprijlaan tussen hagen kronkelt ernaartoe. De voordeur imponeert. Zeker vier meter hoog kleurrijk glas-in-loodwerk straalt de bezoeker toe in de donkere avond. Het graniet op de voer van de lange gang erachter is bewaard gebleven. Aan weerszijden liggen vier hoge vertrekken met oude balken, een antieke schouw en opnieuw glas-in-lood tussen de kozijnen. Menige Nederlander droomt ervan zon huis te bewonen, maar Erik en Albertine kunnen zich de luxe permitteren deze vertrekken slechts als werkplek en logeerkamer te gebruiken. Verder leven ze achter de deur aan het einde van de lange gang, waar een enorme ruimte zich uitstrekt onder opvallende metalen balken.
Albertine steekt juist de kaarsen aan die op de lange eettafel –zes grote stoelen, twee kleintjes– onder twee kroonluchters staan. Aan weerszijden zijn twee flinke hoeken afgeschermd door lage muren, waar je alleen staande overheen kunt kijken. De ene omringt een speelkamer. De andere scheidt de keuken van het woongedeelte. „Die lage muren onderbreken het geheel een beetje, licht Albertine toe. „Het zou anders wel een èrg grote kamer zijn geworden, waarin je je toch wat verloren gaat voelen. Bovendien is dit praktisch: je ziet het niet als er speelgoed achter rondslingert.
Ook de zithoek die je vanaf de eettafel een heel eind verderop ziet liggen, kun je kolossaal noemen. Erik: „De woonkamer telt zon 300 vierkante meters; de totale inhoud van ons huis bedraagt 2700 kuub. Gisteren heb ik onze slaapkamer opgemeten: zeven bij acht. Dat is toch ook vrij groot...

Bewaren
De gemiddelde Nederlander moet het meestal met minder meters doen, hoe komt een jong gezin in een wasserij terecht? Zowel Erik Trimp (40) als Albertine Trimp-van Woerden (36) groeide op in een gewoon rijtjeshuis. Hij in Ede, zij in Vaassen. Vijftien jaar geleden ontmoetten ze elkaar in Utrecht, waar Erik economie studeerde en Albertine literatuurwetenschappen.
Albertine: „We zijn samen verder gegaan in een oud huis dat Erik als student gekocht had. Dat hebben we helemaal verbouwd. Toen we graag kinderen wilden en meer ruimte nodig hadden, verhuisden we naar een ander statig pand in de stad. We waren toen nog verrukt van gipsen plafonds en mooie deuren en zijn vijf jaar lang aan het opknappen geweest.

Als je zoveel tijd en moeite in een huis steekt, wil je er toch blíjven?
Albertine: „Klopt, maar we hadden inmiddels ontdekt dat we onze kinderen niet in de stad wilden grootbrengen. Op een gegeven moment wil je ze een jeugd geven zoals je die zelf hebt gehad als je in een dorp bent opgegroeid. Bovendien zien we verbouwen niet als tijd verdoen. We hebben veel lol gehad in het verbouwen en bewaren van die monumentale huizen. Je moet accepteren dat je je ontwikkelt en dat je leven nieuwe wendingen neemt. Daar moet je een deur voor open laten staan. Maar emotioneel deed het ons inderdaad wel wat toen we er weggingen. Ook omdat onze oudste twee kinderen er geboren waren. Financieel word je er natuurlijk niet minder van als je een huis dat je zelf hebt opgeknapt, verkoopt.
Mijn ouders woonden in Apeldoorn en lazen in de krant dat wasserij De Bouwhof in Ugchelen te koop stond. Erik is met de kinderen gaan kijken en belde mij op mijn werk om te zeggen dat ik meteen een trein moest nemen om ook te komen. Hij was heel enthousiast!

Zwangerschap
Het klassieke woonhuis dat de Trimps aantroffen, was weliswaar aan een grondige renovatie toe, maar casco in goede staat. Wat hen echter nog meer aansprak, was de vervallen wasserij die aan het voorhuis grensde.
Albertine: „Die ruimte! Het was één grauwe, grijze bedoening met een grote brokkelige betonnen vloer, maar wij zagen er iets in. Overal ontdekten we gekke gangetjes en hoekjes. De laatste bewoonster had het als caravanstalling gebruikt, maar in 1747 is De Bouwhof begonnen als papiermolen. Toen in 1900 papier niet langer geschept werd, maar machinaal gemaakt, is het pand omgebouwd tot wasserij. Ook daarvoor was immers het water van de beek nodig. De was van Paleis Het Loo werd hier gedaan en ook die van allerlei andere rijkelui.
In de zomer van 2000 betrokken Erik en Albertine met Hugo (nu 7 jaar) en Flora (5) een stacaravan op het erf van De Bouwhof. Tijdens de renovatie die van start ging, zou Rutger (inmiddels 2) zich aankondigen. Albertine: „Een zwangerschap kon er ook nog wel bij. Ik vond het niet zo erg en dacht: Dan maar alles tegelijk.
Erik hield zijn bedrijf in Utrecht, maar besloot vier dagen te gaan werken. Albertine gaf haar baan op en heeft nu een eigen bedrijfje aan huis als tekstschrijver.

Proporties
Erik: „In tegenstelling tot de vorige keren, hebben we nu het meeste láten doen.
Albertine: „Al ben je met denken en organiseren en uitzoeken ook heel druk! Er komt ontzettend veel gepieker aan te pas. Je moet voortdurend nadenken en vooral niet overhaast te werk gaan.
Erik: „Ik was van plan er een paar klusjesmannen op te zetten, maar ben zo blij dat we dat niet gedaan hebben. Bij een pand als dit heb je het over zulke idiote proporties. Er zit alleen al 1,7 kilometer bedrading in, geloof ik. En voordat je een muur saust, moet je wel heel goed nadenken. Normaal gesproken doe je het even over als het niet bevalt, maar dat is hier niet te doen. Gelukkig hadden we een uitstekende aannemer uit Garderen, Bronkhorst. De architect, Erik Kleinsman uit Arnhem, kenden we al langer; hij heeft ook veel voor ons gedaan.
„De eerste tijd was het spannendst, vindt Albertine. „We deden allerlei leuke ontdekkingen, een verborgen deur tussen het voorhuis en de wasserij voorbeeld. En een mooie schouw. Heerlijk! Natuurlijk waren we het wel eens zat, maar we hebben ook plezier gehad.
Alles is veel langer gaan duren dan we geschat hadden. Na drieënhalf jaar zijn we nog niet klaar. Het waterrad is nog maar pas gerestaureerd, de beek staat nog steeds droog. Er hangt nog niets aan de muren en er moeten meer meubels aangeschaft worden. Dat heeft tijd nodig. Een echte vondst is alvast die kast in de keuken.
De blikvanger die Albertine bedoelt, rijst zon drieënhalf meter hoog op tegen de keukenwand. Geen normaal huis zou hem kunnen bergen, maar hier komt het heldergroene meubel prachtig tot zn recht. Erik: „Het is een oude winkelkast, die we in het poppenmuseum van Twello vonden, toen dat ging sluiten.
Ook bepaald niet alledaags is de allesbrander die in een voormalige fabriekspijp gemetseld is. De rondingen van de schoorsteen, die buiten boven het dak uit torent, kun je voor een deel gewoon zien als je bij het open vuur in de kamer zit, omdat ze uit het ruwe metselwerk van de schouw steken.
Heel bewust hebben Erik en Albertine oud en nieuw gecombineerd. Modern is bijvoorbeeld het trappenhuis op een punt waar het gedeelte dat uit 1747 dateert, het deel uit 1900 en het deel uit 1912 samenkomen. De trap –afgeschermd door een muur– klimt tot hoog in de nok, waar zich onder ruwe balken de grote slaapkamer met eigen douche en toilet van het echtpaar bevindt, tot nòg hoger, waar de slaapkamers van de kinderen liggen.
„De architect noemt dit het atrium, licht Erik toe. „Hier komt je het meeste, omdat het de overgang naar alle drie de delen van het gebouw vormt.
Aan de voet van de trap is een klein fietsje gestrand. Erik lacht: „De kinderen fietsen gewoon binnen rond. Ook een voordeel van veel ruimte!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen