De pen als lotgenoot

Ruim 500 mensen hebben voor de wedstrijd verhalen geschreven over leven met dystrofie, een schildklierafwijking, een spierziekte, migraine, blindheid enzovoorts. Paul Willems, zeventien jaar en slechtziend, is de winnaar van de hoofdprijs in de categorie tot en met 18 jaar. Paul heeft zijn verhaal de titel "zien met je hart" gegeven. Het verhaal is volgens de jury met veel puurheid en dankbaarheid geschreven. Paul ontvangt als prijs een cheque ter waarde van € 2250,-. De gedeelde tweede prijs is voor llona (17),  rolstoelafhankelijk door een spierziekte, en Mira (13), die over haar leven met een manisch depressieve vader schreef.

Nieuwe schoenen
Gerda Havertong leest tijdens de feestelijke prijsuitreiking voor uit de bekroonde verhalen. Een afgevaardigde van het ministerie van VWS laat de juryrapporten horen. Vervolgens wil de presentator van de prijsuitreiking van alles weten van de winnaars. Hun eerste reactie als winnaar? Waart ^ om ze schreven? Wat ze met het geld gaan doen? Paul wil als uit Sri Lanka geadopteerde jongen graag „back to the roots" en llona gaat nieuwe schoenen kopen. Tijdens een nieuwjaarsbijeenkomst geeft Winnie Sorgdrager (voorzitter van het fonds PGO) aan alle genomineerden de bundel "Ervaringen over het leven met een ziekte" (De pen als lotgenoot, deel 6).

Veel geld
Bij de genomineerden hoort ook de 18-jarige Albert Ronhaar uit Gorinchem. Albert kreeg de uitnodiging van zijn vader. „Hij had hem gevonden in zijn postvak op de Gomarusschool." Het was voor Albert de eerste keer dat hij meedeed. Waarom hij aan de wedstrijd heeft meegedaan? „Als je dingen opschrijft, dan schrijf je een beetje van je af. Een tweede punt was ook dat je een heleboel geld kon verdienen." Albert hoopt bij de volgende ronde opnieuw mee te doen. „Het is goed om je ervaringen niet voor jezelf te houden maar ze op papier te zetten. Het is heel belangrijk om dit met anderen te delen."

Accepteren
Albert heeft een stofwisselingsziekte. „Deze ziekte heeft een heel moeilijke Latijnse naam, die ik zelf amper uit kan spreken: Mitochondriale encefalomyopathie. Dit houdt in dat mijn spieren heel snel moe zijn, waardoor ik mijn evenwicht niet goed kan bewaren. Hierdoor heb ik moeite met lopen, fietsen, schrijven, kortom: alles wat je met je spieren doet. Gelukkig blijft dit door medicijnen stabiel. Mijn familie en vrienden accepteren mij zoals ik ben. Ze gaan gewoon normaal met mij om, zoals met iedereen." Albert volgt de opleiding administratief op de MEAO op het Hoornbeeck College in Rotterdam. „Ik hoop deze opleiding over anderhalf jaar af te ronden. Daarna hoop ik te gaan werken op een kantoor of iets dergelijks."

Met een laptop
Albert: „In het verhaal heb ik mijn ervaringen beschreven over dat ik met een driewieler rijd, dat ik op school werk met een laptop en dat ik moeite heb met lopen." Albert hoorde een hele tijd niets nadat hij het verhaal ingestuurd had voor de wedstrijd. Maar op een dag kreeg hij een telefoontje van Stichting Fonds PGO (fonds voor patiënten, gehandicaptenorganisaties en ouderenbonden). Albert: „Toen hoorde ik dat mijn verhaal genomineerd was. Dit vond ik natuurlijk heel erg leuk!" De dag van de prijsuitreiking vond plaats in Zutphen. „Ik was als genomineerde uitgenodigd om te komen lunchen met al de andere genomineerden. Dit was heel gezellig. Je maakt zo kennis met anderen die met een ziekte te kampen hebben en je hebt gelegenheid om van gedachten te wisselen. Na ongeveer anderhalf uur zijn we naar een ander gebouw, "de Hanzehof", vertrokken, waar de prijsuitreiking werd gehouden."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen