Droomwens nr. 2 Koala´s spotten

Met een internationale trein vertrekken we via Antwerpen richting MEchelen. Een trein vol mensen en bagagerekken vol tassen. „Cateringservice", roept een jongen die een rijdende 'supermarkt' tussen de passagiers door duwt. Door middel van mobieltjes vinden we elkaar in Dordrecht. Bregje en Petra Oldenhage. Diep in de winterjassen gedoken, stappen we in Mechelen uit en nemen we de trein naar Muizen, ongeveer 3 kilometer verderop. In dit schijnbaar uitgestorven dorpje stappen we uit en volgen we de kleine bordjes richting dierentuin Planckendael. Via bergjes, heuveltjes en bruggetjes komen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. Petra, die eind vorig jaar op vakantie naar Australië is geweest, zag daar koala's en heeft ze ook aangeraakt. Toen ze de oproep las om een droomwens in te sturen, dacht ze meteen aan haar zusje. „Koala's zijn voor mijn zus en mijzelf speciale dieren. Niet alleen koala's trouwens. Doordat we familie in Australië hebben wonen, zijn wij altijd al geïnteresseerd in de dieren die daar leven, met name de buideldieren. Vooral voor Bregje is het leuk om deze dieren eens in het echt te zien. Zelf ben ik vorig jaar een maand op vakantie 'down under' geweest en daar heb ik al deze dieren kunnen zien. Vaak zelfs gewoon in het wild. Australië is een fantastisch land met een prachtige natuur en een heel bijzondere dierenwereld. De buideldieren komen nergens anders ter wereld in het wild voor. Om aan de wens van Bregje te voldoen, konden we gelukkig ook in België terecht."

Gevoelig
Nadat de dierentuin heeft overlegd met de dierenverzorgers en een verantwoordelijke bioloog, krijgen we te horen dat het aanraken of vasthouden van een koala in Planckendael onmogelijk is. Deze dieren zijn namelijk erg gevoelig voor geur en aanraking. Ze zijn gewend aan hun verzorgers en als ze door iemand anders worden aangeraakt, raken ze erg van streek. Gelukkig mogen we toch een kijkje achter de schermen nemen bij de koala's. We krijgen zelfs een gesprek met een koalaverzorger van ruim een uur Petra: „In Planckendael bezoeken we de Koala Country, een afdeling die helemaal bevolkt wordt door leden van de Australische fauna. We worden er verwelkomd door de lach van de Kookaburra, een Australische grote broer van onze ijsvogel. Door de luidsprekers klinkt didgeridoomuziek: een laag, brommerig geluid, dat door de Aboriginals gemaakt wordt door op een uitgeholde boomstam te blazen: de didgeridoo. Verder zien we kangoeroes, een emu (soort struisvogel), echidna's (Australische miereneters) en veel verschillende soorten Australische vogels. Wonderlijk dat deze dieren, die een warm klimaat gewend zijn, het uit kunnen houden in de kou en de sneeuw. Terwijl wij lopen te bibberen, zitten de kangoeroes rustig in de sneeuw hun boerenkool te eten. Vogels die normaal gesproken lekker in de zon kunnen zitten, warmen zich nu, in elkaar gedoken, rond een warme lamp in het verblijf. Gelukkig hebben ze er geen idee van hoe hun familieleden aan de andere kant van de wereld zich baden in het zonlicht!" In de Koala Country vinden we ook het hok met de koala's. Bregje: „Er zijn op dit moment vier koala's in Planckendael: de mannetjes Kaloondra en Coolongalook, het vrouwtje Alkina en het kleintje in haar buidel, dat nu ongeveer drie maanden oud is. Je kon het kleintje nog niet zien: koala's komen Jvoor het eerst uit de buidel als ze zes maanden zijn."

Knuffels
Om drie uur begint ons gesprek met koalaverzorger Dominique. We volgen hem naar een klein kantoortje achter de dierenhokken. Eerst moeten we onze schoenen in een desinfecterend badje zetten. Dan staan we in een kantoortje vol met posters, knuffels, een weegschaal en allerlei andere koaladingen. De Belgische man begint meteen druk te vertellen. We kunnen hem gelukkig goed verstaan. Even later staan we op nog niet eens een meter afstand van een levende koala. Bregje: „Kaloondra, een van de koala's, kijkt ons met grote ogen aan. Dominique vertelt ons dat koala's de verzorgers vooral aan hun geur herkennen, maar ook aan hun stemgeluid." De verzorger verduidelijkt dat Kaloondra verbaasd kijkt. Terwijl hij verder vertelt, doezelt het beestje weer een beetje weg, eet nog wat van de eucalyptus en klimt enkele takken hogerop om daar weer rustig verder te slapen. De koala's slapen ongeveer 19 uur per dag. „Wat een luilakken!" vindt Bregje. Dominique beantwoordt al de vragen van de meiden. Tussendoor vertelt hij allerlei interessante wetenswaardigheden: „Koala's worden meestal niet ouder dan een jaar of twintig." Hij vertelt over een koala van ongeveer 22 jaar. „Echt een oude moeke!" Eenmaal terug in het kantoortje, laat de man ons enkele potjes zien met heel kleine koala's. „Zo zien ze eruit als ze geboren worden." Op een videoscherm verschijnen de drie koala's om de beurt. Dominique biedt aan om foto's te maken van de dieren en verdwijnt weer in het koalaverblijf. Op het scherm volgen we zijn handelingen.

Kamerplanten
Dan brengt Dominique ons langs de ontsmettingsbakken weer naar buiten. Voor Bregje heeft hij nog een verrassing: een grote bos eucalyptusbladeren! We verlaten de inmiddels uitgestorven dierentuin, nagekeken door enkele dromedarissen en bizons. De meeste dieren zitten binnen of zijn bezig met hun winterslaap. Sneeuw vinden ze waarschijnlijk veel te koud. Na nog wat kaarten gekocht te hebben, volgen we de route terug naar het stationnetje in Muizen. Als we een uur later in de internationale trein stappen en de eucalyptus boven in het bagagerek meereist, dringt de sterke geur tot ons door. Ook andere passagiers ruiken het en kijken verbaasd naar de wat ongewone bos kamerplanten. In Rotterdam nemen we afscheid van elkaar en vertrekken we elk naar onze eigen woonplaats. Bregje en Petra hopen nog eens terug te gaan naar Planckendael om het kleintje te zien, dat nu nog onzichtbaar in de buidel van moeder Alkina verblijft.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Je hebt het of je hebt het niet: liefde voor koala's. Bregje heeft het in ieder geval. Dat was dus genieten in de Koala Country in België. Opnieuw werd een droomwens werkelijkheid
Vanachter een microfoon voer ik ondertussen een woordenstrijd met Dragon, mijn spraakherkenningsysteem. Samen sturen we beeldjes (mailtjes) en waarschuwen we anderen voor essentie (rsi). Niet altijd wil hij even goed naar mij luisteren...
Maar een uitkomst is het zeker. Wissel blijft in ieder geval bestaan!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen