De laatste vijand

„Sinds ik het weet..., zo begint een gedicht. Een gedicht uit de eerste helft van de vorige eeuw. „Sinds ik het weet, dat ik dicht bij de dood ben. De dichteres zag dat onder ogen.
Wat zegt de Bijbel van dood? Hoe noemt God die? Hoort u maar: De laatste víjand. Die laatste vijand is er nog. Telkens hoor je het en zie je het: „En hij -en zij- stierf! Van de doden geldt: De vreugde en smart, de problemen en plannen op aarde zijn voorbij. Prediker zegt dat ergens. Maar datzelfde Boek zegt ook dat we met alles van ons leven zullen komen voor Gods gericht.

Houdt ieder met dat laatste rekening?
Nee, er zijn wel mensen die zich wijs maken dat de dood wel meevalt, alleen iets onzekers heeft. Of er wat is, en wat er dan is. Maar voor die grootste reis maken ze zich toch geen zorgen, zeggen ze. Het hoort er nu eenmaal bij. Sluitstuk van het leven... hoort bij de natuur...
Wat een dwaasheid en hopeloosheid! Want dat lijden en dood erbij zouden horen, bij de goede schepping, een afschuwelijke gedachte. Wie een dode ziet, voelt hopelijk aan waarom. Die scheiding, de ontbinding..., teken van Gods gericht. De dood, een vijand. Ingetreden in de goede schepping als straf op de zonde. Hij komt op ons aan alsof hij een gewapende man is met een harnas aan, tegen wie geen mens bestand is.
En let nu eens op Goede Vrijdag en Pasen: Een Mens Die stierf, en diezelfde Mens, Die het graf achter Zich kon laten! Geen ontbinding, maar overwinning! Geen ontluistering, maar verheerlijking! Uw Heilige, geen verderving! De Tweede Adam!

„Sinds ik het weet dat ik sterven moet... Hoe lang weet u dat? Als je een kind bent van zo'n drie, vier jaar, dan dringt het door. „Kan dat bij óns ook mamma, dat er iemand bij ons sterven moet? En even later: „Dat kan toch niet met míj, mamma? U weet het, misschien al jaren. Jij ook. Ik ook. Die laatste vijand is er, de dood.
Je kunt zeggen: In het Oosten zegt men vooral: Pasen, de overwinning op de dóód. In het Westen vooral: Op de zónde. Gods Woord zegt ons dat je die twee niet los kunt maken. Elders, in Romeinen 6: Door de zonde is er de dood. En in ons teksthoofdstuk: De zonde is de prikkel van de dood. Waar de zonde is, maakt ze de dood tot eeuwig verderf. Een overwinning op de dood waarin de schuld niet zou zijn weggedaan, is enkel schijn! En een overwinning op de schuld die de dood intact zou laten, is niets beter!

Daarom gaat het met Pasen om de band met de Heere Jezus Christus. Van wie de gelovigen belijden: „Die gestorven is voor onze zonden, begraven..., en opgewekt! Zonder de band met Hem geen vergeving, en geen uitzicht, dood en eeuwig verderf. Maar door Hem wordt de prikkel uit de dood weggenomen. Tot zegen van allen wie op Hem hopen. Zo is het in zekere zin waar:

„De dood is voor Gods volk geen dood,
maar 't aanbreken van het morgenrood!''

En al komt ze nu nog op ons af als een vijand, de overwinning die God door de Heere Jezus geeft, heeft de dood ontwapend! Zo volkomen is die overwinning, dat straks de dood er niet meer zal zijn voor wie in hun schuld bij Hem terecht komen.
Teniet gedaan. God zal immers de overtredingen van Zijn wet niet twee keer straffen. Want zo zeker als de Heere Jezus Christus aan het kruis de straf op de zonden gedragen heeft, zo zeker roept Zijn opstanding ons toe: „Die in Mij gelooft zál leven, al ware hij ook gestorven!

Is er een hopen op Hem alleen? O, Hij is uw, jouw en mijn vertrouwen zo waard! Hij zal het ook tot in alle eeuwigheid niet beschamen!
Naar ziel en lichaam volkomen vrede en vreugde, ja, en daarboven: Het eren van Hem, het Lam, Dat door Zijn dood en overwinning alles heeft gedaan!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen