Tucht

Zodra de lamp van het Woord op ons leven schijnt, worden allerlei zonden en gebreken in ons openbaar. Dat geldt ook voor degenen die de Heere Christus oprecht mogen kennen en dienen. Verderop spreekt het formulier over zonden die nog (tegen onze wil) in ons zijn overgebleven. Het zijn zonden waarover wij ons blijvend voor de Heere verootmoedigen en waartegen wij blijven begeren te strijden – zo ligt dat toch in een levend geloof?
Maar zonde is niet altijd een kwestie van zwakheid. Bij menigeen nestelt de zonde zich ook in de onbekeerlijkheid. Hoewel ons geweten getuigt van de zondigheid van deze zonde, weigert ons hart deze zonde voor God en de mensen te belijden, daarmee te breken en daartegen te strijden.
Hier zet het formulier het sein op hel- en felrood. Hier ontbreekt de geestelijke gezindheid die eigen is aan een levend geloof! Wie zich niet onvoorwaardelijk leert uitleveren aan Christus en toch aan Zijn tafel zou aangaan, die zou zich de toorn van God eten en drinken.

Daar mogen wij elkaar binnen de christelijke gemeente niet voor over hebben. Hierom hebben onze vaderen de Censura Morum ingesteld. Wanneer wij van avondmaalgangers weten dat ze niet ten voordeel, maar ten oordeel zouden aangaan, wordt ons (na de persoonlijke vermaning) de weg gewezen naar de kerkenraad. Let wel: om een broeder of zuster voor een onwaardige avondmaalgang te behoeden! Niet om te klikken, wraak te nemen of macht uit te oefenen. Van de Censura Morum wordt doorgaans weinig gebruik gemaakt. Gelukkig maar? De hardnekkige geruchtenstroom over die en die avondmaalganger in het roddelcircuit staat in schrille tegenstelling tot de uiterst geringe of zelfs afwezige opkomst bij de Censura Morum. Als al die verhalen waar zouden zijn, zouden we toch veel meer gebruik van de Censura Morum moeten maken? Of legt deze tegenstelling het gebrek aan onderlinge bewogenheid bloot?

Intussen is de kerkenraad geroepen het Avondmaal heilig te houden en te waken voor de zielen die aan zijn zorgen zijn toevertrouwd. Onze Heidelberger spreekt over de sleutelmacht van de kerk, die na de bediening van het Woord de uitoefening van kerkelijke tucht is. Op de kerkenraad rust de plicht belijdende leden die zich onbekeerlijk gedragen de toegang tot de tafel des Heeren te ontzeggen.
Laten wij hierover niet lichtvaardig denken! De avondmaalscensuur is een zware maatregel die rechtstreeks verband houdt met de toegang tot het Koninkrijk der hemelen. Wie liefheeft wat God haat, kan in dat Koninkrijk niet komen (Gal. 5:21). Wie de toegang tot de tafel des Heeren ontzegd wordt, krijgt in feite de boodschap mee dat hij met dit leven, wanneer hij zich niet bekeert, ook buitengesloten zal worden in de Dag der dagen. Het formulier zegt dat wij met de censuur verkondigen dat hij geen deel in het rijk van Christus zal hebben.

Dit make ons enerzijds voorzichtig. De censuur is geen middel waarmee wij te pas en te onpas mogen dreigen en zwaaien. De sleutel mag geen zwaard worden! Zij kan slechts met diep leedwezen en in een christelijke bewogenheid gehanteerd worden, consciëntieus en consequent. En dat is niet altijd gebeurd.
Wie, anderzijds, terecht onder kerkelijke tucht zou komen te staan, bedenke dat de zaligheid van zijn ziel en de eer van God in zijn leven ter discussie staan. Hoe gemakkelijk onttrekken we ons aan tucht! Zij wil ons echter de noodzaak van bekering leren. Want in de weg van terugkeer tot de Heere laat Hij Zich in genade weer vinden. Calvijn heeft hierover ooit geschreven dat een tijdelijke verdoeming de poort kan zijn naar een eeuwig behoud. Dan is het, ook in de tucht, uiteindelijk de liefde van Christus, die ons dringt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen