Het Evangelie ook aan de doden verkondigd

Een vreemde uitspraak is dat: Aan de doden is het Evangelie verkondigd geworden. Betekent dit dat ook de doden het Evangelie nog te horen krijgen, om zich alsnog te bekeren? In deze lijn denkt de Rooms-Katholieke Kerk. Daarom viert zij jaarlijks op 2 november het feest van Allerzielen. Dan herdenkt men alle gestorvenen en bidt men voor zielen in het vagevuur.
Deze opvatting moeten wij echter op bijbelse grond afwijzen. Een vagevuur bestaat niet, wél een plaats van eeuwige straf. Daaruit is geen redding meer mogelijk. Het is zinloos om te bidden voor hen die verloren zijn. En degenen die door Gods genade behouden zijn, hebben onze voorbede niet nodig. Zij zijn reeds voor eeuwig thuis.

Hoe moeten we deze uitspraak dan opvatten? Heel eenvoudig: Petrus schrijft niet dat deze doden al dood waren toen zij het Evangelie hoorden, maar nú, nu hij zijn brief schrijft, behoren zij tot de doden. Deze mensen waren nog in leven toen de goede boodschap aan hen gepredikt werd. Zij hebben het Woord gehoord én het ontvangen in hun harten. Zij zijn tot waarachtig geloof gekomen.
Heeft het Woord ook in óns leven kracht gedaan en vrucht gedragen? Dit is noodzakelijk voor ons. Het is ontstellend erg wanneer het Woord der prediking ons geen nut doet, omdat het met het geloof niet gemengd is (Hebr. 4:2).

Met welke bedoeling is het Evangelie aan genoemde mensen verkondigd? „Opdat zij wel geoordeeld zouden worden naar de mens in het vlees... In de dood voltrekt zich een óórdeel over de mens. Want het „vlees, het lichaam, wordt aan de ontbinding overgegeven. Het vallende blad in deze tijd van het jaar herinnert ons eraan dat we allen moeten stérven.
Voor Gods kinderen is de dood weliswaar geen betaling meer voor de zonde. Toch geldt ook voor hen: „Stof zijt gij, o mens, en tot stof zult gij wederkeren.

Maar wat een voorrecht is het dat bij de dood niet alle horizonten dichtvallen! Er is, dwars door de dood heen, een venster op het léven. Lees het slotzinnetje maar: „Opdat zij (...) leven zouden naar God in de geest. Ja, het vlees sterft weg, maar hun geest gaat naar God. Zij die in Christus gestorven zijn, mogen eeuwig leven. Ze leven „naar God, dat wil zeggen overeenkomstig Gods beschikking. Wat een rijke boodschap! Dit zijn paasklanken, levensklanken. Christus heeft door de dood heen een weg tot het leven bereid voor al de Zijnen. Want naar God zullen zij, wat de geest aangaat, leven. Terstond na hun aardse loopbaan genieten zij eeuwige vrede en vreugde. Dáártoe, met dát doel voor ogen, is aan hen in hun leven het Evangelie verkondigd.

Wanneer dat Woord ook voor óns tot zegen geworden is, hebben wij uitzicht. Dan trekken we via de doodsjordaan het land der belofte binnen. Dan laten we alle zonde en gebrek voorgoed achter ons. Dan mogen we voor eeuwig in het Vaderhuis met de vele woningen zijn, in de nabijheid van Vader. Voor eeuwig met Christus, onze geliefde Zaligmaker, zijn. Hoe groot zal onze blijdschap zijn, wanneer wij straks de Koning mogen zien in Zijn schoonheid! We zullen Zijn doorboorde handen zien, we zullen Zijn liefdevolle ogen zien en ons in aanbidding aan Zijn voeten neerbuigen.

Deze tekst biedt troost wanneer we geliefde familieleden of vrienden nastaren die reeds in de Heere mochten ontslapen. Zij zijn de strijd te boven en leven in eeuwige heerlijkheid bij God.
Lezer(es), is dit ook úw gegronde verwachting en hartelijke verlangen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen