Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Altijd vergeven? (3)

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Altijd vergeven? (3)

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

In de vorige alevering hebben we gezien dat er alleen van vergeving sprake kan zijn als de ander berouw heeft. Je kunt niet in je eentje vergeven. Bij vergeving zijn twee partijen betrokken. Het slachtoffer moet de gezindheid hebben om te vergeven. De dader moet besef hebben van schuld.

Wat te doen als de dader geen tekenen van berouw vertoont? De voorbeelden zijn legio dat daders zichzelf totaal niet schuldig voelen. Schokkend waren de woorden van Adolf Eichmann, toen hij werd aangeklaagd vanwege zijn aandeel in de Jodenmoord tijdens de oorlog. Voor de rechtbank verklaarde hij onschuldig te zijn. Nu zijn wij van dezelfde lap gescheurd als Eichmann. We voelen ons niet zo schuldig voor God en de naaste. Echter, wanneer Gods Geest ons overtuigt, krijgen we berouw. De weg naar vergeving ligt dan open. De tollenaar die zichzelf zondaar noemt en om genade bidt, gaat gerechtvaardigd, dat is zonder zonden, naar huis.

Als iemand geen berouw heeft, kunnen en mogen wij hem niet vergeven. Het woord van Jezus in Lucas 17:3 is duidelijk: „Indien het hem leed is, zo vergeef het hem.” Wie vergeeft zonder dat er van berouw sprake is, dekt de zonde toe. De dader wordt gestijfd in zijn zonde. God wil dat niet. Ik zou in dit verband kunnen schrijven over de weg die dan gegaan moet worden. Ik denk aan het onderwijs van Jezus in Mattheüs 18:15/22. Jezus wijst daarin een weg met verschillende stadia. Uiteindelijk kan het zover komen dat het een zaak wordt van de kerkenraad, wanneer het iemand binnen de gemeente betreft.

Waar ik echter vooral op wil wijzen, is dat wij wel de gezindheid moeten behouden om de ander te willen vergeven. Kan ik niet vergeven omdat bij de ander het berouw afwezig is, de Heere vraagt van mij wel de gezindheid om te willen vergeven wanneer hij alsnog komt. Wat overblijft, is de dader in het gebed brengen bij de Heere. Hij is machtig om harde harten zacht te maken. Verder worden we geroepen om de dader lief te blijven hebben. Paulus schrijft in Romeinen 12:20: „Dat doende zult gij vurige kolen op zijn hoofd hopen.” Die vurige kolen moeten we opvatten als het knagende geweten dat gaat spreken omdat de dader spijt krijgt van zijn daden, wanneer hij ziet dat de ander het goede met hem voorheeft. Paulus heeft het hier over onze vijand. Dat is verre van gemakkelijk. Vijanden lief hebben. Dat is voor ons onmogelijk. Het is een gave van de Heilige Geest, waar we voor onszelf om vragen moeten in het gebed. Als alles is geprobeerd zonder effect, kan het zijn dat we ons bij de bestaande toestand helaas moeten neerleggen. We lezen van David verschillende keren dat, wanneer het is vastgelopen, hij zijn zaak neerlegt bij de Heere. Zie bijvoorbeeld Psalm 35:23.

In het reeds genoemd boekje ‘Altijd vergeven?’ wijst Van der Voet er terecht op dat we onze problemen altijd in de juiste omvang moeten proberen te zien. De ruzie over een erfstuk mag niet tot gehele verwijdering leiden. Ook al is er sprake van oneerlijkheid, er zijn dingen waarover ik gewoon moet heenstappen.

De Heere Jezus geeft in Lucas 17 helder onderwijs. In dit onderwijs is duidelijk wie dader en slachtoffer is. In de praktijk van alledag ligt dat lang niet altijd zo duidelijk. Aan een conflict zitten vaak meer aspecten. En veelal is er sprake van dat beide partijen niet schuldloos zijn. Er zijn weinig conflicten met zuiver daders en zuiver slachtoffers. Seksueel en psychisch misbruik kunnen daarvan wel een voorbeeld zijn. De wonden die dan zijn geslagen, zijn soms te diep om op aarde te kunnen genezen. Veelal ligt het ingewikkelder. Het spreekwoord zegt: ‘Waar twee kijven hebben twee schuld.’ Daarin ligt veel levenswijsheid opgesloten.

Ik besef dat de praktijk vele malen moeilijker is dan de theorie. We leven in een door en door gebroken wereld vol zondaren. Hoe moeilijk de opdracht om te vergeven ook is, als de ander berouw heeft mogen wij niet weigeren hem te vergeven. Wij van onze kant zouden ook graag willen, wanneer wij berouw hebben, dat de ander ons vergeeft. Ik sluit af met de woorden uit 1 Johannes 1:9: „Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, dat Hij ons de zonden vergeve en ons reinige van alle ongerechtigheid.”

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 18 augustus 2010

Terdege | 84 Pagina's

Altijd vergeven? (3)

Bekijk de hele uitgave van woensdag 18 augustus 2010

Terdege | 84 Pagina's