,,Ik kan mijn vader vergeven''

Haar vader dronk veel. Te veel, wist Renate. En als hij dronken was, werd hij anders. Gevaarlijk, zelfs. Hij was ook manisch- depressief en psychotisch. De diagnose van de arts was hard, maar helder. Renate wist als jong meisje niet anders. Haar vader was anders dan de vaders van vriendinnetjes. Rond haar tiende jaar besefte Renate dat haar thuissituatie extreem was. „Mijn ouders maakten ruzie. Heel veel ruzie. Mijn vader sloeg mijn moeder. Zij waarschuwde hem voor de gevaren van zijn alcoholverslaving. Hij wilde dat niet horen.” Eén zondag staat in Renates geheugen gegrift. „Het was een uur of drie. Mijn vader dronk bier en keek intussen porno. Mijn moeder waarschuwde hem. Hij stond op, pakt haar bij haar haren en sloeg haar met het bierfl esje in haar buik. Mijn moeder huilde, gilde en zakte daarna bewusteloos in elkaar.” Renate wordt boos. Terwijl haar oudste zus hun jongere broertje en zusje wegtrekt, springt ze tussenbeide. „Ik moest mijn moeder beschermen. Toen mijn vader dat merkte, keerde hij zich tegen mij. Hij sloeg me bont en blauw. Ik kon een week niet naar school.” Een intense woede maakt zich van Renate meester. Met haar zus gaat ze naar de Hema. „We zochten de meest stevige pollepel uit. Daarmee slaan we onze vader neer als hij ons zou slaan, bedachten we.”

Koksmes
Renate wordt heen en weer geslingerd in haar gevoel. „Het ene moment sloegen de stoppen bij mijn vader door. Dan zwaaide hij met een koksmes en stonden wij bovenaan de trap te rillen van angst. Of hij schoof ons ’s nachts een dienblad toe met lege potjes en bekers, terwijl we uitgehongerd waren. „Twee schnitzels en cola”, schaterlachte hij dan. Het andere moment toonde hij spijt. Alsof hij besefte wat hij veroorzaakte. Dan lag hij soms op z’n knieën voor ons.” Op school zagen ze dat Renate het moeilijk had. Dat weet ze zeker. „Toch deden ze niks. Zelfs de buurvrouw liet het afweten. Dat vond ik zo erg. Als je zo’n gegil hoort in een rijtjeshuis, moet er toch een lichtje gaan branden?!” Renate moet zich afreageren. Op school, vooral. Ze wordt brutaal en eigenwijs. „Ik was compleet de weg kwijt. Kopieerde agressief gedrag van anderen. „Ik trap je van je fi ets” schreeuwde ik naar stoere jongens. Een van hen duwde ik in de sloot. Hij kiepte mij daarna over een brug in het water. Ik vocht als een tijger. Voetballen, soldaatje spelen, boomklimmen; ik gedroeg me als een jongen.” Na schooltijd maakte Renate dat ze thuis kwam. „Op een middag ontdekte ik dat de haak van de achterdeur naar beneden was geduwd. Het is mis, wist ik. Via de container, de schutting, het dak en het balkon klom ik door een raam. Ik zag mijn moeder liggen op de grond. Met een groot gat in haar hoofd. Het bloed zat op de muur.” Renate rilt. Ze trekt haar schouders op. „Ik was blij als ik thuiskwam en zag dat mama ongedeerd was. Ik voelde dat ik van haar hield, dat ik haar wilde beschermen. Omgekeerd merkte ik dat niet. Als kind voelde ik dat ik niet die liefde kreeg die ik zo nodig had. Dat deed pijn, heel veel pijn. Mijn moeder wilde er niet over praten. Ze was bang dat papa weg zou gaan. En ze schaamde zich voor de buitenwereld.”

Radeloos
Renate mijdt contact met klasgenootjes. Ze nodigt geen vriendinnetjes uit. Af en toe gaat ze naar Maaike, een vriendinnetje. „Maaikes vader was aardig. Zou hij altijd zo leuk doen? vroeg ik me af. Maaike vond het heel gewoon.” Op een regenachtige dag brengt Renates vader haar –tot haar grote verrassing– met de auto naar school. Maaike mag mee. „Hij draaide de volumeknop van de autoradio voluit. En hij reed keihard richting een dichte spoorwegovergang. Maaike en ik gilden. Mijn vriendschap met Maaikebleef. Maar ik wist vanaf dat moment duidelijk: mijn vader is anders. Hij houdt niet van me.” In groep 6 werd dat pijnlijk duidelijk. Letterlijk. Midden in de nacht wordt Renate wakker met enorme buikpijn. „Ik was radeloos. Ik liep naar m’n ouders om hulp. „Zeur niet zo, rotkind”, hoorde ik mijn vader boos zeggen. Hij had een enorme kater en weigerde me naar het ziekenhuis te brengen.” De volgende morgen neemt haar moeder Renate mee op de fi ets naar de dokter. Stiekem. Renates vader mag het niet weten. „Hij sliep zijn roes uit. Achteraf bleek dat ik een fi kse blindedarmontsteking had. Ik had zoveel pijn. Maar ik huilde niet. Dat zou zwak zijn, dacht ik.” Renates vader is boos als hij het doktersbezoek ontdekt. Renates moeder moet het ontgelden. „Marktwijf, viswijf; hij schold haar overal voor uit.” Feit was dat ik naar het ziekenhuis moest. Maar dat kon niet direct, want de dag erop trouwde mijn oom. Ik kreeg een morfi nespuit tegen de pijn. Die bruiloft ging voor. In het ziekenhuis werd ik acuut geopereerd. Mijn darm stond op vier plekken op knappen.”

Renate moet na haar ziekenhuisopname thuis aansterken. Daar houdt haar vader geen rekening mee. „Op Vaderdag gaf ik hem een mok met de tekst “I love papa”. Als een soort goedmakertje van mijn kant. Hij leek er blij mee te zijn. Maar bij de eerstvolgende ruzie met mijn moeder vloog de mok door de keuken. Samen met het andere servies. Ik hoor nog de harde, schampere lach. Ik dacht: Wat dóé ik nog thuis? Heel de avond slenterde ik buiten het dorp. Voor mijn broertje en zusje ging ik toch terug naar huis.” Renate tobt door. „ Ik had zoveel “waaroms”. Ik was niet zozeer boos op God. Echte opstand voelde ik niet. Ik moest vaak denken aan de tekst: God zorgt. Er zou een tijd komen dat ik wel weer gelukkig zou zijn. Ik vroeg de Heere Jezus elke keer om verzachting van de pijn. En of Hij mijn moeder wilde troosten.”

God eren
Vijf dagen voor Renates dertiende verjaardag is haar vader onverwachts verdwenen. „Hij ’logeerde’ wel eens vaker ergens. Nu voelde mijn moeder aan dat het defi nitief was. Ik voelde een gigantische opluchting.” Negen jaar lang ziet Renate haar vader niet. Een zware innerlijke strijd voert ze. Rond Kerst 2008 weet ze het zeker. „Ik wilde mijn vader zien. Zo zou ik geen vrede kunnen ervaren in mijn hart. Geen rust. Ik wilde hem vergeving bieden.” Een bijzondere ontmoeting volgt. „Hij kon zich niks herinneren, zei hij. Daar kwam hij later op terug. Hij ging op zijn knieën en vroeg me om vergeving. Jesaja 55 trof hem; de Heere vergeeft menigvuldiglijk. Ook hem.” Renate gaat blij naar huis. Huilend, Voor het eerst sinds jaren. „Heere, dank U, klonk het in mijn hart.” „Ik ga langzaamaan weer houden van mijn vader”, voelt Renate. „Het contact is summier, maar ik weet dat God er Zijn doel mee heeft. Zoals Hij dat met mijn hele leven heeft. We moeten elkaar liefhebben, zoals God ons liefheeft. Daarom kon ik mijn vader vergeven.” Het liefst zou Renate een boek over de afgelopen jaren schrijven. Om anderen te bemoedigen. „Maar bovenal om God te eren”, weet Renate. „Hij trok mij uit de duisternis. Het waren negen lange jaren. Verdrietig en vol pijn. Toch weet ik dat het Gods wil was. Hij droeg me, terugkijkend zie ik Zijn voetstappen in het zand.” Renate glimlacht. Haar ogen stralen. „Ik mag nu in vrede leven, hoef niet bang te zijn. Omdat God, mijn hemelse Vader, mij draagt. Hij zorgt.”


Renate en Maaike heten in werkelijkheid anders.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen