Zingen voor nieuwe dominees

Al duwend en sjorrend stellen ze zich op. Niet op stem, maar op lengte. De dames in zwarte rok, witte blouse en paarse sjaal, de heren in zwarte broek en wit overhemd of shirt. Het dragen van een stropdas wordt aan eigen inzicht overgelaten. Na vijf minuten staat alles op de juiste plek. Onder de kansel van de Moriakerk, tussen houten borden met daarop de Tien Geboden en het apostolicum. Voor de dames die moeilijk kunnen staan, zijn stoelen neergezet.
Dirigente Wilma Kraayeveld beklimt een van de banken in het kerkgebouw. Achter het pijporgel boven de kansel zit Wim de Borst.
Om verwarring onder de zangers te voorkomen, bevatten de muziekmappen geen oud repertoire maar alleen de teksten die op deze repetitieavond worden gezongen. De dirigente heeft ervoor gezorgd dat alles in de juiste volgorde ligt. „Zelfs dan wordt er nog gebladerd.”
Met een paar krachtige akkoorden zet Wim de Borst in. De koorleden wachten ongeduldig op het moment dat Wilma het sein geeft dat ze mogen beginnen. Dan baant de spanning zich een weg in massief gezang. Eerst iedereen op zijne wijs, maar allengs eenpariger bezingt het gehandicaptenkoor het lijden van de Zaligmaker. Met een overgave die zijn weerga niet kent.

Nieuw busje
Aanleiding voor de geboorte van het opvallende koor was de aanschaf van een nieuw busje voor de bewoners van Sebanja en De Harp, locaties van Stichting Siloah. Het voertuig werd gekocht via Wim de Borst, organist en hulpkoster van de Gereformeerde gemeente in Capelle a/d IJssel, in het dagelijks leven automobielverkoper.
De bus kon er komen dankzij giften van particulieren en ondernemers binnen de Gereformeerde Gemeenten.
Op de vraag van bewoners of ze wat terug konden doen, stelde De Borst voor een koor op te richten en daarmee een bijdrage te leveren aan zangavonden voor goede doelen.
Begin 2010 had het Sebanjakoor z’n eerste repetitieavond, hetzelfde jaar waren er al drie uitvoeringen. Voor de evangelisatiepost van de Gereformeerde Gemeenten in Rotterdam, vervolgde christenen in Irak en het werk van stichting Siloah. Onlangs zong het gehandicaptenkoor voor de Theologische School van de Gereformeerde Gemeenten. „Voor nieuwe dominees.” Er volgen dit jaar nog bijdragen aan concerten in Barendrecht en Oud-Beijerland. De eerste cd is op de markt gebracht.

Dirigente
Ingewikkelde partituren zijn aan Wilma Kraayeveld, groepsleidster in Sebanja, niet besteed. „Ik kan amper noten lezen, dat is voor dit koor ook niet nodig. Ik richt me er nu vooral op dat verstaanbaar wordt gezongen.”
Bij uitvoeringen is er behalve het orgel de ondersteuning door een muziekgroep vanuit de Moriakerk. Hoe steviger de begeleiding, hoe vaster de zang van het koor. Daarom heeft bij concerten niet de dirigent, maar de organist de voortrekkersrol. „Het is bij dit koor lastig dirigeren”, lacht Wim de Borst. „De leden hebben de neiging hun eigen tempo en hoogte aan te houden. Daarom zijn de instrumenten leidend, het koor zingt mee. We zien wel duidelijk vooruitgang. Vergeleken met vorig jaar gaat het gezamenlijk inzetten al een stuk beter.”
Elk koorlid heeft zijn lievelingslied.
„‘O Heer, Die onze Vader zijt’ vind ik heel erg mooi”, zegt Jeanette de Jong. „Dat heb ik constant in m’n hoofd zitten.” Wilma Rodrigo gaat voor het tweede couplet van Psalm 25. Atie van Beveren voor het eerste vers van Psalm 119. Ooit hoopt ze dat tijdens een uitvoering solo te zingen. „Ik wil graag m’n eigen stem een keertje horen. Met Kerstfeest zing ik saampies met Bert. Dat gaat altijd goed, maar alleen is nog lastiger. Dan mis je je steuntje.”

Afgekraakt
Enkele jaren geleden nam ze een bandje met christelijke muziek mee naar het werk. Als alternatief voor het repertoire dat ze dagelijks bij Gemiva moet aanhoren. „Dat doe ik nooit meer. Het is helemaal afgekraakt. Omdat het christelijke muziek is.”
Nu zingt ze vaak zachtjes voor zichzelf, onder de huishoudelijke klussen die ze verricht. „Vaat wassen, wc-rollen bijvullen, koffie zetten, de bedden verschonen… Er zijn mensen die tussen de middag moeten rusten, op doktersadvies. Eén middag werk ik in de bakkerij. Maandag en donderdag ben ik gewoon thuis, want ik maak ontzettend lange dagen en je leeftijd gaat ook meetellen.”
Jeanette is bij haar werkgever actief op twee verschillende afdelingen.
„De ene keer zit ik in te pakken, de andere dag rubbers te lijmen. Op dit moment ben ik in de Ziektewet, want ik heb hoge bloeddruk gekregen.”
Misschien wel door het lawaai, denkt ze zelf. „De hele dag staat muziek aan. Enkel van die rotherrie. Housemuziek, zo hard mogelijk. M’n hoofd dreunt er bijna van af.”
Als tegengif zingt ze zachtjes geestelijke liederen. „Stiekem. Ik vind het heerlijk, maar op m’n werk hebben ze er niks mee.”

Improvisatie
Wilma heeft het met haar baantje bij Waardheim, een dagactiviteitencentrum van stichting Adullam, beter getroffen. „Daar hebben we ook een koortje opgericht. Elke maandagmiddag zingen we van één tot half twee. Echt fijn om te doen, maar het Sebanjakoor is wel beter. Hier worden we echt begeleid.”
Ton Twigt, coördinator van stichting Siloah, kent geen andere koren van verstandelijk gehandicapten die betrokken zijn bij uitvoeringen. De eerste keer zinderde de spanning door Sebanja en De Harp, inmiddels gaat het koor zelfverzekerd op pad.
Door de maandelijkse repetitieavond in de Moriakerk, waar alle zeventien leden ook zondags zitten, stijgt het muzikale niveau gestaag.
Bas Boer behoort tot de toppers. Hij is al jaren lid van het jongerenkoor Heman. „Pas zijn we naar Amsterdam geweest. Het Concertgebouw. Dan weet je het wel.”
Sinds enige tijd krijgt hij orgelles, van Wim de Borst. Zijn leermeester is vol lof over de vorderingen. „Bas heeft altijd cijfers gespeeld, maar kan intussen ook heel aardig noten lezen. Daardoor is er nu veel meer muziek voor hem beschikbaar. Tijdens onze uitvoeringen speelt hij een eigen improvisatie.”

Verpleeghuis
De leden van het Sebanjakoor kwamen zelf met het voorstel een optreden in verpleeghuis Salem te verzorgen. „Daar sporten we elke donderdag”, zegt Jeanette. „Het lijkt ons leuk om een keer voor die ouwe mensen te zingen. Die zien we nooit. Als wij er zijn, liggen ze denk ik allemaal in bed.” Het idee om zingend door de gangen van het huis te trekken, wijst ze verontwaardigd af. „Dan denken ze: ‘Die mensen zijn niet goed wijs’.”
De reacties van het publiek dat de zangavonden bezoekt, zijn opvallend positief. Hoe lang het koor met de uitvoeringen zal doorgaan, is de leden onbekend. „We kunnen niet in de toekomst kijken”, zegt Wilma.
„Ik laat het maar aan de begeleiding over. Dat lijkt me het beste.”
Het koor is alweer aan de laatste pagina toe. Psalm 42. Plechtig kijken de zangers in hun map, maar dat duurt niet lang. Halverwege het vijfde couplet zijn alle hoofden opgeheven. Vol en puur schalt het gezang door de kerk. Een ontroerend getuigenis.
’k Zal Zijn lof, zelfs in de nacht,
zingen, daar ik Hem verwacht.
En mijn hart, wat mij moog’ treffen,
tot de God mijns levens heffen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen