De Titanic en de Ark

Het is alweer oud nieuws dat op 13 januari het cruiseschip Costa Concordia op de klippen liep voor de Italiaanse kust. Daarbij kwamen tientallen mensen om. Even werden we bij de realiteit bepaald dat, ondanks allerlei veiligheidsbepalingen, een zeekolos kan vergaan, zelfs met het veilig’ strand voor oog...
Het leven gaat echter door. Ook op de scheepswerven. Een week na de scheepsramp voer het grootste cruiseschip dat in Duitsland gebouwd is (Disney Fantasie genaamd) de Eemhaven in, nadat het de scheepswerf in Papenburg had verlaten.
Het 340 meter lange en 57 meter hoge schip, dat een capaciteit van 4000 passagiers heeft, is nog groter dan de Costa Concordia.

Een eeuw geleden ging ook een immens cruiseschip de haven uit, de Titanic. Destijds het grootste ter wereld: 269 meter lang, 28 meter breed en 56 meter hoog.
De eerste reis met de Titanic was tevens de laatste.
Op 10 april 1912 verliet het de haven van Southampton.
Het bereikte het einddoel New York niet want vijf dagen later verging het schip bij het aanvaren van een ijsberg. Meer dan 1500 mensen kwamen om. Professor Wisse, die toen nog gereformeerd predikant was, hield er op zondag 21 april in de Burgwalkerk april in de Burgwalkerk in Kampen een tijdrede over: ‘De Titanic en de Ark’.

Bij het vergaan van de Titanic kwam ook de 39-jarige John Harper uit Glasgow om. Hij was een baptistische evangelist die op weg was van Schotland naar Chicago. Samen met zijn zesjarige dochtertje Nana. Een vrouw had hij niet meer. Die was hem korte tijd daarvoor ontvallen door de dood. Bij de ramp met de Titanic weigerde hij, wegens het tekort aan sloepen, daarin plaats te nemen. Hij gaf wel zijn dochtertje over maar zelf hield hij zich vast aan wrakhout, terwijl hij riep: „Vrouwen, kinderen en onbekeerde mensen, ga in de reddingsboten!” Zelfs gooide hij het reddingsvest dat hij droeg naar een andere drenkeling, met de uitroep: „U hebt het harder nodig dan ik!”

Het optreden van John Harper werd het middel tot bekering van een Schot.
Op een bijeenkomst van overlevenden, die vier jaar later in het Canadese Hamilton werd gehouden, gaf deze er getuigenis van. Hier volgt zijn relaas: „Ik was ook op de Titanic in de nacht dat ze zonk. Ik kwam in het water terecht en kreeg het ook voor elkaar om me aan iets vast te houden.
Ineens bracht een golf een man naar met toe. Dat was John Harper van Glasgow.
Hij hield zich ook vast aan een stuk drijvend materiaal en riep: ‘Man, ben je gered?’ ‘Nee, ik niet!’ riep ik terug.
Hij schreeuwde: ‘Geloof in de Heere Jezus en je zult behouden zijn.’ De golven zogen hem weer weg, maar een tijdje later spoelde hij opnieuw naar me toe. ‘Ben je nu gered?’ vroeg hij weer. ‘Nee’, antwoordde ik. ‘Geloof dan in de Heere Jezus Christus en je zult gered zijn.’ Daarna verloor hij de greep op het stuk hout en zonk onder water. En daar in die nacht, met bijna vier kilometer water onder me, heb ik mezelf mogen toevertrouwen aan mijn Redder. Ik was de laatste bekeerling van John Harper.”

Als Wisse dit geweten had, zou hij er in zijn tijdrede zeker over gesproken hebben. Hij had namelijk een antenne voor dergelijke details.
Zeker als het erom ging de ruimte te schilderen die er in Christus is voor verloren zondaren.
Dat kwam in die tijdrede evenwel tot uiting toen hij oreerde: „Bij ’t vergaan van ‘de Titanic’ stonden de offi cieren bij de reddingssloepen met den revolver in de vuist, om te voorkomen dat mannen aan vrouwen voorgingen. Maar hier is zulk een beperking niet. De dierbare Zaligmaker houdt de armen wijd uitgebreid, en roept u toe: Komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen