Geen dag zonder elkaar

Aliens kroost ligt net onder de wol. Ingestopt door Hendrien, hun “tante mem”.
Die maakt het zich gemakkelijk in huize Draaijer. Als de huistelefoon rinkelt, springt ze op. Alien vindt het even handig als vanzelfsprekend. De twee opereren samen.
Zoals ze ook vrijwel alles delen. Van kleding tot bloempotten en schemerlampen; de zussen doen graag aan onderling pandverbeuren. Alien schikt een gebloemd kussen. „Die is van mij”, weet Hendrien. „Jij nam ’m twee jaar geleden mee uit mijn huis.” Alien grijnst. „Jij gaf ’m mee.”

Eén bed
De geboorte van de tweeling op 16 februari 1981 zet de wereld van vader en moeder Bovendorp op z’n kop. Is Alien een geschenk op zich, Hendrien wordt de verrassing van hun leven. „Er komt er nog één aan”, roept een verblufte verloskundige. En jawel, drie minuten later is de familie niet één, maar twee dochters rijker. In allerijl wordt nog een naam bedacht. En timmert vader Bovendorp een tweede wieg.
De zussen groeien op in het Veluwse Oldebroek, in een hecht gezin, met twee zussen en twee broers. Ze zijn onafscheidelijk. Rijden zo vaak samen op één fiets dat hun vader dreigt de andere te verkopen. Hun zakgeld stoppen ze in één pot. En met z´n tweeën hoeven ze maar een kwartier straftijd uit te zitten, in plaats van het gebruikelijke halfuur.
De zussen delen zelfs lange tijd één bed. „Met onze voeten in elkaar gevlochten”, onthult Alien. „Als er een dief zou komen, moest-ie ons wel allebei meenemen.”

Snoep smokkelen
Op de Oldebroekse Eben-Haëzerschool geniet de tweeling van een onbezorgde tijd. Ze zitten acht jaar in dezelfde klas. „Dat was veilig.
Samen stonden we sterk. Al vonden de jufs en meesters dat minder geslaagd”, herinnert Hendrien zich.
„Als ik corvee had, wachtte Alien bij de deur. ‘Gá nu toch eens’, hoor ik de meester nog roepen.”
Ook op verjaardagsfeestjes draven de twee gezamenlijk op. Eén moeder nodigt de zussen consequent gescheiden uit. „Als een soort therapie”, grijnst Hendrien. „Maar dat hielp niks. We smokkelden het snoep dat we kregen mee in onze rokzak en deelden het thuis.”
Een twee-eenheid zijn ze. Niet zo vreemd dus dat ze als “de tweeling” worden aangesproken. De zussen malen er niet om. En de rolverdeling voelt voor hen al even vertrouwd: Alien beslist, Hendrien volgt. Als Hendrien tijdens een verjaardagsfeestje gevraagd wordt wat ze wil drinken, kijkt ze naar haar zus.
Die kiest. Alien slaat haar hand voor haar mond. „Ik scháám me daarvoor.” „Je was niet dominant”, verdedigt Hendrien haar. „Ik was verlegen en vond het maar wat makkelijk dat jij meer durfde. Ik duwde jou in de voortrekkersrol.”
Op de Pieter Zandt Scholengemeenschap in Kampen draaien de rollen om. Alien start op de havo, haar zus op het vmbo. Hendrien moet het stellen zonder kapitein Alien. „ Ik miste een belangrijk deel van mezelf. Dat vond ik eng.”
Maar het went. En Hendrien verliest haar afhankelijkheid van Alien. „Jij hebt nu zelfs meer durf”, constateert Alien. Hendrien grinnikt. „Weet je nog dat ik jouw geschiedenisrepetitie maakte? De leraar zei: ‘Wat ben je stil, Alien.’ ‘Ik heb m’n dag niet, meneer’, verzon ik.”

Gênant
Met hun diploma op zak kiezen de zussen beiden voor de inservice-opleiding tot ziekenverzorgende in Zeist. Niets weekt de tweeling los. Tot er mannen aan de horizon verschijnen. De Fries Dirk Krol verovert het hart van de 18-jarige Hendrien. En daar moet vooral Alien aan wennen. Eén van hun broers beproeft Dirks liefde: „Waarom heb je voor Hendrien gekozen en niet voor Alien?” Dirk loopt prompt rood aan. En Alien niet minder. „Zo gênant”, herinnert ze zich, „want Dirk zat met z’n mond vol tanden.”
Dirk is een blijvertje. Alien moet haar zus delen en mist haar ‘wederhelft’. Tot ze dorpsgenoot Erwin Draaijer beter leert kennen. Hendrien trouwt in juni 2001, Alien een jaar later. Hendrien is inmiddels moeder van Hannah, Judith, Geert en Jouke. Alien krijgt drie zonen: Jonathan, Thomas en Benjamin.
De zussen zijn honkvaste Oldebroekers. Reden genoeg om geregeld bij elkaar aan te wippen. Vooraf bellen? De zussen kijken bevreemd. Niks ervan. Hendrien: „Als Alien ineens binnenkomt met een plan, laat ik de boel de boel. Of ze helpt me een kwartier en dan gaan we.”
Hoe vaak de twee elkaar per dag spreken? „Zo’n twee keer”, vermoedt Alien. „Keer drie”, nuanceert haar echtgenoot. De zussen grijnzen veelbetekenend.

Achtbaan
Als eeneiige tweelingzussen zorgen Alien en Hendrien nogal eens voor verwarring. En hebben ze de lachers op hun hand. Als Aliens amandelen zijn geknipt, neemt Hendrien haar plaats in het ziekenhuisbed in. En na de geboorte van Jouke kruipt Alien in het kraambed van Hendrien.
Niet alleen de uiterlijke gelijkenis is treff end. De zussen voelen elkaar feilloos aan, zijn spontaan, sociaal en creatief. Elk jaar schrijven ze elkaar een verjaardagswens, een originele tekst met de nodige diepgang. Hoewel, origineel? „Het is soms eng hoe de teksten op elkaar lijken”, bekent Alien.
Met zoveel overeenkomsten vallen verschillen bijna in het niet. „Jij bent recht voor de raap”, constateert Alien.
„Als jou iets dwarszit, spreek je het sneller uit.” Hendrien knikt. „Jouw ‘achtbaan’ is langer; jij overweegt meer en trekt je dingen sneller aan.” „Maar jij zegt nooit ‘nee’”, weet Alien. „Jij ook niet”, werpt Hendrien tegen.
„Meid, denk toch eens aan jezelf.” Alien proest. „Ik denk exáct hetzelfde.”
Bezorgdheid zit de zussen in het bloed. Hendrien: „Weet je nog dat we vroeger op het fi etspad allebei aan de kant van de weg wilden fi etsen? Als we aangereden zouden worden, zou de ander er beter van afkomen, bedachten we. Dat gaat wel ver, hè?” Alien: „Als we nu samen naar de kerk fi etsen, let ik er nog steeds op.”
De betrokkenheid op elkaar is extreem. De zussen kampen vaak op dezelfde momenten met hoofdpijn. Als Hendrien op haar zestiende een knieoperatie ondergaat, strompelt Alien met een pijnlijke knie door het huis. En als Alien bevalt van Benjamin, ligt Hendrien met buikpijn op bed.
De zussen lachen hartelijk. „We voelen ons gewoon bijzonder verantwoordelijk voor elkaar.” Hendrien: „Wie heeft een zus die voor je kookt als ze weet dat je het druk hebt? Fantastisch, toch?”

Chocolademelk
Zussen zijn is leuk, maar als tweeling krijgt die band meer glans, vinden Alien en Hendrien. Ze zien het vooral als een voorrecht om tweelingzussen te zijn. En het maakt het leven leuker. „Ik hoop dat we later samen oud worden in een bejaardenhuis”, grinnikt Hendrien. „En dat we chocolademelk maken voor elkaar.”
„Anderen zien ons vast als klef stel”, vermoedt Alien. „Zonder elkaar functioneren we ook, maar met elkaar beter”, concludeert Hendrien. „Als Alien binnenkomt, heb ik het gevoel dat ik er zelf aankom”, mijmert ze. „Je bent samen met jezelf”, verraadt Alien hun gedeelde filosofische inslag. Ze grijnst, lijkt even verbaasd over haar uitsmijter en geeft haar zus een stomp. „Die schrijf ik op je eerstvolgende verjaardagskaart.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen