Rotterdamse met vleugje heimwee

Behang met een medaillonprint, kaarsen, gebloemde gordijnen en dito lampenkappen. De woonkamer van de familie Dijkgraaf ademt –evenals de achtertuin– een Engelse sfeer. „Wij zien Engeland als ons tweede thuisland”, glimlacht Elise. „Vanwege de geschiedenis, maar natuurlijk ook door de prachtige tuinen en kastelen. Afgelopen zomer waren we in Zuid-Frankrijk. Daar hebben we ook genoten van de zon en de zee. Maar een autotochtje daar heeft veel minder bekoring dan in Engeland.”

Rust
Het zijn spannende dagen voor veel Tweede Kamerleden, weet Elise. „Wat gaat de kiezer doen? Is Prinsjesdag voor hen de laatste dag dat ze als Tweede Kamerlid in Den Haag rondlopen?”
Die laatste vraag is voor haar man Elbert niet zo moeilijk te beantwoorden. Maar natuurlijk blijven het enerverende dagen. „Het zou een grote zegen zijn als de SGP dit keer wel een derde zetel krijgt. En hoe gaat het politieke landschap er straks uitzien?”
De verkiezingen van 2006 waren voor de familie Dijkgraaf persoonlijk veel spannender. „Toen we op de avond van de verkiezingen naar Den Haag reden, gaf ons dat een heel onwerkelijk gevoel”, herinnert Elise zich. „Zou Elbert de volgende morgen weer naar Den Haag gaan of zou hij net als anders naar de Erasmus Universiteit vertrekken? We bleken de derde zetel net niet te redden.”
In 2010 schoof Dijkgraaf door naar de tweede plaats van de kandidatenlijst. Het Kamerlidmaatschap bracht –hoewel Elise dat van te voren niet verwachtte– een stuk rust. „Neem alleen al de campagnetijd. Daar was Elbert in het verleden ook heel druk mee. Maar in de tijd dat hij voorzitter van de SGP-jongeren was of kandidaat stond op een niet-verkiesbare plaats, voerde hij campagne naast zijn gewone werk. Bovendien zijn er best lange recessen. Dat kwam afgelopen zomer, na de behoorlijke drukke periode ervoor, goed uit. Dan kon hij eens een dag met Diederik zeilen of met Frederik roeien.”

Tekentalent
Vooral tijdens de perioden wanneer de Tweede Kamer niet met reces is, slokt het drukke bestaan Dijkgraaf op.
Hij vertrekt ’s morgens vroeg naar Den Haag en is vaak pas laat thuis. „Er zijn weken dat Elbert de kinderen op maandagmorgen ziet en op vrijdagavond pas weer. Dat is natuurlijk niet ideaal. En soms is het ook gewoon lastig. Bijvoorbeeld als ze moeilijke opdrachten voor wiskunde moeten maken. Toch valt er meestal wel een moment te plannen waarop hij hen verder kan helpen. Het meest vervelende vind ik dat ik gesprekken op school bijna altijd alleen moet voeren. Maar moeders van wie de man vrachtwagenchauffeur of visser is, zullen dezelfde ervaringen hebben. Ik voel me vooral bevoorrecht dat Elbert dit werk mag doen en dat ik hem daarbij kan steunen. Doordat ik er ben voor de kinderen, kan hij zich volledig op zijn werk richten.”
Tussen alle bedrijven door probeert de voormalige basisschoolleerkracht tijd vrij te houden voor haar hobby’s. „Ik geniet van het koken van lekkere lifl afjes. Ook vind ik het heerlijk om in de tuin bezig te zijn.”
Privétekenles aan haar kinderen bracht onvermoede talenten boven water. Voor de aardigheid tekende Elise met de kinderen mee. „Hier moet je mee door”, was de enthousiaste reactie van de tekenleraar. „Ik nam een kijkje in een tekenwinkel. Daar zag ik een mooie doos vol met pastelkrijt. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om als beginneling zomaar zo’n dure doos te kopen. De volgende dag kwam Eb ermee thuis. Dat vond ik zo lief van hem.”
Aan de wand hangt een pastelkrijttekening van een levensechte vogel. Op tafel ligt een groot wit vel waarop met behulp van potloden een fantasiefiguur groeit. „Als ik een kwartiertje over heb, werk ik hier graag even aan.”
Binnen afzienbare tijd hoopt de familie Dijkgraaf te verhuizen naar een monumentale houten jachthut. Daar kijkt Elise erg naar uit.
„Het huis is royaler, er is zelfs ruimte voor een eigen atelier. Het lijkt me heerlijk om daar op rustige momenten ongestoord aan de slag te kunnen gaan.”

Hecht buurtje
De familie bewoont hun huidige Rotterdamse rijtjeswoning al meer dan dertien jaar. „Ik had nooit verwacht dat we hier zo lang zouden blijven. Elbert kwam uit Woudenberg, ik uit Leersum.
Allebei hebben we op het Van Lodenstein College gezeten. We leerden elkaar kennen op het schoolkoor. Toen Elbert het laatste jaar van zijn studie economie inging, zijn we getrouwd. We betrokken een mooie fl at in Rotterdam met het stellige idee dat het maar voor een jaartje zou zijn.”
Na vijf jaar kocht de familie Dijkgraaf echter de huidige rijtjeswoning. Opnieuw met het idee in het achterhoofd om binnen afzienbare tijd terug te keren naar de Utrechtse Heuvelrug. „Nog altijd als ik de snelweg bij Leersum afrijdt, bekruipt me een vleugje heimwee. Vooral in de herfst, als de bomen in de lanen zo prachtig kleuren. Of als ik bij de Leersumse plassen rondloop. Toch zou ik nu niet meer terug willen. Ik zou het alleen mijn pubers al niet willen aandoen om te verhuizen naar een totaal andere omgeving.”
Het wonen in een grote stad heeft ook zijn voordelen, ervaart Elise. „Van het bekende glazen-huis-effect merken wij hier niets. In het begin van Elberts Kamerlidmaatschap was ik wel bang dat mensen meer op ons zouden gaan letten. Maar in onze kerkelijke gemeente zijn we al zo lang gewoon Elbert en Elise, daar veranderde eigenlijk niets. In een stad val je ook helemaal niet op. Dat is wel zo prettig. Wat ik wel bijzonder vind, is dat onze niet-christelijke buren SGP zijn gaan stemmen. Het is hier nog een hecht buurtje, waar de mensen voor elkaar klaar staan.”

Groot wonder
Bij de overwegingen om niet meer terug te keren naar de geboortestreek speelt ook mee dat de derde zoon van het echtpaar een chronische aandoening heeft. „Als ik ’s zondags samen met hem de kerk in loop, voel ik me vaak ontzettend dankbaar dat hij er nog mag zijn.”
Nog altijd kan Elise geëmotioneerd raken als ze aan zijn geboorte en eerste levensjaren denkt. Door inschattingsfouten van de verloskundige brak Frederik (10) tijdens de bevalling zijn sleutelbenen en scheurden er zenuwen in zijn arm. Een twaalf uur durende herstellingsoperatie leek in eerste instantie goed geslaagd. Nadat hun zoon na enkele weken uit zijn gipsen schelp werd bevrijd, ging het echter langzaam maar zeker bergafwaarts. Hij kreeg onder meer ademhalingsproblemen, eczeem en zelfs uitdrogingsverschijnselen. Uiteindelijk bleek dat tijdens de operatie een zenuw die het middenrif aanstuurt, was geraakt. „Het had niet veel langer meer moeten duren of Frederik had het niet overleefd. De eerste drie jaren van zijn leven heeft hij grotendeels op zijn slaapkamer doorgebracht. Vaak was hij maar een uur of vier per dag wakker. Dat Frederik grotendeels hersteld is, ervaren we als een groot wonder. Sinds kort heeft hij een driewieler om op te fi etsen. Daar zijn hij én ik zo trots op.”

Roeping
Vlak voor de geboorte van Frederik kwam Elbert op de zesde plaats van de SGP-lijst voor de Tweede Kamer te staan. Bij de Tweede Kamerverkiezingen in 2006 veranderde dat in de derde plaats. Elise staart even voor zich uit. „In die jaren ben ik vriendinnen kwijtgeraakt. Zij dachten dat ik het hoog in de bol kreeg. Maar dat was het niet. Ik was bezig met overleven. Drie jonge kinderen, van wie één met een heftig medisch probleem. Ik had gewoonweg de energie niet om nog buiten de deur te komen. Gelukkig hield ik ook vrienden over die het wel begrepen. Dan belde een vriendin me op: ‘Blijf jij vanmiddag maar thuis. Ik haal je kinderen op bij school.’ Zij voelde aan wat ik nodig had.”
Regelmatig vroeg Dijkgraaf aan zijn vrouw of hij zijn plaats op de kandidatenlijst niet beter aan een ander ter beschikking kon stellen. Elise glimlacht. „Maar dat wilde ik onder geen beding. Elbert functioneert thuis op zijn best als hij werk naar zijn hart heeft. Hij geniet intens van een scherp debat in de Tweede Kamer of van het toespreken van een volle zaal. Ik weet hoeveel positieve energie de SGP hem én ook mij geeft. Een bos bloemen met een hartelijk kaartje van een kiesvereniging eraan of even de belangstellende vraag van iemand hoe het thuis was, dat deed vaak zo goed. We zien het samen ook als een roeping. Mijn man kan op deze manier vanuit onze christelijke overtuiging wat betekenen voor de maatschappij. Ergens heb ik altijd wel geweten dat hij iets breders zou gaan doen met zijn opleiding. Hij dubde ooit of hij economie voor ontwikkelingssamenwerking zou gaan studeren. Dan zou ik met hem meegetrokken zijn naar een Afrikaans land. Verrassend genoeg is het een plaats in de Nederlandse politiek geworden. Het is toch verwonderend als je het Bijbelse geluid anno 2012 in Den Haag mag laten horen?”

Waardering
Politiek en privé gescheiden houden? Dat lukt in huize Dijkgraaf slechts bij vlagen. „De kinderen beginnen zich ook steeds meer te interesseren voor Elberts werk. Marylien gaat bijvoorbeeld wel eens met een vriendin uit school met de trein naar Den Haag. Dan komen ze ’s avonds met mijn man terug. Natuurlijk zijn er ook wel weken waarop er niet zo veel bijzonders in Den Haag gebeurt. Maar als er een interessant debat is, staat de laptop op tafel. Als Elbert thuis komt, praten wij er dan soms over door. Aan de manier waarop hij arriveert, kunnen wij al horen dat hij soms nog helemaal met zijn hoofd bij zijn werk zit. Dan zet hij zijn tas neer in de gang, vervolgens horen wij een kuchje. De kinderen beginnen dan al te lachen. ‘Zeg het maar, pap!’ roepen ze dan.”
Door de jaren heen heeft Elise geen grotere bewondering voor politici gekregen. „Er worden te veel debatten aangevraagd die nergens over gaan.” Wel heeft ze waardering voor de inzet van de meeste collega’s van haar man. Filosoferend: „Ook hun goede bedoelingen zijn mooi. Maar uiteindelijk gaat het erom dat we een stil en gerust leven mogen leiden. Dat kan alleen als we echt gaan luisteren naar wat de Heere ons in Zijn Woord zegt.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen