Zes keer gezegend in één keer

Met grote cijfers staat het op de voorgevel van Hoeve De Beek: 1880. Maar de boerderij zelf is nóg ouder. Onder de brandgevel, dat is de muur tussen de woonkamer en de deel, zijn oude kloostermoppen gevonden die stammen uit de veertiende of vijftiende eeuw. Op deze bijzondere plek woont de 34-jarige Marlies van Grol. En niet alleen. Sinds twee jaar is ze getrouwd met André van Grol, die eerder getrouwd was met de vier jaar geleden overleden Griëtte Ebbers. Met haar kreeg hij vijf kinderen. Ze wonen allemaal nog thuis. Alleen de oudste zit door de week op kamers in verband met zijn studie.
Op een bankje met uitzicht op de landerijen rond de hoeve vertelt Marlies over haar eerste kennismaking met haar nieuwe leven. „Drie jaar terug was ik aan het solliciteren. Ik vroeg André om referent te zijn, omdat ik een periode gewerkt had op het Van Lodenstein College waar hij werkte. Onder aan mijn mail vroeg ik hem hoe het met hem ging. Ik had gehoord dat zijn vrouw was overleden. De mailwisseling verdiepte zich. We zijn ermee gestopt toen we emotionele zaken begonnen te delen. We vonden het nog te vroeg voor een relatie, voor hem, voor de kinderen. We hadden beiden meer tijd nodig om over dit contact met alle consequenties na te denken.”
Enkele maanden later ontmoetten de twee elkaar op een ski-vakantie. En uiteindelijk kwam het tot een eerste afspraak. „Dat was een heel rare tijd. We spraken ergens in een restaurant af. Zonder kinderen. Die wilden we er pas bij betrekken als we zeker wisten dat we met elkaar verder zouden willen gaan.”

Vol hoop
„Ik ben wel vader van vijf kinderen”, zei André me in die tijd eens. „Dan word ik niet één, maar zes keer gezegend, als ik met jou verder ga”, was mijn reactie. Zo dacht ik ook echt. Ik was misschien een beetje naïef. Maar ook vol hoop dat het met Gods zegen zou lukken.”
De eerste ontmoeting met de kinderen ging Marlies vol vertrouwen in. „Ik ervoer heel duidelijk dat God erbij was. En ik kreeg van Hem ook rust. Hij gaf me het idee: Het is goed zoals het gaat. Ik bestuur jullie leven. Ik geloof ook dat God me heeft gezegend met liefde voor de kinderen. Ze zaten direct in m’n hart. Dat is zo gebleven. Als ’s nachts de slaapkamerdeur open gaat, ben ik bijvoorbeeld ook gelijk wakker.”
De kinderen waren vanaf het begin positief over haar komst in het gezin. Ook toen Marlies met André trouwde en bij hen in Apeldoorn kwam wonen. „Ze hadden een heel goede band met hun eigen moeder. Misschien dat dat het gemakkelijker voor ze heeft gemaakt mij toe te laten. Ik denk dat de kinderen in staat zijn zich opnieuw te hechten, omdat ze een goede hechting hebben gehad. Mijn gebed was steeds dat God hun harten op mijn komst zou voorbereiden en Hij heeft dat gedaan!”
Die eerste tijd van alleenstaande vrouw naar moeder van vijf kinderen was wennen. „Heel praktisch: ik had geen idee wat een gezin met vijf kinderen at. Wat moest ik halen? Ik had wel eens van een stiefmoeder gehoord dat ze die eerste tijd elke dag naar de supermarkt ging. Dat herken ik wel. Ik was eens vergeten een toetje te kopen. „Sorry, helemaal niet aan gedacht”, zei ik tegen de kinderen. ‘Dat vinden we echt heeeel erg’, zeiden ze. Maar gelukkig lachten ze erbij. Als single was ik niet gewend om voor meer dan een of twee dagen inkopen te doen.”

Mama Marlies
André en Marlies bespraken met de kinderen hoe die haar wilden noemen. De oudste twee noemen haar tante Marlies, de middelste mama Marlies en de jongste mama. „Ik merk dat ze het allemaal wel over hun ouders hebben, als het over ons samen gaat. Dat voelt goed.”
De huisregels die er waren, bleken bij Marlies te passen. „Hoewel ik Griëtte nooit heb gekend, blijk ik dingen hetzelfde te doen, juist in regels.” Soms veranderde ze wel eens wat. Dat gaf geen moeilijkheden. „Ik vind het heel bijzonder hoe de kinderen mijn leiding accepteren. Als ik vroeg of ze iets wilden opruimen, bijvoorbeeld, deden ze dat zonder mopperen. Ik vraag me af of ik als jongere me daar zo gemakkelijk in zou hebben geschikt.”
Uiteraard gaat het in een huis vol tieners niet altijd alleen maar vreedzaam toe. „Verstandelijk weet ik dat dat normaal is, dat kinderen zo zijn. En als er een tekeergaat, ben ik daar ook wel blij om. Ik heb weleens gezegd: ‘Ik vind het fijn dat je dat tegen me durft te zeggen. Dat betekent dat je je veilig voelt.’ Maar ik moet eerlijk zeggen dat dat meer een verstandelijke opmerking is. Het doet me wel wat. Ik denk dat ik het vooral zo moeilijk vind, omdat ik bij iedere uitbarsting bang ben dat de band tussen ons wordt verbroken. Ik heb dat later wel eens nagevraagd, of dat zo is. ‘Natuurlijk niet!’ zeiden de kinderen. Maar dat komt nog weleens naar boven.”

Toen ze met André trouwde, was ze zich er goed bewust van dat ze in een gezin met een geschiedenis terechtkwam. „Ik vind het belangrijk dat ze over hun moeder kunnen blijven praten. Ik vroeg hen naar dagen die voor hen een bijzondere betekenis hadden: de dag dat hun moeder vertelde dat ze ziek was, bijvoorbeeld. En de dag dat ze naar het ziekenhuis moest. Ik probeerde die dagen te onthouden en er dan ook naar te vragen. Maar het waren er veel. En na een gesprek hebben we besloten dat we nu vooral aandacht schenken aan de sterf- en geboortedag van Griëtte. Natuurlijk spreken we op andere dagen ook over haar en mogen de kinderen altijd naar haar graf. Maar op die dagen hebben we extra aandacht voor haar.”

Nieuwe start
In het huis in Apeldoorn, dat ze na hun trouwdag met André betrok, was er veel dat aan de eerste vrouw van André herinnerde.
„Dat was goed voor dat moment. Ik begreep dat dit erbij hoorde, maar het voelde niet helemaal als mijn of onze plek. Ik zie het als leiding van God dat Hoeve De Beek op ons pad is gekomen. Het betekende voor ons allemaal een nieuwe start. Ook als gezin. En dit voelde direct helemaal als mijn huis.”
Ze zegde haar baan in het onderwijs op om zich helemaal op de kinderen en De Beek te kunnen richten. De monumentale hoeve heeft een deel waarin feestjes zoals verjaardagen gevierd kunnen worden, een appartement waarin mensen die even afstand van thuis moeten hebben, kunnen overnachten, en een weide waar onder meer een boerenmarkt en een Woord en Daad-fair worden georganiseerd. „Verder zijn er veel mensen die het klompenpad lopen en hier koffie drinken. Er komen ook toeristen die een bezoek aan de hoeve combineren met het museum ‘Grebbelinie in het vizier’, dat naast de boerderij ligt.”
Met haar nieuwe leven zijn haar dagen goed gevuld. „Alleen al de huishouding, het voeren van de kippen en het uitlaten van de hond vragen de nodige tijd. Maar we hebben nu met elkaar ook drie grote families die we proberen bij te houden. Daarnaast wil ik er graag zijn als de kinderen thuiskomen. Ik voel me heel verantwoordelijk voor hen.
Dat zit denk ik ook in me. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat bij natuurlijke kinderen anders zou hebben, maar dat is dan wel een vraag die even door me heen gaat.
Perfect willen zijn is overigens een thema dat ik van veel stiefmoeders hoor. En ook veel andere moeders hebben hier last van, weet ik inmiddels. Misschien juist in onze gezindte, waar de lat heel hoog ligt.”

Prioriteiten stellen
„Wat ik misschien nog wel het moeilijkste vind aan mijn nieuwe leven, is dat ik prioriteiten moet stellen. Ik las laatst een Bijbelstudie over Efeze 2:10. Het gaat erom dat je de dingen doet die Hij voor je bestemd heeft. Maar je hoeft niet meer te doen dan dat. Je kunt overal ‘ja’ op zeggen. Er wordt zoveel van je gevraagd. Maar het is denk ik goed als vrouwen, moeders, zich afvragen of ze de dingen doen die écht belangrijk zijn voor hen. Ik denk dat het gezin daarbij de eerste prioriteit heeft.”

Marlies van Grol weet uit ervaring hoe belangrijk het is ‘nee’ te kunnen zeggen. „Ik ben een keer een jaar uit de running geweest. Pfeiffer, dacht de arts. Maar ik denk dat er ook een burn-out meespeelde. Ik vond het heel moeilijk een jaar rust te moeten nemen. Ik riep het soms uit naar God: ‘Ik zou zo graag zo veel willen doen. Maar ik kan het niet.’
Ik moest leren mijn prioriteiten goed te stellen. Achteraf zie ik ook in die periode Gods leiding. Ik heb in dat jaar zoveel geleerd wat ik nu goed kan gebruiken. Had ik toen niet geleerd m’n grenzen aan te geven, dan was ik nu binnen notime aan het eind van mijn krachten geweest.

Om in balans te blijven, plan ik nu elke week een dag voor mezelf. André komt dan wat eerder naar huis om de kinderen op te halen. Ik heb me daar wel schuldig over gevoeld, maar merk dat een dag voor mezelf me heel goed doet. Even een dag afspreken met familie of vriendinnen. Of op een terrasje zitten. André houdt me ook echt aan die dag. Dat is voor mij een teken dat ik me er echt niet schuldig over hoef te voelen. En na die dag pak ik mijn leven in het gezin weer fris op. Dus het is voor iedereen goed.”

Tijd samen
Marlies en haar man plannen heel bewust tijd samen. „Om de zeven à acht weken gaan we een nachtje weg. Twee vriendinnen of een vriendenstel passen dan op de kinderen. Die tijd samen is goed. Juist ook omdat we al grote kinderen hebben, die soms later dan wij naar bed gaan. Tijd voor een goed gesprek onder vier ogen moet daarom gepland worden. En het is waar, wat ik Nico van der Voet ooit hoorde zeggen: het beste wat je je kinderen kunt geven, is een goed huwelijk.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen