Hoogachtend

Het klinkt misschien wat formeel, wat stijfjes, maar tot op vandaag de dag ontvang ik brieven die zo eindigen. Een enkele keer zelfs in de overtreffende trap: ‘met de meeste hoogachting’.
Het woord ‘hoogachtend’ houdt mij bezig. Eigenlijk al veel langer. Wie acht ik hoog? En waarom? Zo maar twee voor de hand liggende vragen die te bedenken zijn. Er zal bij het schrijven van een brief een aanleiding zijn. Ik maak iets bekend of vraag iets van de geadresseerde. Om te strelen of een aai over het hoofd te geven, schrijven we dan ‘hoogachtend’. Ook ter onderstreping dat er verschil is tussen de schrijver en degene aan wie de brief gestuurd wordt.

Schrijft u ook wel eens een brief? Misschien wel vaker dan u zich bewust bent. In Bijbels licht bezien, is heel ons leven een brief. Wat staat daarin geschreven? En wat nog belangrijker is: hoe verwoordt u uw levensbrief? Bitterheid of opstand? Als een wensenbriefje aan de Heere, waarin ik bekendmaak hoe het allemaal zou kunnen verlopen? Of is er sprake van afhankelijkheid? Dat hoop ik van harte!
Afhankelijk van Wie? Er is er Eén Die uw hart kent en nieren proeft. En ook weet of u het méént. Of dat u wel de woorden gebruikt, maar van de hoogachting weinig moet hebben. Gewoon omdat u zichzelf al hoogacht. Dat is immers ook het beeld van de mens zoals Gods Woord het tekent. En zoals de Heere ons mensen ziet. Dat geldt in het openbaar en op verborgen plaatsen.

Omdat het eigen ‘ik’ op de troon zit, geven we de Heere alleen maar minachting. Dat is immers het tegenovergestelde van hoogachting. Herkent u dat in uw leven? In plaats van ze te onderhouden, verwerpen we Gods geboden. Ik waan me veilig in mijn systemen. Zelfs wanneer de Heere roept, houdt de mens zich doof. Vijandig als hij is.
Waar deze vijandschap blijft, heeft God gedachten van vrede gehad. „En ten laatste zond Hij tot hen Zijn Zoon.” (Matth. 21:37a)
Wie de gelijkenis van de boze wijngaardeniers kent, weet dat dezen zelfs de Zoon van de Wijngaardenier hebben gedood. Gods Zoon, gekruisigd en gedood. Hebben dan doem en oordeel het laatste woord? Wat een onbeschrijfelijk wonder: „Hij is gekomen tot het Zijne, en de Zijnen hebben Hem niet aangenomen. Maar zovelen Hem aangenomen hebben, die heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven.” (Joh. 1:11-13).

Met lege handen staan, niets meer hebben. En dan daartegenover Zijn Naam. Alleen daardoor is het hart in staat om God te hoogachten. Nee, niets uit het eigen hart en vanuit eigen kracht, maar enkel door de gave Gods. Dan komt er enkel om Zijnentwil de begeerte om Christus te hoogachten.
Vanuit het hart vloeit het uit in handel en wandel. Te bewonderen: „Gode zij dank voor Zijn onuitsprekelijke gave.” Ja, met hart en ziel. Met heel het leven als een brief: ‘Hoogachtend.’ Niet alleen woorden maar ook daden.
Wanneer wordt deze levensbrief besloten? Als eens aan de hoogachting geen eind meer zal komen. Eindigen in Hem, Die kocht met Zijn bloed. In storeloze en eindeloze hoogachting.

Ds. A.A. Brugge, Ede

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen