Onze dochter werd moslima

Met zorg volgden Henk en Astrid de ontwikkeling van hun oudste kinderen. Karin, op de lagere school een onafhankelijk kind, werd als puber heel onzeker. Van haar geestelijke achtergrond nam ze afstand. „Ze wilde niet meer mee naar de kerk, bezocht net als haar broer Egbert gelegenheden waar we zeer ongelukkig mee waren en kreeg verkering met een onkerkelijke jongen. Ze leefde seculier in alle facetten van het woord.”
Tot verrassing van de ouders begon ze op een dag weer uit de Bijbel te lezen. De verkering maakte ze uit, op zondag ging ze weer mee naar de kerk. Over haar innerlijk liet ze zich niet uit. Kort daarna ging ze in verband met een vervolgstudie op zichzelf wonen. Bij een bezoek dat Astrid aan haar dochter bracht, zag ze op een tafeltje naast de Bijbel een Koran liggen. „Dat hoeft op zichzelf niet verkeerd te zijn. Ik verklaarde het uit algemene belangstelling voor de islam.”
Bij volgende bezoeken groeide de onrust. „Ze kocht ook een gebedskleedje, de Bijbel zag ik niet meer. Toen Karin op een dag naar huis kwam om ons wat te vertellen, wist ik wat het zou zijn. Van vriendschap met een islamitische jongen was geen sprake, de overgang naar de islam was voor haar echt een zelfstandige keuze. De reden heeft ze ons nooit verteld. Het enige waar ze mee kwam, waren de tegenstrijdigheden in de Bijbel.”

Radicaliteit
Voor Henk kwam het bericht toch nog onverwacht. „Zelf studeerde ik in die tijd theologie. Het is een bizarre ervaring als je dochter dan komt vertellen dat ze moslima is geworden. Heel opmerkelijk vond ik haar opmerking dat ze tot het besef was gekomen hoe heilig God is. Onze predikant, die ook een gesprek met haar had, zei later: ‘Ik ben niet zonder hoop voor je dochter. Ze heeft de heiligheid van God ingezien, maar beseft nog niet dat ze er een Middelaar voor nodig heeft.’ Het is ons gebed dat dat mag gebeuren.”
De reformatorische huisvader verklaart de ommekeer bij zijn dochter voor een deel uit haar psyche. „Ze heeft een stoornis waardoor schijnbare tegenstrijdigheden in de Bijbel en het verschil tussen leer en leven bij veel christenen bij haar extra veel vragen opriepen. Het wereldse leven gaf haar evenmin bevrediging en stabiliteit. Die vond ze wel in de Koran. De islam is een religie met structuur, duidelijke voorschriften en radicaliteit.”
De islamitische bekeerlinge ging zich als traditionele moslima kleden, ondanks de praktische bezwaren. Wegens haar hoofddoekje werd ze geweigerd bij een stageadres. „Voor ons was het in het begin heel heftig om haar in die dracht te zien.”

Goede schoonzoon
De van huis uit reformatorische moslima liet haar moeder tijdens een ontmoeting weten dat ze zich voorbereidde op een huwelijk. Het werd zonder haar ouders gesloten. „Bij orthodoxe moslims is het gebruikelijk dat de vader een geschikte kandidaat voor zijn dochter zoekt”, weet Henk. „Omdat dat bij Karin niet aan de orde was, heeft ze contact gezocht met de imam van haar moskee. Die heeft gesprekken met een aantal kandidaten georganiseerd. Wanneer een jongen en een meisje in bijzijn van de imam aangeven dat ze met elkaar verder willen, kunnen ze niet meer terug. De huwelijksverbintenis vindt plaats in de moskee, het burgerlijk huwelijk heeft voor moslims geen waarde. Toen Karin in verwachting was, zijn ze uit praktische overwegingen alsnog voor de wet getrouwd, in besloten kring.”
De eerste ontmoeting met hun islamitische schoonzoon verliep positiever dan verwacht. „Het is een in Nederland geboren Marokkaan. Daar heb je een bepaald beeld bij, maar in ons geval bleek dat niet terecht. Achmed is een spontane, lieve jongen. We hebben Karin nog nooit zo gelukkig gezien. Hij heeft heel veel tact en geduld om met haar om te gaan. Maatschappelijk heeft hij een uitstekende positie bij een internationaal Amerikaans bedrijf. Hij reist voor zijn werk over de hele wereld. De snelle carrière heeft geen invloed gehad op zijn religieuze overtuiging. Hij is zeer bewust moslim en toont een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor zijn gezin en zijn familie. Het is een knul met karakter.”

Confronterend
Het reformatorische echtpaar koos er welbewust voor om het contact met hun dochter en schoonzoon zo goed mogelijk te houden. Henk hielp mee met het schilderen van hun appartement, waar een gordijn in de woonkamer scheiding kan aanbrengen tussen de mannen en vrouwen in het vertrek.
„In ons gezin doet Karin haar overkleed uit en de hoofddoek af, maar zodra er een mannelijk familielid binnenkomt, trekt ze die meteen weer aan. Is het een vreemde, dan verdwijnt ze naar boven. Als ze hier zijn, respecteert Achmed zo veel mogelijk onze regels, maar hij geeft zelfs zijn schoonzussen geen hand. De eerste keer heeft hij uitgelegd waarom. Hij groet hen door de hand op zijn borst te leggen.”
Egbert kan de stap van zijn zus moeilijk verwerken. „In de periode waarin Karin moslima werd, is hij krachtdadig omgezet. Het contact tussen die twee is goed, maar de ontmoeting blijft voor hem confronterend. Zeker als hij ziet dat zijn zus en zwager zich ook hier soms terugtrekken om hun gebeden te doen. Met Achmed kunnen we open over onze overtuiging spreken, Karin houdt nog steeds de boot af.”

Gebed
Haar ouders gingen de islam inhoudelijk niet anders beoordelen. „Op ethisch gebied zijn er veel raakvlakken, maar het christendom is gebaseerd op Jezus Christus en dien gekruisigd. Op het meest cruciale punt ga je uit elkaar.” Samen met Egbert volgde Henk een zomercursus van de stichting Evangelie & Moslims. „Daar hebben we geweldige getuigenissen mogen horen van moslims die in contact zijn gekomen met het Woord en daarin Jezus hebben ontmoet. Het is ons gebed dat dit ook met Karin en Achmed mag gebeuren.”
Astrid put vaak hoop uit het boek ‘Mijn strijd voor Allah’, van Johanna Al-Sain. „Er zijn veel parallellen tussen haar en Karin. Het eerste deel van het boek heet ‘Ik vond Allah’, het tweede deel ‘Christus vond mij’.”
„Die God van wonderen leeft nog”, zegt Henk. „Ik heb geen grote verwachtingen van mezelf, maar wel van Hem. Ook met dit kind hebben we bij de doopvont gestaan. God vroeg naar haar terwijl ze zelf nog van niets wist, dat is ons houvast. ‘Heere, gedenk aan Uw verbond.’ In alle verwarring is dat het enige wat overblijft.”

Om reden van privacy zijn gefingeerde namen gebruikt.

Het onderwerp maakt Haithm al Salahi zichtbaar emotioneel. De gang van het christendom naar de islam blijft voor hem onbegrijpelijk. „Hoe kun je de slavernij verkiezen boven de vrijheid?”

Als economische vluchteling kwam Haithm al Salahi (31) vanuit Jemen naar Nederland. Contacten met christenen openden zijn ogen voor de waarheid van de Bijbel. Een van de gevolgen was dat hij openlijk erkende te hebben gelogen over de reden van zijn vertrek uit Jemen. Hij werd uitgezet, maar kreeg in 2007 de mogelijkheid naar Nederland terug te keren. Hij volgde de opleiding sociaal-pedagogische hulpverlening aan de Christelijke Hogeschool Ede en huwde een christelijke vrouw: dochter van een Jeminitische vader en een Nederlandse moeder.
Voor zijn ouders was zijn overgang naar het christendom een zware slag. „Ze vonden het vreselijk, want ik kom uit een behoudend islamitisch gezin. In hun ogen was ik als afvallige verloren. Inmiddels kijken ze daar wat anders tegenaan en hebben we weer contact. Ze zien in mijn leven wat het christelijk geloof doet.”
De ex-moslim kan zich maar moeilijk voorstellen dat mensen uit vrije wil de omgekeerde beweging maken. Vooral wanneer het om christenen gaat die echt met de Bijbel zijn opgevoed. „De enige overeenkomst tussen christenen en moslims is dat beiden erkennen dat het onmogelijk is om als mens bij God te komen. Een christen mag weten dat Jezus de weg naar de Vader heeft geopend. Door Hem zijn wij weer welkom bij God en ontvangen wij uit genade het eeuwige leven. Als we in Jezus geloven, is het oordeel over ons weggenomen. De islam kan mensen nooit garanderen dat ze het eeuwige leven krijgen. Dat blijft onzeker, wat je ook doet.”

Slavernij
Die wetenschap legde een donkere schaduw over de jaren waarin hij als goede moslim probeerde te leven. „Het was een leven in slavernij, in een gevangenis, hoewel ik dat toen niet besefte. Ik werkte keihard voor Allah, zonder ooit een vrij persoon te worden. Soms was ik zo bang voor de eeuwige straf, dat ik het liefst dag en nacht bad.”
Zijn ogen vullen zich met tranen als hij hoort dat er ook reformatorische christenen zijn die vrijwillig kiezen voor de islam. „Het doet me denken aan het verhaal van Israël, dat door God uit Egypte werd gevoerd. In de woestijn verlangden de Israëlieten terug naar het slavenbestaan, terwijl God hen wilde leiden naar het beloofde land, waar ze in vrijheid konden leven.”
Belangrijk is voor de ex-moslim dat de ouders hun kind en islamitische schoonzoon of schoondochter blijven omringen met liefde en gebed. Te meer omdat vrijwel geen van deze huwelijken standhoudt. „De Koran vraagt heel veel van de vrouw en heel weinig van de man. Daardoor is de omgang tussen man en vrouw binnen de islam onnatuurlijk en onrechtvaardig. Daarop kun je geen harmonieus gezinsleven bouwen.”

Het verbaast ds. Cees Rentier, directeur van stichting Evangelie & Moslims, niet dat de islam aantrekkingskracht heeft. „Deze religie benadrukt dat God je afrekent op je daden. Dat spreekt steeds weer mensen aan, ook reformatorische christenen die bijvoorbeeld worstelen met de uitverkiezing.”

Jaarlijks bekeren naar schatting enkele honderden Nederlanders zich tot de islam. Voor het merendeel zijn het vrouwen die een relatie krijgen met een moslim. Ds. Rentier heeft niet de indruk dat er sprake is van een sterke groei. „Dan zou er veel meer media-aandacht voor zijn, ook van de zijde van moslims.”
De interkerkelijke stichting, die kantoor houdt in Amersfoort, wordt een keer of tien per jaar benaderd door leden van de achterban vanwege een familielid dat is overgegaan tot de islam. Acht van de tien keer gaat het om een vrouw. „Binnen de islam is het acceptabel en wordt het binnen sommige families zelfs aanbevolen dat een man een christelijke vrouw huwt, als vorm van missie.”
Een deel van de vrouwelijke bekeerlingen met een reformatorische of behoudend evangelische achtergrond neemt alleen een aantal uiterlijke vormen over. „Officieel zijn ze pas echt moslima na het hardop uitspreken van de geloofsbelijdenis van de islam, de Sjahâdah: ‘Ik getuig dat er geen God is dan Allah en ik getuig dat Mohammed zijn dienaar en boodschapper is.’ Moslimmannen die een christelijke vrouw trouwen, zijn vaak oprecht van plan hen een stuk ruimte te geven, maar als er kinderen komen, wordt dat meestal heel lastig, door de druk van de familie.”

Concrete regels
Een deel van de nieuwe moslima’s kiest uit innerlijke overtuiging voor de religie van Mohammed, vaak na een religieuze zoektocht. Ze voelen zich aangesproken door het gemeenschapsgevoel binnen de moslimgemeenschap en door de logica van de religie.
„Volgens de islam is God zo verheven dat Hij niet naar ons toe kan komen. Hij geeft zijn wet in de vorm van concrete regels. Die kun je houden en daarvoor word je beloond. Allah rekent je af op je daden. Dat spreekt steeds weer mensen aan, ook reformatorische christenen die bijvoorbeeld worstelen met de uitverkiezing of met de belijdenis dat we van nature geneigd zijn God en onze naaste te haten.”
In het gesprek met ouders adviseert Rentier hen de deur altijd open te houden voor hun kind en de islamitische schoonzoon of schoondochter, maar tegelijk eerlijk te blijven uitkomen voor hun christelijke levensovertuiging en duidelijke grenzen te stellen. „Het bijwonen van een huwelijksceremonie in de moskee zou voor mij een brug te ver zijn.”

Het kruis
Meer dan eens komt bij van huis uit christelijke moslima’s na verloop van tijd de ontnuchtering. „Als ze gehuwd zijn, leidt dat tot een complexe situatie. Onze visie is dat ze het advies van Paulus moeten volgen. Wanneer de islamitische echtgenoot of echtgenote bereid is hun terugkeer naar het christendom te aanvaarden, is er geen legitieme reden voor echtscheiding. Wij hebben contact met een aantal van deze mensen, maar ze willen met hun verhaal niet in de publiciteit. Dat zou hun huwelijk beschadigen. Ze hebben met heel veel dillema’s te maken. In welke mate doe je mee met de ramadan? Kun je van je man eisen dat ook de kinderen meegaan naar de kerkdiensten? Hoe moet je je opstellen in de schoolkeuze van de kinderen?”
Het doet de directeur van Evangelie & Moslims pijn als orthodox christelijke ouders na verloop van tijd weinig moeite meer hebben met de overgang van hun zoon of dochter naar de islam, omdat ze onder de indruk raken van de moraal binnen de moslimfamilie. „Op ethisch gebied zijn er onmiskenbaar overeenkomsten met de reformatorische gezindte, maar dat neemt niet weg dat de islam een tegenstem van het Evangelie blijft. Hét kenmerk van de islam is het nee tegen de godheid en het kruis van Christus.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen