De nederige verhoogd

Zoveel waardering had de latere ds. Budding aanvankelijk niet voor zijn predikant. „Ik ging ’s zondags nog maar één keer naar de kerk en bracht de dienst slapend door. Ik zat op de avondschool en miste daardoor een huisbezoek. Ds. Bakker en zijn ouderling bleven echter wachten tot ik tegen kwart voor elf thuiskwam; ook dat was kenmerkend voor onze predikant. Zonder hen te groeten liep ik echter door de kamer naar de trap, naar boven. Later heb ik daar veel verdriet van gehad.
Toen ik 17 jaar was, vroeg mijn moeder of ik die avond (op biddag) naar de kerk zou gaan. Ik had er niet meer aan gedacht en bromde dat ik niet wilde. Elke avond ging ik even naar mijn oma, dus ik stapte de deur uit. En daar, achter ons huis, greep de Heere me in het hart. Ik kreeg een onweerstaanbaar verlangen om naar de kerk te gaan. Die avond dronk ik de woorden in, terwijl ik eerder negatief over ds. Bakker was: te moeilijk, te saai...

Ik wilde ook weer naar de catechisatie, maar de avondschool zat me in de weg. Daarom mocht ik om de andere zaterdag naar de pastorie komen voor privécatechisatie. Ik zat met vragen over de verkiezing: God is toch liefde? Als ik in een kring sta en ik geef slechts een enkeling een snoepje en de rest niet... „Ik begrijp dat wel, maar dat voorbeeld is niet helemaal goed”, ging ds. Bakker er vriendelijk op in. „Stel je voor dat velen schuld hebben en jij scheldt enkelen van hen die schuld kwijt, dan is dat toch liefde? Maar je staat wel in je recht, ook als je die anderen hun schuld niet kwijtscheldt.”
Ds. Bakker vroeg ook wel wat er in me omging, maar ik durfde niets te vertellen. Pas toen ik persoonlijk afscheid bij zijn sterfbed ging nemen, heb ik alles verteld. Het laatste wat hij tegen me zei, was: ‘M’n jongen, houd maar moed; houd maar moed’.”

Pastorale gaven
Ds. Bakker was geen begaafde redenaar, zegt zijn vroegere gemeentelid. „Hij sprak licht nasaal en wat saai, en doorgaans was hij vrij sterk aan het papier gebonden. Soms was er echter een ongewone dienst. Dan werd hij bijzonder bediend en was hij zo vol van Gods liefde, dat hij helemaal niet meer naar het papier keek. Dan lag er diep beslag.”
Pastoraal was ds. Bakker wel begaafd. „Een man uit onze gemeente had een roomse vrouw. Ds. Bakker kwam er voor het eerst en praatte alleen maar gezellig met haar. Ze zei daarna: ‘Wat een aardige man; die mag nog wel een keer komen.’ Tijdens het tweede bezoek ging ds. Bakker wél op de wezenlijke zaken in. Daar had hij tactisch de weg voor gebaand. Die vrouw ging uiteindelijk met onze gemeente meeleven.
De ouderlingen in Driebergen zeiden: ‘We hebben twee keer een dominee gehad die geen dominee was: ds. Van Brummen en ds. Bakker.’ Ze waren in hun kleding altijd als predikant herkenbaar, maar stonden gewoon tussen de mensen, zonder kouwe drukte of bombarie. Ds. Bakker was zachtmoedig, een nederige van hart. Dat hij zijn eigen preken arm vond en twijfelde over het uitgeven ervan, was niet gemaakt; hij meende het.”

Vriendschap
Ds. Bakker en zijn vrouw waren beminnelijke mensen, zegt ds. Budding. Ze waren slechts enkele jaren getrouwd. Na enkele miskramen was het huwelijk kinderloos gebleven.
Elke maand stelde de Driebergense pastor zijn huis open voor de jongeren uit zijn gemeente. „Die kwamen massaal. Er waren stoelen tekort, dus we zaten op de grond. Dan beantwoordde ds. Bakker onze vragen.
Ik liep er met de latere ds. J. Veenendaal, die bij mij in de straat woonde, naartoe. Zo zijn we bevriend geraakt. We waren in dezelfde tijd stilgezet, terwijl we allebei innerlijk al afscheid genomen hadden van de kerk. Beiden waren we door onze bekering vrienden kwijtgeraakt, maar we kregen elkaar.
Veenendaal, die een neef was van mijn latere vrouw, en ik gingen samen veel naar weekdiensten in de wijde omgeving. Ga nog even mee, zei hij dan na afloop, maar ik zei: ‘Nee joh, ik heb nog zoveel huiswerk.’ Maar dan stonden we buiten soms nog zo lang te praten dat, om half een, de straatlantaarn boven ons uitfloepte.
We beluisterden nogal wat oud gereformeerde predikanten. Hun bevindelijke prediking miste ik bij ds. Bakker weleens, maar ik hield zoveel van hem dat ik het hem nooit heb verweten.”
Er was in Driebergen vroeger veel volk van God, zegt ds. Budding. „Ds. Bakker had vier ouderlingen die uit de wereld gehaald waren: Bos, Gardenier, Verbeek en Van Vliet. Ik haal in mijn preken nogal eens de woorden aan waarmee ouderling Bos zijn gebed altijd afsloot:
‘Wij vragen dit, Heere, in de Naam van Jezus, Wiens Naam een zoetigheid is voor het hart’.”

Tot over de grenzen
Weekdiensten werden in Driebergen altijd slecht bezocht, zelfs op tweede feestdagen, zegt ds. Budding. „Juist tijdens doordeweekse diensten heeft ds. Bakker de Bijbellezingen over het gebed uitgesproken die later zijn gebundeld. Hij heeft nooit geweten dat het boek zo geliefd zou worden en in meerdere talen zou worden vertaald.
Elke zomer leid ik diensten in het Zwitserse Frutigen. De koster komt altijd een avond bij ons op de koffie. Hij liet me twee jaar geleden het boekje zien dat hij van een ouderling van een Gereformeerde Gemeente had gekregen: ‘Kent u dit? Ik heb het helemaal gelezen. ’k Heb nog nooit zo’n mooi boekje over het gebed gezien.’ Het was ‘Gebedsgestalten’ van ds. F. Bakker, in het Duits.
De Heere verhoogt de nederigen, zo heb ik dat echt gezien: van predikanten die toen vooraanstaand waren, hoor je nu weinig of niets meer, terwijl ds. Bakker, die niet in zo’n hoog aanzien stond, door zijn geschriften nog alom bekend is.
Zelf heb ik ook preken van ds. Bakker voor de drukpers gereedgemaakt. Ik ging naar iemand die een bandrecorder had en daar zat ik dan: één vinger hield ik steeds op de pauzeknop en met de rechterhand schreef ik de preek uit.”

Gezegend ziekbed
Ds. Bakker had een wat bedrukte uitstraling, zegt ds. Budding. „Hij had veel geestelijke strijd. Hij was ook ernstig van aard; geen grappenmaker.
Toen hij prostaatkanker kreeg, had hij het er moeilijk mee dat hij zo jong uitgeschakeld werd. Lichamelijk heeft hij veel geleden. In de kerkbode schreef hij dat de strijd met de dood op deze leeftijd, 45 jaar, hem zwaar gevallen was, maar dat de Heere met Zijn liefde was overgekomen en dat hij vanaf dat ogenblik niet meer beter had willen worden. Ds. C. Smits kwam in tranen bij hem vandaan en zei: ‘Had ik daar maar iets van.’
Soms was er een opleving en dan kon ds. Bakker weer eens een dienst leiden, al duurde die dan korter dan anders. En dan was het helemaal de ds. Bakker niet meer die moeizaam door zijn preek kroop. Dan preekte hij zo vrij. Tijdens zijn ziekte had hij veel ontvangen en daar mocht hij nu van uitdelen. Dan lag er veel beslag.”
Van het huidige kerkgebouw in Driebergen heeft ds. Bakker de eerste steen gelegd. „Hij heeft er niet meer gepreekt; zijn rouwdienst werd de eerste dienst die er werd gehouden. Een onafzienbare stoet liep achter de auto’s aan naar de begraafplaats, een paar kilometer verderop.”

Vrucht op de bediening
Toen kandidaat Budding in 1978 in Scherpenisse predikant werd, was de weduwe Bakker aanwezig. Tussen de bevestigings- en intredediensten kon de pastorie worden bezichtigd. „Ik zie haar nog staan bij de schoorsteenmantel, waarop het portret van haar man stond. ‘Nu mag ik vandaag nog vrucht op de bediening van m’n man zien’, zei ze ontroerd.
Van mijn vrienden was L.H. Oosten al predikant geworden en J. Veenendaal werd het vier jaar later. Achteraf hoorden we dat ds. Bakker van ons alle drie had mogen geloven dat de Heere ons in Zijn wijngaard zou gebruiken. Alle drie hadden we bij hem gekerkt, hoewel Oosten geen lid was, en alle drie hadden we veel aan zijn preken gehad. Ik had met ds. Bakker nooit over de roeping tot het ambt gesproken.”
Mevrouw Bakker-Dieleman is plotseling overleden. „Ze was als weduwe teruggekeerd naar Zeeuws-Vlaanderen. Ik kwam daar als een van de sprekers op een hervormingsavond in Zaamslag. Die dienst sprak haar aan. Niet lang daarna zei haar neef, die vaak bij me kerkte: ‘Mijn tante komt op dankdag en dan komen we bij u naar de diensten.’ Ik verheugde me erop en wilde haar uitnodigen in de pastorie. Op dankdagmorgen wachtte die neef me echter bij de kerk op en hij zei: ‘Mijn tante is vannacht opeens overleden’.”

Ds. F. Bakker
Frans Bakker werd op 19 maart 1919 in Wolphaartsdijk op Zuid-Beveland geboren. Hij groeide daar op in de Gereformeerde Gemeente. In november 1956 werd hij predikant van de Christelijke Gereformeerde Kerk in Huizen. Driebergen werd in 1959 zijn tweede gemeente. Hij overleed daar op 2 januari 1965.
Van zijn preken- en meditatiebundels verschenen de meeste na zijn overlijden. Van de bekendste, ‘Gebedsgestalten’ (1963), zijn meer dan 100.000 exemplaren verkocht. Het boek werd onder meer in het Duits, Engels, Frans, Spaans en Hongaars vertaald. Uit zijn geschriften werd het dagboek ‘Blijft in Mij’ samengesteld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen