Dezelfde, maar dan anders

Het is nogal wat als je als ouders niets vermoedt en dan van je kind te horen krijgt dat hij of zij anders geaard is. In de meeste situaties gaat het ook daadwerkelijk zo dat ouders nog niets in de gaten hebben en dan het grote woord uit de mond van hun zoon of dochter horen. Dat constateert Henrieke Remmink na een onderzoek onder 150 ouders van kinderen die anders geaard zijn.
Iedere ouder reageert anders, maar er zijn wel lijnen te trekken uit de reacties. In het boek ‘Dezelfde maar dan anders’ stelt Henrieke Remmink dat de meeste ouders vanuit hun gevoel reageren. De vader die riep: „Eruit en nooit meer erin!” was woedend. Het kan ook niet anders dan emoties bij je losmaken als je dochter huilend op de bank zit en zegt: „Mama, ik zal nooit kinderen krijgen.” Een andere ouder zegt: „Als je dat hoort, zak je bijna letterlijk door de grond.”

Welzijn
Uit de reacties van ouders blijkt ook waarom ze het zo moeilijk vinden. „Ik heb het aan niemand verteld. Zoiets kwam gewoon niet voor in onze wereld.” En: „Ik zie zijn alleen-zijn. Dat doet mij pijn. Een mens heeft een hulp, een partner nodig.” En: „Ik had verdriet om zijn jaren van eenzaamheid, want hij wist het sinds zijn veertiende. En de godsdienstleraar op de middelbare school had gezegd dat zulke mensen naar de hel gaan.”
Als kinderen uitkomen voor hun andere geaardheid, reageren ouders soms alsof er niets veranderd is. „Als jij jezelf blijft zoals je altijd was, heb ik geen moeite met jouw geaardheid.” Of: „Er verandert niets in onze verhouding; je blijft ons kind en we blijven altijd van je houden.”
Hoezeer de ‘coming-out’ van je zoon of dochter je als ouders ook raakt, het welzijn van het kind staat bij velen centraal. „Ik heb gebeden met mijn kind.” Of: „Ik heb een arm om hem heen geslagen en hem gekust.”

In vertrouwen
Tot zover de analyse van de reacties van 150 ouders. Terug naar mezelf. Tot voor kort wist ik weinig van deze worsteling. Eenvoudigweg omdat nooit iemand m’n pad is gekruist die me erover vertelde. Ik zou in rustige naïviteit kunnen doorleven.
Dat lukt me echter niet meer sinds ik iemand hoorde vertellen dat ze wel jongens kende die anders geaard zijn, maar dat die allemaal de kerk van haar jeugd hadden verlaten. Dan denk ik gelijk aan de jongeren uit onze kerk. Durft iemand daar voor de dag te komen met zijn verhaal? Of vertrekt hij in stilte en zie ik hem nooit meer? Als hij de kerk de rug toekeert, ben ik daar mede schuldig aan.
En dan de reformatorische middelbare school waar twee van onze kinderen op zitten. In het onderzoek komt dit onderwijs er niet positief uit. Het lijkt erop dat de jongeren daar alleen leren dat het helemaal fout is. Is dat de realiteit op de school waar onze kinderen zitten? Wat ik weet, is dat de school juist hard zijn best doet om er voor deze worstelende leerlingen te zijn. Er zijn jongeren die een docent in vertrouwen nemen. Niet altijd, maar wel opvallend vaak gebeurt dat kort voordat ze examen doen.

Genade
Dat de jongen door zijn vader de deur werd gewezen, hebben alle docenten van de school gehoord op een bezinningsdag. Ds. J.G. Schenau vertelde ook de afloop: „Via omzwervingen kwam Brant in Toronto terecht. In de homoscene. Hij ging helemaal op in dat leven. Tot hij in het ziekenhuis terechtkwam. Het bleek aids te zijn. Toen nog dodelijk. Hij takelde snel af en wist dat hij zou gaan sterven. Op een dag zag hij over de gang een figuur in het zwart voorbijgaan. In een impuls riep hij: ‘Hé dominee!’ Zo kwam het tot een gesprek. En er volgden er meer. En Brant heeft zijn schuld beleden en zijn hart aan de Heere Jezus gegeven.
Hij verlangde ernaar om voor zijn sterven zijn vader en moeder terug te zien. De predikant heeft geprobeerd dat voor elkaar te krijgen. Maar de vader zei: ‘Eens een homo, altijd een homo.’ En hij verbood zijn vrouw naar Toronto te gaan. Iedereen die ervan hoorde, veroordeelde de vader. Behalve Brant, want die had geleerd wat genade is. En hij had nu een Vader in de hemel. Die ook homo’s liefheeft en hen graag, achter Zijn Zoon aan, ziet binnenkomen in Zijn Koninkrijk. En Die zegt: ‘Erin jij en nooit meer eruit!’”

Blog en boek
Veel (reformatorische) christenen houden het nieuws dat hun kind anders geaard is het liefst stil. Hoe begrijpelijk dat ook is, het draagt niet bij aan openheid rond het onderwerp. Een moeder uit Veenendaal vindt het geen probleem als anderen meekijken naar hoe zij en haar man als ouders worstelen met de coming-out van hun dochter. Geloof en kerk hebben hier een duidelijke plek. Het is te vinden op verauitdekast.blogspot.nl.

Het boek ‘Dezelfde maar dan anders’ biedt voor ouders ook veel herkenning, door het onderzoek dat erin beschreven wordt. Hoofdstukken als ‘Kiezen tussen de Bijbel en je kind?’, geschreven door dr. J. Hoek (PKN), en ‘Welke weg ga je als ouders? Het dilemma tussen aanvaarding en afwijzing te boven’, door dr. G.C. den Hertog (CGK) geven handvatten, denkrichtingen en richtlijnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen