Arius de hond

Van tijd tot tijd hebben we een logé in de pastorie. Het betreft Arius, een allerliefst hondje van het ras Cavelier King Charles spaniel. Een beest dat met recht een hondenleven achter de rug heeft en in een asiel wachtte op een aardiger baasje. Die vond het dier in een van mijn dochters.
Arius is een zeldzame naam voor een hond. De site ‘Hondenpage’ kent de naam maar becijfert die met een vier. Mijn dochter heeft het maar zo gelaten. ’t Beestje is eraan gewend.
Mogelijk had Paulus het wel een mooie naam voor een hond gevonden. Hij schrijft aan de Filippenzen dat ze op de honden moeten letten. Daarmee bedoelde hij valse leraars. De Kanttekeningen op de Statenvertaling tekenen daarbij aan: „Valse apostelen noemt hij honden om hun aard uit te drukken, dat ze onbeschaamd de rechte leraars met hun lasteringen aanbassen en bijten.” Dat deed Arius immers ook.
Deze priester uit de Vroege Kerk loochende de Godheid van Christus. Zijn visie op de Zoon van God werd in 325 verworpen op het Concilie van Nicea, waarbij de Geloofsbelijdenis van Nicea werd opgesteld.
Deze ‘hond’ is door een heel koor gevolgd, onder wie Pelagius, die de erfzonde loochende, en tal van anderen, zoals de zogenaamde theoloog die over het verzoeningswerk van Christus zei: „Geef mijn portie maar aan Fikkie”, om bij het beeld van honden te blijven.
Wat dat betreft is de naam Arius voor het trouwe beestje absoluut niet gepast; trouwens bij geen enkele hond van dat ras. Ze zijn namelijk vrolijk en vriendelijk.

Wel meer honden kregen de naam van een theoloog. Een flink aantal draagt de naam Luther. Ene Boniface Conte waagde het in 1549 in Genève om zijn hond Calvijn te noemen. Hij draaide er de bak voor in. ’t Is ook geen stijl om deze Godsman met een hond te vergelijken, hoewel hij zichzelf toch eens vergeleek met een hond. „Als een hond blaft wanneer ze aan zijn meester komen, zal ik het dan niet doen wanneer ze aan mijn Meester komen...?”
Kohlbrugge heette wel de ‘hondentheoloog’, omdat hij de hond het dankbaarste schepsel noemde. Wanneer een hond slagen van zijn baas krijgt, kruipt het dier namelijk het meest naar zijn meester toe. Een mens daarentegen wordt opstandig, wanneer de Allerhoogste hem kastijdt tot nut.
Trouwens, hij leek met Calvijn, Luther en vele anderen ook een beetje op een hond. Maar dan bedoel ik de hond zoals die in het ‘Algemeen leerredenkundig woordenboek of ryke voorraat tot de geestelyke en wereldtlyke welsprekentheit’ van Christiaan Stockius getekend wordt. Stockius vergelijkt trouwe herders en leraars met een hond:
Door zijn doordringende reuk kan hij bepaalde dingen opsporen. Zo speuren herders en leraars leer en leven van hun toehoorders na. Honden zijn vervolgens ook waakzaam en laten zich horen wanneer er onraad is. Zo dienen de herders en leraars ook waakzaam te zijn over het huis van God. Daarom zijn ze ook als wachters gesteld, zodat ze bij het opmerken van onraad hun stem verheffen als een bazuin. Ten slotte zijn ze ook trouw als een hond. Van de uitdelers wordt immers vereist dat elk trouw bevonden worde (1 Kor. 4:2).

Ds. J.J. Poort zei eens: „Als mijn hond Filos op mij afkomt als ik thuiskom en hij springt tegen me op, dan zeggen mensen die op bezoek zijn wel eens: ‘Ach, nou ja, ’t is zo’n dier z’n instinct!’ Ik denk dan wel eens: ik wou dat jij zo’n instinct hàd!”
Elke keer wanneer Arius in de pastorie komt, is hij me tot waarschuwing vanwege zijn naam. ‘Let op de honden.’ Maar vanwege zijn karakter zet hij me ook een spiegel voor om te speuren, te waken en trouw en vriendelijk te zijn...

Ds. M. van Kooten, Elspeet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen