Prominente plek voor verdrukten in de krant

Vader kocht een zak patat, iedereen volgde het nieuws. Bij historische gebeurtenissen zat huize De Fijter aan de buis gekluisterd. Toen de Berlijnse Muur viel, de Golfoorlog uitbrak, een Boeing van El Al op de Bijlmermeer stortte.
„Thuis kregen we een brede blik op de wereld mee”, zegt Nico de Fijter (37), sinds 2002 journalist bij dagblad Trouw. Hij is chef van de redactie religie en filosofie en had eerder onder meer justitie en asielzaken als aandachtsgebied.
In stadscafé De Observant in Amersfoort zit hij om tafel met zijn zus Reiny (39) en broer Felix (30). Alle drie studeerden ze journalistiek aan de Christelijke Hogeschool Ede en verdienen ze hun brood in de schrijverij.
Het trio komt uit een domineesgezin van zes kinderen. Hun vader, ds. G. de Fijter, is emeritus gereformeerde-bondspredikant en was van 2007 tot 2009 preses van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN).
Reiny de Fijter, sinds 2004 journalist bij het Nederlands Dagblad, nu als eindredacteur: „Vooral mijn moeder, een fervent krantenlezer, stimuleerde ons om veel te lezen. Dat bevorderde onze taligheid. We waren geabonneerd op het RD en NRC Handelsblad. Ik was blij met de NRC, ook vanwege het vele nieuws over cultuur. Een NRC-verslag over bijvoorbeeld de EO Jongerendag las ik met interesse. Die krant schreef objectief, onbevangen en op een leuke manier over zo’n festijn.”

Kladblok
Felix de Fijter, mede-eigenaar van Tekstbureau Vakmaten (dat heeft onder meer de eindredactie van De Nieuwe Koers, opvolger van CV/Koers, onder zijn hoede), kreeg interesse voor de journalistiek door toedoen van broer Nico. „Hij had in 2000, tijdens zijn journalistiek-opleiding, een baantje bij het Kamper weekblad De Brug. In dat jaar werd het 15-jarige meisje Maartje Pieck uit Kampen verkracht en vermoord door een buurtbewoner. Nico ging met pen en kladblok de wijk in om reacties op te tekenen. Die oervorm van journalistiek sprak me erg aan.”
Nico: „Toen Pim Fortuyn op 6 mei 2002 in Hilversum werd vermoord, liep ik stage bij Trouw. Die moord was natuurlijk vreselijk, maar journalistiek was het een interessante tijd. Ik raakte verslingerd aan de dagbladjournalistiek.”
Thuis leerden ze dat het belangrijk is om op de hoogte te zijn van wat er in de wereld gebeurt en oog te hebben voor minderbedeelden.
Reiny: „Mijn vader stond ook op de preekstoel in zijn gebeden stil bij de actualiteit. Bovendien wezen onze ouders ons vaak op mensen die aan de rand van de samenleving staan. In het Groningse Wagenborgen woonden we vlak bij de toenmalige ggz-instelling Groot Bronswijk. In onze straat liepen geregeld psychisch zieke mensen of zwakbegaafden. De één stootte vreemde kreten uit, de ander zat iedere dag op hetzelfde tijdstip op de stoep uit een fles cola te drinken, weer een ander waste zich in de vijver. Sommigen kwamen bij ons thuis op de koffie. Onze ouders gingen met respect en liefdevol met hen om. Dat zal ik nooit vergeten en het heeft mij veel geleerd.”

Nieuwe snelweg
De wereld informeren, zeker ook over maatschappelijke problemen, dat drijft de drie De Fijters.
Nico, gehuwd en woonachtig in Amersfoort: „Uit onderzoek bleek ooit dat domineeskinderen vaak onderwijzer, journalist, acteur of ook dominee worden. Daar herken ik wel iets in. We willen blijkbaar een verhaal vertellen en dingen zichtbaar maken.”
Reiny, gehuwd, moeder van drie kinderen en wonend in Utrecht: „Ik vind het belangrijk dat het ND bijvoorbeeld de verhalen van vluchtelingen laat zien. Als ik moet kiezen tussen een voorpaginafoto van een nieuwe snelweg of eentje van vluchtelingenkinderen, dan zal ik niet gauw voor de snelweg kiezen. Al moet er natuurlijk wel een journalistieke reden zijn om voor de vluchtelingenfoto te kiezen.”
Felix, gehuwd, vader van twee dochters en woonachtig in Amersfoort: „Voor het RD heb ik in New York een serie gemaakt over de economische crisis. Ik liet niet alleen maar hoogleraren aan het woord. Van belang vond ik om bijvoorbeeld mensen uit een woonwagenkamp of een voedselbank te interviewen. Dan krijgt een verhaal een gezicht.”

Bestaat christelijke journalistiek, en wat is dat dan?
Nico, lid van de Adventkerk (PKN) in Amersfoort: „Ik ben christen én journalist. Ik weet niet of christelijke journalistiek bestaat. Bij Trouw bestaat daar verschil van mening over. Ik wil op een integere, zuivere manier werken. Maar mijn niet-christelijke collega wil dat net zo goed. Verreweg de meeste journalisten bij Trouw zijn niet gelovig, maar ze moeten wél wat met religie hebben. Trouw neemt religie en filosofie uitermate serieus.”
Felix, lid van de Jacobikerk (PKN) in Utrecht: „Ik denk dat de lezerskring van Trouw nog altijd veel christenen telt. Dat zie je terug in rouwadvertenties, waarin geregeld wordt verwezen naar psalmen of Bijbelteksten.”
Nico: „Een belangrijke taak van de journalistiek is de controle van de macht van politiek en bedrijfsleven. Een paar jaar geleden, ruim voordat de instroom van asielzoekers sterk begon te stijgen, schetste de toenmalige staatssecretaris Teeven van Veiligheid en Justitie een angstbeeld over de toestroom van Eritrese asielzoekers. Er zouden tienduizenden in aantocht zijn. Ik heb een kritische analyse gemaakt over de beweringen van VVD’er Teeven en kon zijn verhaal met feiten weerleggen.”
Reiny, lid van de Jacobigemeente (PKN) in Utrecht: „Anders dan bij Trouw werken bij het ND allemaal christenen. We bidden om Gods zegen op ons werk. Hoofdredacteur Sjirk Kuijper noemt het ND een „onbeschaamd christelijke” krant. Dat betekent niet dat we alles met een christelijk sausje overgieten en ook niet dat we op een kritiekloze, ‘ouwejongenskrentenbrood-manier’ over organisaties uit onze achterban schrijven. Het houdt in dat we vooral goede journalisten willen zijn die integer en gelovig hun werk doen.”
Felix: „Ik werk voor allerlei opdrachtgevers, buiten en binnen de christelijke wereld. Dat betekent dat ik telkens vanuit een ander vizier opereer. Als mede-eindredacteur van De Nieuwe Koers probeer ik lezers te prikkelen. Een blad dat je alleen maar bevestigt in je denkbeelden helpt je als lezer niet verder. Samen met mijn collega Jasper van den Bovenkamp schreef ik eens het opiniestuk ‘Waarom christenen D66 moeten stemmen’. Zondags liet een mede-gemeentelid weten dat hij het blad om dat artikel in de prullenbak had gegooid.” Lachend: „Dat was voor mij natuurlijk een hoogtijdag. Gelukkig heeft hij het exemplaar weer uit de prullenbak opgevist om het artikel nog eens te lezen. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat het er ons niet om te doen was D66 aan nieuwe stemmers te helpen, maar eens vanuit een ander perspectief naar vertrouwde opvattingen en kaders te kijken.”

Kranten krimpen. Is er toekomst voor dagbladjournalistiek?
Reiny: „De papieren krant blijft bestaan, in combinatie met digitaal nieuws. Dat biedt kansen.”
Nico: „Juist in de brij aan informatie blijft er behoefte aan goede journalistiek, waaronder gedegen analyses. Ik geloof niet dat mensen minder lezen. Ze lezen volop.”
Felix: „Ik vergelijk de papieren krant met de fiets en het internet met de auto. Met de komst van de auto verdween de fiets niet van het toneel. Internet en gedrukte media blijken elkaar aan te vullen. Internet biedt de snelle berichtgeving, kranten en tijdschriften moeten zich richten op achtergronden en duiding van het nieuws.”

Volgende keer (slot): drie gezinsleden die werkzaam zijn in het reformatorisch onderwijs.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen