Gezouten waarheid

Wat heeft Paulus in gedachten gehad, toen hij schreef: „Uw woord zij te allen tijde in aangenaamheid, met zout besprengd, opdat gij moogt weten hoe gij een iegelijk moet antwoorden.” (Koloss. 4:6)?
In elk geval wordt duidelijk dat het aangename woorden zijn, woorden die in liefde gesproken zijn en de ander zoeken te winnen. Díe woorden vragen om een gebed: „Zet, HEER’, een wacht voor mijne lippen!” Want, opgejaagd door een onstuimige geest of een ontvlamd gemoed, glippen die daar zomaar doorheen...

Echter, woorden die „in aangenaamheid” worden gezegd, zijn daarom nog niet slap of smakeloos. Niet zó lievig, dat ze sprakeloos zijn. Nee, met zout besprengd. Zoals zout het eten smakelijk maakt, zo dienen onze woorden krachtig te zijn. Woorden met pit. Woorden die smaken naar meer.
En dan nog iets. Zout geeft niet alleen smaak aan het voedsel, het weert tegelijkertijd ook het bederf. Zo zullen alle vuile, bedenkelijke, bedorven woorden uit onze mond geweerd worden! Dergelijke ongezouten (!) woorden stichten niet. Integendeel. Ze zijn nutteloos en schadelijk. Ze brengen bederf mee.
Wel, dan hebben wij onze woorden nóg eens te wegen, nietwaar? Die goede gewoonte is altijd al nodig en geboden. Woorden zijn gauw gezegd – ook geschreven of getypt trouwens. Voor je het weet, is het kwaad geschied.
En wie denkt daarbij niet aan de veelzeggende woorden van Jakobus over dat kleine lid: de tong. En over de grote dingen waartoe die in staat is! Ten goede én ten kwade. Wat hebben woorden al een kwaad gedaan, mensen pijn gedaan en vooral God oneer aangedaan. Vandaar: je woorden wegen.
Dat wordt nog dringender als het gezouten woorden dienen te zijn. Woorden die aangenaam en tegelijk krachtig zijn. Woorden die de smaak van de liefde, de goedertierenheid en de vrede hebben en harten kúnnen treffen. Dan mogen we ze wel tweemaal omkeren, eer we er stem aan geven. Geen wonder dat Jakobus schrijft dat, als iemand in woorden niet struikelt, hij een volmaakt man is!

Intussen zal het een zegen zijn als we dit onderling zullen beoefenen. Méér beoefenen. Echter, Paulus heeft hier het oog op hen die buiten zijn. De buitenwacht. De onchristelijke, de ongelovige anderen. Dat zijn mensen die ons rekenschap kunnen vragen van het geloof. Het zijn mensen die wij, als het goed is, in elk geval daarvan graag rekenschap wíllen geven!
De Kolossensen dienen te weten hoe zijn hen van repliek hebben te dienen. En wij met hen. Opdat onze woorden niet afstoten maar in aangenaamheid zijn. En voortkomen uit bedachtzaamheid én bewogenheid.

Nu kennen we Paulus goed genoeg om te weten dat hij nooit schrijft over een opgave zonder oog te hebben voor de gáve. Net zoals Zijn Meester, Die Zijn discipelen aanspoort om getrouw te zijn. Ook in hun spreken (Matth. 10). Maar Die tegelijk hen vertroost: zij hoeven daarvoor niet op zichzelf te vertrouwen, maar het is Zijn Geest Die door hen spreken zal. Hij is immers de Auteur van hét Woord, dat lieflijk is en harten treft! Gezouten woorden zijn daarom altijd doortrokken van de Zijne.

Ds. P.C. Hoek, Sommelsdijk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen