Groen hout en dor hout

Op weg naar Golgotha houdt de lijdende Zaligmaker, Jezus Christus, Zijn laatste openbare preek. Aan het kruis waren er alleen nog woorden gericht tot Zijn Vader en tot enkelingen.
De laatste preek tot de schare is geladen met diepe bewogenheid en ernst. Opvallend genoeg wordt er ook gehuild.
Het zijn de tranen van medelijden over Degene Die gebukt gaat onder de last van de kruisbalk. Hij heeft al zoveel doorstaan en nu dit nog. Hij gaat Zijn dodengang en de vrouwen onder de toeschouwers huilen over Hem. De Heiland wijst deze tranen echter af. Waarom? Omdat ze zich gedragen als klaagvrouwen. Ze beklagen Hem als een dode. Voor Hem hebben ze geen hoop meer.

De Heere draait het om. Niet Hij is te beklagen, maar zíj moeten klagen over hun blinde ongeloof, dat Hem verwerpt. Het gaat niet mis met Hem, maar met degenen die Hem kunnen missen.
De Heiland is daar bewogen over. De dochters van Jeruzalem hebben gejuicht toen Hij Jeruzalem binnenkwam. Daarmee ging de profetie uit Zacharia 9:9 in vervulling: „Verheug u zeer, gij dochter Sions! juich, gij dochter Jeruzalems! Ziet, uw Koning zal u komen, rechtvaardig, en Hij is een Heiland; arm, en rijdende op een ezel, en op een veulen, een jong der ezelinnen.”
Dezelfde dochters van Jeruzalem huilen wanneer Hij Jeruzalem wordt uitgeworpen. Waar Hij wordt verworpen, ziet de Heere Jezus een ander woord uit de Bijbel in vervulling aan. Het is de angstkreet van de ongelovigen uit Hosea 10:8: „En zij zullen zeggen tot de bergen: Bedekt ons! En tot de heuvelen: Valt op ons!”
Wie Hem verwerpt, haalt het oordeel over zich heen en komt uiteindelijk niet door het eindoordeel heen. Dat is pas echt om te huilen. Daarom zegt de Heiland: „Weent niet over Mij, maar over uzelf, en uw kinderen.” Als mensen zo met Hem omgaan, hoe zal God dan omgaan met hen die Zijn geliefde Zoon doden? Want ook al draagt Hij het dode hout (de kruisbalk), Hij is het groene hout. Groen hout heeft leven in zich en brengt leven voort. Hij maakt het kruis tot een levensboom. Zijn verzoenend offer draagt vrucht.

Dood hout komt zover niet. Dat brengt het niet verder dan het vuur. Zo spreekt Jezus met diepe ernst over ons als zondaren buiten het paradijs. De weg naar de boom van het leven is afgesloten en het ontbreekt ons aan mogelijkheden om het onvergankelijke leven te realiseren. Daarom werd de Zoon van God mens om het groene hout te zijn. Hij is het Leven en door de kruisdood verdiende Hij het leven voor zondaren.
Met de woorden over groen hout en dor hout wordt ons leven voor de Gekruiste gezet en daarmee staan we op een kruispunt: „Die in de Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven; maar die de Zoon ongehoorzaam is, die zal het leven niet zien, maar de toorn Gods blijft op hem.” (Johannes 3:36)
Christus vraagt geen tranen van medelijden, maar geloof dat door Hem leeft. Dat geloof weet zich als dor hout uit het vuur gehaald en hoeft niet te vrezen voor het vuur. Christus, Die het groene hout is, staat daarvoor garant. Lof zij Hem!

Ds. A.L. van Zwet, Putten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen