Elke week weer verliefd

In de woonkamer van een van hen ontmoetten we elkaar. Af en toe lanceerde ik een spreekwoord. Dat was genoeg om de tongen los te krijgen en een open gesprek te laten ontstaan. Een gesprek waarin veel gelachen werd, maar ook ruimte was voor een traan.
Wiltina veert gelijk op. „Ik heb hem liever thuis dan dat ik het rijk alleen heb!” Haar man Jan-Fokke werkt bij de Koninklijke Luchtmacht. Sinds hij een paar jaar geleden werd overgeplaatst naar het Brabantse Woensdrecht, verblijft hij van maandag tot en met vrijdag op de luchtmachtbasis. Aan het begin van hun huwelijk had Wiltina nooit kunnen denken dat ze ooit zo veel alleen zou zijn. „Ik vind het moeilijk. Eerst kwam mijn man elke dag rond halfzes thuis; nu zit ik alleen aan tafel met de kinderen. ’s Avonds werk ik als schoonheidsspecialiste. Dat is leuk, het is fijn om iets voor jezelf te doen. Maar ik ben dan ook vaak moe. Dan denk ik weleens: wat zou het fijn zijn om nu lekker op de bank te zitten.”
Ook Gekes leven nam een andere wending dan verwacht. „Ik wilde nooit met een visserman trouwen”, verstelt ze. Het werd een elektricien, „die gewoon elke dag thuis zou zijn.” Dacht ze. Een paar jaar geleden kreeg haar man Klaas een baan als projectmanager bij een internationaal bedrijf, waarvoor hij steeds drie tot vijf weken in het buitenland is en tussendoor een week thuis. „Ik heb er heel erg aan moeten wennen, maar inmiddels ben ik erop ingesteld”, zegt ze. „Ik vind het fijn dat Klaas werk doet dat hem gelukkig maakt.”
Mirjam, Geeske en Thamar zijn alle drie getrouwd met een visser. Voor hen was het al in hun verkeringstijd duidelijk hoe hun leven eruit zou komen te zien na hun trouwdag. „Wij hebben zelf voor dit bestaan gekozen”, vinden ze. „Toch besefte ik toen we verkering hadden niet écht wat het zou betekenen om met een visser getrouwd te zijn”, zegt Mirjam. Zij is, als enige van de vijf, niet in Urk opgegroeid. „Mijn ouders hadden een binnenvaartschip. Dan vaar je samen als echtpaar, dat is heel anders dan wanneer de man op zee is en de vrouw thuis. Toen we net getrouwd waren, leefde ik erg van weekend naar weekend. Nu kan ik de positieve kanten van het alleen zijn meer zien. Je hebt veel vrijheid. Als het mooi weer is, kan ik met Geeske een rondje gaan fietsen zonder dat ik met iemand rekening hoef te houden.”
„We zullen wel moeten”, reageert Thamar. „Ik hoorde pas iemand zeggen dat het hem opviel dat Urker vrouwen zo veel zelf beslissen. Dat komt doordat wij minder makkelijk met onze mannen kunnen overleggen dan anderen. Hoewel dat tegenwoordig makkelijker gaat dan vroeger, toen er nog geen internet op de schepen was.”
Je mannetje staan betekent ook dat je soms klusjes in huis moet doen die je eigenlijk liever voor je man zou laten liggen. „Pas stond ik met rubber handschoenen aan bij de verstopte wc”, vertelt Wiltina. Zo’n klusje kan niet wachten tot het weekend. „Achteraf voel je je dan wel trots dat je zoiets gedaan hebt!” zegt Geeske.
„Absoluut!” vindt Geke. „Als buurvrouwen lopen we de deur niet plat bij de ander, maar we zijn er wel voor elkaar. Mirjam: „Mijn familie verwondert zich altijd over de zorg voor elkaar die er hier is op Urk.” Soms is die zorg heel praktisch: „Als de buren zomers hun tuin sproeien, vragen ze spontaan of ze die van mij ook even moeten doen. Omgekeerd help ik hen dan weer eens ergens mee”, vertelt Geeske. „Het is een beetje zo van: vandaag haal jij het onkruid uit mijn tuin, dan doe ik het de volgende keer bij jou.”
Er is ook emotionele steun. Geeske: „Wij kunnen een hoop gekheid met elkaar maken, maar soms hebben we ook heel diepe gesprekken.” Zeker in bijzondere omstandigheden wordt er met erg elkaar meegeleefd. Dat ervoeren ze sterk toen Thamar anderhalf jaar geleden beviel van een zoontje, Ezra, en er tijdens de bevalling werd gevreesd voor het leven van moeder en kind. De andere vrouwen herinneren zich nog goed hoe zij met elkaar waren gaan bidden nadat Thamar was weggebracht in de ambulance. Nu, anderhalf jaar later, overheerst bij Thamar de dankbaarheid dat zij en Ezra gespaard zijn gebleven. Maar Ezra is wel meervoudig beperkt, wat het voor haar extra pittig maakt om er doordeweeks alleen voor te staan. Geëmotioneerd: „Ik krijg de kracht om voor mijn gezin te zorgen, dat ervaar ik echt. Het geloof is de basis waarop ik terug kan vallen. Natuurlijk zou mijn man kunnen zeggen: Ik zoek een baan aan wal. Maar hij is visserman in hart en nieren. Daarom wil ik de situatie graag zo laten, zolang ik het red.”
Ze vinden het alle vijf belangrijk dat hun man werk doet waar hij gelukkig van wordt, en daar hebben ze veel voor over dat komt meerdere keren naar voren tijdens het gesprek. Wat ze wel allemaal door de tijd heen moesten leren, is het bijstellen van hun verwachtingen van de tijd dat hun man thuis is. „Mijn man en ik zitten de eerste avond echt niet gezellig met een wijntje op de bank”, zegt Geke. Na een lange vliegreis komt hij thuis met een jetlag; dan moet hij vroeg naar bed. En als gezin moet je ook altijd eerst op elkaar afstemmen, er is tijd nodig om weer aan elkaar te wennen. Dat geldt ook voor onze dochter: zij gaat haar vader altijd erg uitproberen als hij er weer is. Het idee dat het gezellig ‘moet’ zijn zodra mijn man er weer is, heb ik echt los moeten laten.”
Ook de vissers komen moe thuis – zij werken doordeweeks dag en nacht door. „Ook verwacht ik niet meer van hem dat hij in het weekend allemaal klusjes in huis gaat doen”, zegt Geeske. „Hij heeft ook tijd voor zichzelf nodig, en moet kunnen uitrusten. En het is fijner om wat gezelligs met elkaar te gaan doen, in plaats van een klusjeslijst af te moeten werken.”
Omdat hun mannen er doordeweeks niet zijn, proberen ze, als ze weer thuis zijn, er voor de volle honderd procent te zijn voor hun gezin, merken de vrouwen. Mirjam: „Als mijn man er is, leest hij ’s avonds de kinderen voor, doet ze in bad en brengt hen naar bed.” De andere vrouwen herkennen dat. „Onze mannen zijn betrokkener bij de opvoeding en het huishouden dan dat bij de generaties voor ons het geval was.” „De kinderen kijken er altijd erg naar uit dat papa weer thuiskomt”, zegt Geeske.
De vrouwen zelf doen dat ook trouwens. Reikhalzend zelfs. „Ik tel de dagen af tegen de tijd dat hij weer terug moet komen”, vertelt Geke. „Voorheen was ik soms niet te genieten als er dan ineens vertraging was.” En zo heeft hun leven een romantisch randje. Als je man elke maandag weggaat en je hem vrijdags weer opwacht, begin je „elke week een beetje opnieuw”, zoals Geeske het verwoordt. Geke, stralend: „Ja, wij zijn iedere keer weer verliefd!”

Wiltina Snoek (33)
Getrouwd met Jan-Fokke (F16-onderhoudsmonteur bij de Koninklijke Luchtmacht)
Drie kinderen (6, 5 en 1,5)

Geke Wakker (34)
Getrouwd met Klaas (projectmanager bij een internationaal bedrijf)
Eén kind (7)

Thamar Hoekstra (26)
Getrouwd met Harm (visser)
Drie kinderen (5, 4 en 1,5)

Mirjam Visser (27)
Getrouwd met Klaas (visser, heeft een schip samen met zijn broer, Geeskes man) Twee kinderen (3 en 1)

Geeske Visser (31)
Getrouwd met Albert (visser, heeft een schip samen met zijn broer, Mirjams man)
Drie kinderen (6, 4 en 1)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen