Manja

Enige weken geleden had ik een nare ervaring kunnen hebben. U moet weten dat het voor rabbijnen, en voor geestelijken in het algemeen, belangrijk is dat hun gehoor goed luistert en iets meeneemt van de toespraak of de preek. Zelf ben ik daarop niet zo gefixeerd. Mijn toehoorders mogen gapen en zelfs ongeduldig op hun horloge kijken met een blik van ”hoe lang moeten we nog uitzitten….” Ik raak wel geïrriteerd als ze, nadat ze op hun horloge hebben gekeken, het uurwerk tegen hun oor houden om te kijken of het nog loopt. Een andere graadmeter die de spreker een goed gevoel moet geven, is het aantal toehoorders. Zijn er veel of juist weinig mensen?
Ik was uitgenodigd om een monument te onthullen. Ik vind dat belangrijk. Allereerst heb ik het gevoel dat daarmee de vermoorde personen toch een beetje thuis komen. Ik vergelijk een dergelijk monument graag met een grafzerk zonder graf. Verder is de plechtigheid een goed educatief moment om aan te geven wat er toen fout was gegaan en hoe wij als samenleving een ramp als in de Tweede Wereldoorlog kunnen voorkomen. En ten slotte kom ik daar vaak enkelingen tegen voor wie ik dan iets mag betekenen.
De opkomst bij de plechtigheid, die mij uren rijtijd had gekost, was teleurstellend. Er waren maar vijftien mensen. Het programma van de ceremonie stelde weinig voor. Het monument zou worden onthuld door aan een touwtje te trekken, het doek zou vallen en de gedenksteen werd zichtbaar. Dat zou dan de hele plechtigheid zijn waarvoor ik ongeveer 300 kilometer had afgelegd. Toen heb ik zelf maar wat langer dan gebruikelijk gesproken, de vijf journalisten en de ongeveer tien toehoorders luisterden instemmend, ik mocht met de burgemeester aan het touwtje trekken en dat was het dan…..
En toch: het was een geslaagde bijeenkomst. Die ene Joodse vrouw die mij vertelde dat ze drie maanden geleden van haar grootmoeder op haar sterfbed te horen kreeg: „Lieve Manja, wij zijn Joods. Ik heb het nooit aan je moeder willen vertellen. Auschwitz!” Maar ja, Manja weet totaal niet wat Jood-zijn inhoudt. Ze weet ook niet wat ze met deze wetenschap moet doen, wat dat betekent voor haar verdere leven als Manja.
Lieve lezer. U merkt niet dat ik, terwijl ik deze column schrijf, al drie keer ben gebeld door dezelfde oudere man. Hij is alleen op de wereld; geen gezin, geen familie, bijna geen vrienden. Hij belde mij om te vragen hoe laat het is en welke dag en datum het is.
Voelt u mijn boodschap? Wie zegt mij dat één enkele persoon voor wie je behulpzaam mag zijn, misschien alleen maar door te luisteren, minder belangrijk is dan een volle zaal?
Die bijeenkomst met die vijftien in plaats van honderd toehoorders, was geweldig. Ik dank G’d dat ik die ene verdwaalde vrouw mocht ontmoeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen