Vreemdeling op aarde

De beats, de gevoelvolle teksten over hoop en liefde, vallen en opstaan trokken aan hem als geen ander. Slurink weet ook nu nog precies te benoemen wat hem als tiener zo raakte in de popmuziek. Elpee na elpee vulde voor even een existentieel gevoel van leegte. Hij groeit op in een hervormd gezin in Kampen. Als kind gaat hij al met tegenzin naar de kerk, vooral vanwege het lange stilzitten. Vanaf zijn dertiende begint hij zich inwendig te verzetten tegen het christelijke geloof, ontloopt catechisatie en slaat de Bijbel niet meer open. Hij wil zijn eigen gang gaan. De radio staat vrijwel non-stop aan in zijn kamer. De popmuziek geeft hem een goed gevoel. In zijn ogen zijn de teksten authentiek in het verwoorden van emoties. Ook het rebelse van de muziek spreekt hem aan. Hij vindt het prachtig dat de teksten tegen gevestigde systemen ingaat. Hij begint met vrienden een school-bandje. Andere bandjes volgen. Ook raakt hij betrokken bij het organiseren van popconcerten en loopt hij stad en land af voor evenementen. Popmuziek wordt zijn leven, zijn identiteit.

Dat verandert pas als hij eind de 20 is. Zijn vrouw komt dan tot geloof. Een stap waar Slurink maar moeilijk begrip voor kan opbrengen. „Ik probeerde het gesprek hierover te mijden. Maar andere christenen zochten mij op en lieten mij niet los, tegen mijn zin in. En mijn vrouw las mij voor uit de Bijbel of boeken die daarover spraken.” Langzaam maar zeker komt hij tot de ontdekking dat Hij God niet langer kan negeren. „Het besef kwam dat er werkelijk een God is aan Wie ik rekenschap moest afleggen.” Een periode van inwendige strijd volgt, waarin hij zich meer en meer realiseert dat hij zonder Christus verloren gaat. „Ik was altijd van Hem weggelopen, maar begreep dat dat niet meer kon. Ik wist dat er wat moest veranderen maar wilde niet en kon het ook niet. Het was allemaal erg tegenstrijdig inwendig. Ik weet nog dat ik op een bepaald moment bad: „Heere ik wil wel maar ik kan niet.” Tot ik me op een morgen kon overgeven in gebed aan de Heere Jezus. Achteraf kan ik in dit alles alleen maar Gods hand zien.”

De bekering verandert heel zijn leven. Zijn elpee’s gaan naar de stort. Dat niet alleen: zijn vrouw en hij besluiten met hun twee peuterdochters naar Finland te emigreren. Om te helpen bij het opzetten van een Bijbels centrum voor toerusting van voorgangers, leiders en andere christenen uit zowel Finland als Rusland en Oost-Europa. „Dat was belangrijk, omdat de grens met het oosten net weer open was. Er kwam veel invloed van de charismatische beweging het land binnen, en daarmee ook allerlei dwalingen.”

Het stel komt terecht in Lahti, een stad in het zuiden van Finland. Slurink gaat er aan de slag als software-ontwikkelaar voor internationale bedrijven.

WAAROM WAS HET BELANGRIJK VOOR U OM VOLLEDIG TE BREKEN MET POPMUZIEK?

„Een deel van de popmuziek spot openlijk met God of gaat rechtstreeks in tegen wat Hij heeft gezegd. Bij een ander deel is dat minder direct, maar worden er waarden gepromoot die heel anders zijn dan wat mijn hemelse Vader mij verteld. Wat voor mij de doorslag gaf in het besluit om uiteindelijk mijn hele muziekcollectie weg te gooien, was de wetenschap dat ik het nieuwe leven ontvangen had. Ik was, zoals Jesaja zegt, een verdwaald schaap dat zijn eigen weg was gegaan, verloren in zonde en schuld. Maar nu was ik gevonden en mocht ik mijn toevlucht vinden bij de Heere Jezus. Hij heeft mijn voeten gewassen door aan het kruis op Golgotha voor mij te sterven en mijn zonden weg te dragen en nu ben ik geheel en al rein. Ik ben door de Heere Jezus met mijn Schepper verzoend, en mag Hem nu „Abba, Vader” noemen. Wat heeft de popmuziek mij dan nog te zeggen? Die komt uit een wereld die niets met God te maken wil hebben en mij alleen maar misleidende droombeelden voorspiegelt.”

HEBT U NADIEN NOG WELEENS OVER DEZE KEUZE GETWIJFELD?

„Nee, ik ben denk ik alleen maar duidelijker gaan zien wat het achterliggende probleem is van popmuziek. Die sluit aan op wat ons hart wil. Het versterkt de zelfgerichtheid en verleidt ons die te koesteren en verder te ontwikkelen. Jezus zegt in Mattheüs 15 dat de kern van het probleem in onszelf zit. Daarom is het niet voldoende alleen de popmuziek weg te doen, want dan zal ons hart iets anders zoeken. Het is allereerst nodig dat we onze rijkdom leren vinden in het kennen van de Heere Jezus.”

VOOR JONGERENSITE REFOWEB BEANTWOORDT U AL EEN TIJDJE VRAGEN OVER MUZIEK. HOE BENT U DAARBIJ BETROKKEN GERAAKT?

„Ergens in 2009 stuitte ik voor het eerst op de Refoweb. Nadat ik eind 2011 een reactie had gegeven onder een artikel over poplezing van stichting Jij daar!, kwam er een e-mail met de uitnodiging eens van gedachten te wisselen over de opzet van een nieuwe poplezing. Aangezien ik in Finland woonde, bleef dat beperkt tot wat correspondentie via de mail. Kort daarna vroeg refoweb of ik bereid zou zijn vragen aangaande popmuziek te beantwoorden in de vragenrubriek. Dat overviel me een beetje, dat was wel het laatste waar ik aan had gedacht. Maar toch hoefde ik er niet lang over na te denken, want wist dat het nodig was.”

HOEZO WAS DAT NODIG?

„Reformatorische jongeren zijn niet anders dan andere jongeren. Natuurlijk hebben ze vanuit hun achtergrond meer uit de Bijbel meegekregen, maar dat betekent nog niet dat de Bijbelse boodschap ook geland is in het hart. Popmuziek verkondigt een andere, concurrerende boodschap, die vaak is gericht op een welbevinden in het hier en nu. De muziek komt makkelijk binnen en verwoordt de gevoelens en verlangens van de jongeren als het gaat om wat mooi, belangrijk en fijn is en wat hoop en troost geeft. Maar deze teksten zijn bedrieglijk. De muziek geeft slechts een kortstondig houvast en schept een illusie met droombeelden en goede gevoelens die wegebben zodra de muziek weer stopt.”

WELKE VRAGEN KRIJGT U?

„Veel vragen worden gesteld vanuit een achterliggende wens. De vraagsteller luistert bijvoorbeeld graag naar een bepaald popnummer en wil dat graag blijven doen. Dan komt de vraag of dat wel of niet kan en wat daar dan het probleem mee is. Dat legt al gelijk de zelfgerichte houding van ons hart bloot. In plaats van te kijken of iets wel of niet kan, zouden we erop gericht moeten zijn om te doen wat onze Schepper het meest behaagt. Maar dat ligt zo ver van ons af. Als we God kennen, onszelf kennen en het Evangelie kennen hebben we vaak ons antwoord al.

Ik vind het overigens nog altijd enorm lastig de vragen te beantwoorden. Niet omdat ik geen antwoord weet, maar omdat er zo veel kanten aan zitten en ik er altijd mee worstel welk punt te benadrukken en hoe dat te duidelijk te verwoorden.

De antwoorden zoek ik in het Woord van God. Ook dat is nog niet zo eenvoudig. De Bijbel zegt niet zo veel over muziek, al betekent dat natuurlijk niet dat de Bijbel er niets over te zeggen heeft.”

ZOUDEN CHRISTENEN NET ALS U MASSAAL MOETEN BREKEN MET POPMUZIEK?

„Ja. Ik begrijp de verlangens die ten grondslag liggen aan het luisteren naar deze muziek heel goed. Maar popmuziek kan deze niet echt vervullen. De muziek is niet alleen leeg, maar ook gevaarlijk, omdat hij trekt en het hart verleidt. Hij zet ons op een verkeerd spoor door ons te vertellen waarin we ons geluk moeten zoeken en wat we moeten nastreven. Deze muziek biedt een troost die anders is dan de Bijbelse troost, de hoop is een andere hoop, de verwachting is een andere verwachting. En ik kan daarbij zeggen vanuit Gods Woord, en vanuit eigen waarneming en ervaring dat het een ijdele hoop en een valse troost en verwachting is. Popmuziek kan de belofte van geluk niet waarmaken. Hoe kan het ook als er geen plaats is voor God. Alleen Hij kan dit soort beloften waarmaken. Het breken met de popmuziek op zichzelf is dan ook niet het doel. Er is een veel beter antwoord. We moeten het zoeken bij de Heere Jezus. Er gebeuren veel dingen die ik niet leuk vind en niet begrijp, maar één ding weet ik: Hij is er en Hij leeft. Hij is mijn enige troost in leven in sterven. Hij is het enige anker van mijn leven, mijn enige houvast, hoop en verwachting. Mijn toekomst. Zonder Hem kan en wil ik niet. Dat wil ik graag doorgeven, ook aan reformatorische jongeren.”

“Popmuziek zet ons op het verkeerde spoor door te vertellen waar we geluk moeten zoeken”

INMIDDELS WOONT U AL ZO’N KWART EEUW IN FINLAND, DAT NIET BEKENDSTAAT OM ZIJN ORTHODOXIE.

„Dat klopt. De meeste Finnen zijn luthers, al is dat meer traditie dan een inhoudelijk keuze. Daarnaast zijn er veel kleine gemeenten, van pinkstertot behoudende gemeentes.

We hebben het de achterliggende jaren best weleens moeilijk gehad. Onder meer omdat het anders gelopen is dan we gedacht hadden met de start van het toerustingscentrum. De hulp die we aanboden werd vaak niet aangenomen, maar leidde eerder tot wrijving en strubbelingen. Dat kostte geestelijke strijd. In die mate dat ik uit teleurstelling de Bijbel een tijdje links heb laten liggen en mijn heil zocht in vermaak, zoals films. Daardoor verzwakte ik geestelijk. Een moeilijke tijd was dat. Toch heb ik er ook veel van geleerd. Vooral dat God niet afhankelijk is van mijn werk in Zijn Koninkrijk, maar dat ik moet vertrouwen op Gods wil en wat Hij voor ogen heeft.”

HOE IS HET OM IN ZWARE TIJDEN IN EEN VRIJZINNIGE OMGEVING TE WONEN?

„Moeilijk. Tegelijkertijd heeft dat mij ook teruggeworpen op de Bijbel. Ik ben na die moeilijke jaren elke dag veel gaan lezen uit de Bijbel. Daardoor kwam ik weer uit het dal. Pas toen begreep ik ook beter wat het betekent om in God te geloven, Hem te volgen en Hem te vertrouwen, wat er ook gebeurt.”

HOE VULDEN JULLIE IN FINLAND DE GELOOFSOPVOEDING VAN DE KINDEREN IN?

„De scholen hier zijn in naam luthers. Er worden Bijbelverhalen verteld, maar er wordt ook onderwijs gegeven over andere religies. De christelijke opvoeding van onze kinderen kwam vooral voor onze rekening en voor die van de kerkelijke gemeente. Zit daar een gevaar in? Gedeeltelijk wel. Onder veel jongeren hier speelt drank- en drugsgebruik. Tegelijkertijd zijn de Finnen vrij traditioneel en behoudend. En wij stelden duidelijke regels als het ging om feestjes. Is het altijd goed gegaan? Nee, de kinderen hebben ook weleens verkeerde dingen gedaan. Maar dat had ook op een reformatorische school in Nederland kunnen gebeuren, of in Engeland of Duitsland. Natuurlijk, een goede christelijke school zou mijn voorkeur hebben, maar het is vooral belangrijk wat je thuis en in de kerkelijke gemeente leert over God en het geloof.”

U ZEI OOIT IN EEN ANTWOORD VOOR REFOWEB DAT GOD JULLIE IN FINLAND ONTELBARE KEREN HEEFT UITGEHOLPEN, GECORRIGEERD, BESCHERMD EN ONDERWEZEN. KUNT U DAAR VOORBEELDEN VAN NOEMEN?

„We hadden het bijvoorbeeld financieel niet breed. In Finland zijn de inkomens en belastingen erop afgestemd dat beide ouders werken, maar dat was voor ons nooit een optie. Mijn vrouw was er altijd voor de kinderen en had daar ook een dagtaak aan. Deeltijdbanen waren er bovendien niet. Toch zijn we nooit wat tekortgekomen. Evenmin op immaterieel gebied. Als buitenlander sta je vaak een beetje op een achterstand ten opzichte van de Finnen, maar er kwamen altijd weer mensen op onze weg die ons vooruit konden en wilden helpen.

Correctie kwam wat mij betreft bijvoorbeeld uit het feit dat ik moest leren niet mijn hart te zetten op zaken als een eigen huis of succes in het geestelijke werk. En ik moest leren wat Job ook moest leren: dat God regeert.

Gods bescherming ervaarde ik bij de verkeerde keuzes die ik heb gemaakt. Als God mij niet had vastgehouden weet ik niet waar ik was geëindigd. En natuurlijk heeft Hij ook onze opgroeiende kinderen beschermd. Ook heb ik moeten leren afhankelijk te zijn van Hem en Hem te leren vertrouwen in alles. En boven dit alles te weten dat ik ondanks alles, ook ondanks mezelf, me geborgen mag weten in de Heere Jezus.”

VOELT U ZICH INMIDDELS FINS?

„Nee, Fins noch Nederlands. We zijn vreemdelingen op aarde geworden. Mijn vrouw en ik vinden Fins ook nog steeds een heel moeilijke taal. Een unieke ook: alleen het Ests lijkt op het Fins. Onze kinderen spreken het vloeiend, die zijn ermee opgegroeid. Wij moeten altijd nadenken als we spreken. Als het om gecompliceerde zaken gaat, zoals een bezoek aan de dokter, ga ik nog vaak over op het Engels. Anders maak ik fouten. Grappig is dat Finnen me regelmatig in het Engels antwoorden als ik iets in hun taal vraag. De mensen horen gelijk al aan mijn gebrekkige Fins dat ik uit het buitenland kom. Het lukt me overigens wel om de Finse kranten te lezen.”

HOE IS HET VOOR U GEWEEST OM IN EEN NIEUW LAND TE SETTELEN?

„Finland was begin jaren 90 nog geen lid van de Europese Unie en we moesten veel papierwerk regelen. Onze verhuizing zorgde voor behoorlijk wat bureaucratische problemen. Verder waren er de nodige culturele verschillen, maar die vonden we niet heel lastig. Finnen zijn bijvoorbeeld veel zwijgzamer dan Nederlanders. Het is hier prima om in gezelschap stil te zijn. Finnen zijn trouwens ook erg punctueel, nog veel sterker dan Nederlanders. Te laat komen op een afspraak kan hier echt niet.

De zomervakanties zijn hier weer erg relaxed. Van half juni tot half augustus heeft vrijwel iedereen vrij, bijna drie maanden lang. Schoolvakanties duren tien tot elf weken, werknemers hebben zo’n 36 tot 51 vakantiedagen per jaar. Overigens vind ik het nog steeds lastig dat de winters hier zo lang, donker en koud zijn. Het kan dan wel 30 graden vriezen.

ZOU U IN FINLAND OUD WILLEN WORDEN?

„Dat weet ik nog niet. Het is fijn hier, maar we kunnen ook zo weer weg. Wat ons vooral bindt aan dit land zijn onze dochters en schoonzonen en onze vrienden. We hebben het er weleens over gehad om hier weg te gaan. Terug naar Nederland, of naar Duitsland of Engeland. Of we dat ook ooit gaan doen, staat nog open.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen