Zoeken naar het beste oppasadres

Voor Henk (49) en Ineke (47) Scheppink uit Ederveen is het nooit de vraag geweest aan wie ze de zorg voor hun kinderen zouden uitbesteden terwijl zij werkten: aan niemand. De opvoeding van hun zestal namen ze volledig voor hun eigen rekening. Henk: „Mijn vrouw werkt in de thuiszorg en ik als operator. We hebben allebei te maken met ploegendiensten. Het lukt ons al 25 jaar om onze diensten precies op elkaar aan te laten sluiten, zodat een van beiden altijd thuis is. Dat is niet altijd makkelijk overigens, want tijd voor elkaar was er de afgelopen 25 jaar niet al te veel.” Henk werkt de ene week van 6.00 uur ’s morgens tot 14.00 uur ’s middags en de andere week van 14.00 uur tot 22.00 uur. Inekes werkgever was zo flexibel om haar diensten aan te passen op Henks werk. Hij: „Normaal begin je in de thuiszorg de ene dag ’s ochtends en de andere ’s avonds. Nu werkt zij een hele week lang ’s morgens als ik een late dienst heb en andersom. Ook de weekenden doen we om en om. Als zij zaterdags moet werken, pak ik de zaterdag erop.”

Omdat Ineke ’s middags tussen 11.30 uur en 18.00 uur altijd thuis is, ongeacht haar dienst, heeft het echtpaar overdag altijd even tijd voor elkaar. „We doen bijvoorbeeld samen boodschappen. Ook dat is een momentje voor ons samen.”

Twee banen en zes kinderen, dat vergt soms behoorlijk wat planning, zegt Henk. „Maar het liep eigenlijk altijd goed. Het huishouden doen we samen, want als Ineke een dagdeel weg is geweest moet ze vervolgens niet nog alles hoeven schoonmaken. En we overleggen alles, tot in de kleinste details. Anders is het niet te doen. Afspraken buitenshuis plant Ineke zo veel mogelijk op maandag, dat is haar vrije dag.”

Hun jongste kind is nu 6 jaar, de oudste al boven de 20. Daarmee breekt voor het echtpaar een heel nieuwe fase aan. „Sinds een jaar of twee nemen we eens in de maand samen een dagje vrij. Die tijd is dan helemaal voor ons samen. En één of twee keer per jaar gaan we er ook een nachtje tussenuit. Dat kan, nu onze jongste oud genoeg is om alleen te laten bij onze oudere kinderen.”

SCHOONZUS

Voor Gert (37) en Bertine Hovestad (35) uit Elst is het geen optie om samen de oppas voor de kinderen voor hun rekening te nemen. Bertine brengt haar jongste van 3 jaar regelmatig naar haar schoonmoeder en schoonzus. Want een ‘vreemde’ inschakelen, dat ziet ze niet zitten.

Na de geboorte van hun eerste, nu veertien jaar geleden, nam Bertine ontslag. Een jaar of vier later werd ze echter weer gevraagd bij de Schutse, waar ze als begeleidster werkt. „Mijn moeder en schoonmoeder pasten toen op.”

Sinds vijf jaar heeft ze een regeling met haar schoonzus Laura, die in hetzelfde dorp woont en bij dezelfde zorginstelling werkt. „Zij past op onze jongste van 3 als ik moet werken en haar kinderen van 4, 2 en 0 komen bij mij als zij moet werken. Dat gaat prima. We hebben vrijwel nooit tegelijk dienst. En komen we niet helemaal uit, dan kunnen we op dinsdagen terugvallen op mijn schoonmoeder.” Na de zomer breken voor Bertine makkelijkere tijden aan. „Dan gaat onze jongste naar school.”

„Het lukt ons al 25 jaar om onze diensten precies op elkaar aan te laten sluiten, zodat een van beiden altijd thuis is.”

BEENTJES OP DE BANK

Dat familie een prima oppasadres kan zijn, vindt ook Corrie de Vreugd uit Den Helder. Deze oma van 59 heeft op al haar tien kleinkinderen gepast. Tegenwoordig komt vooral de jongste van 3 nog over de vloer, en twee kinderen van 5 en 6. „De oudste is al 18 en bij de rest van de kinderen zijn de ouders na schooltijd thuis.”

Ze geniet van het oppassen. „Ik hoef mijn kleinkinderen niet op te voeden, maar alleen maar duidelijke regels te stellen. Dan is het ook heel lang vol te houden. Het scheelt verder dat ze allemaal goed kunnen spelen. En ik houd van voorlezen en spelletjes doen. Worden ze aan het eind van de dag moe en vervelend, dan gaan ze weer met hun ouders mee naar huis en zit ik ’s avonds lekker met de beentjes op de bank.”

De Vreugd begon negen jaar geleden met het oppassen voor tweeënhalve dag in de week. Ze had zich zelfs aangemeld als gastouder bij een gastouderbureau, maar vond dat toch geen goede oplossing. „Ik wilde liever niet betaald worden. Als de kinderen toch iets willen geven, is een aardigheidje voldoende.”

„Worden ze aan het eind van de dag vervelend, dan gaan ze weer met hun ouders mee en zit ik ’s avonds lekker met de beentjes op de bank”

Het oppaswerk hielp De Vreugd door een moeilijke tijd heen, nadat haar man in 2006 overleed. „Mijn kleine therapeutjes, noemde ik de kleinkinderen weleens. Ze waren voor mij een reden om uit bed te komen, ze gaven me wat te doen, zodat ik niet in een gat viel.”

Inmiddels heeft ze een goede band opgebouwd met haar kleinkinderen. Ook dat komt deels door het oppassen, denkt ze. „Ik zie er nu nog altijd naar uit als ze komen.”

KLIK

De luxe van een oppassende moeder heeft Henrieke Loonstra-Keizer (32) uit Rijssen ook lange tijd gehad. De onderwijzeres aan de Brekeldschool en haar man IJke-Seije (35) hebben drie kinderen: Jelle van 7, Lieke van 5 en Wout van 0. „Mijn moeder paste samen met vriendinnen op Jelle en Lieke toen die klein waren. Op een gegeven moment gingen zij naar school en was er geen oppas meer nodig. En toen kwam Wout.”

Henrieke stond vorig jaar met haar dikke buik bij het schoolplein te wachten op de kinderen die terug zouden komen van schoolreis, toen een moeder bij haar informeerde hoe ze de opvang van hun jongste zou gaan regelen. Dat wist Henrieke nog niet. „Ik zoek een flexibele oppas”, zei ze, „want mijn man heeft een eigen bedrijf en kan ook weleens inspringen.” Tot haar verrassing kwam de moeder met een mooi aanbod. „Zal ik de oppas voor mijn rekening nemen?” vroeg ze. Henrieke: „Dat leek me geweldig, want we hadden een leuke klik.”

Sinds begin dit jaar is Henrieke weer aan het werk. Over de kleine Wout hoeft ze zich geen zorgen te maken. „Die brengt onze oppas tussen de middag mee naar school, als ze haar eigen kinderen op komt halen voor de lunch. Zo heb ik de gelegenheid hem nog even te voeden. Voor haar is het ook handig dat Wout tussen de middag bij mij blijft, dan heeft ze even de tijd voor haar eigen kinderen.”

Hanneke Schot, directeur van gastouderbureau Korelon

KORELON BESTAAT TIEN JAAR. ZIJN JULLIE STERK GEGROEID?

„We zijn de afgelopen tien jaar enorm gegroeid. Vooral de laatste twee jaar was er een forse stijging in klanten, maar ook tijdens de recessie zijn we altijd blijven groeien. Inmiddels vangen we wekelijks bijna 1500 kinderen op bij onze gastouders en in de peuterspeelzalen.”

HOE ZIET JULLIE ACHTERBAN ERUIT?

„We zijn een algemeen christelijke organisatie, maar een groot deel van onze ouders komt uit reformatorische hoek. We kennen de reformatorische wereld van binnenuit. Dat is belangrijk bij het koppelen van gastouders aan vraagouders. We kennen de gevoeligheden van elke denominatie en houden daar rekening mee. Wij weten bijvoorbeeld dat een gastouder bij een reformatorische school beter niet in een broek kan verschijnen. Bij een algemene organisatie zul je dit soort dingen als ouders moeten uitleggen.”

HOE GAAN JULLIE TE WERK?

„We zoeken actief mee met ouders naar een gastouder in de voor hen bekende omgeving. Als ouder wil je immers gewoon een goede oppas hebben, het liefst in de buurt. Maar je wilt niet met je kinderen leuren. De wensen van de ouders zijn bepalend voor de adressen die wij benaderen. We nemen bijvoorbeeld geregeld contact op met kerken en scholen met de vraag of zij gastouders kennen. Ook doorzoeken we ons eigen adressenbestand en gebruiken we moderne media.”

VEEL OUDERS SCHIJNEN DE ZORG VOOR HUN KINDEREN HET LIEFST AAN EEN BEKENDE TE WILLEN TOEVERTROUWEN.

„Dat herkennen wij en het is ook logisch. Het gaat immers om je kinderen, die wil je opvoeden met je eigen waarden, normen en idealen. Voordat ouders bij ons aankloppen, hebben ze vaak zelf al een zoektocht achter de rug. Leidde dat niet tot het gewenste resultaat, dan komen ze bij ons terecht. Het voordeel van onze organisatie is dat we al de gastouders die we aanbieden persoonlijk kennen en hebben ‘doorgelicht’ op hun kwaliteiten én ook op de christelijke identiteit.”

HAD U TIEN JAAR GELEDEN VERWACHT DAT DE CHRISTELIJKE GASTOUDEROPVANG EEN STORMACHTIGE GROEI ZOU DOORMAKEN?

„Nee, maar blijkbaar voorzagen we daarmee in een behoefte. Onze organisatie is de afgelopen tijd ook sterk gegroeid omdat de peuterspeelzalen per 1 januari onder de Wet kinderopvang zijn gaan vallen. Voor veel peuterspeelzalen betekent dit dat ze moeten opgaan in een neutrale organisatie. Wij leggen hun het aanbod voor zich als franchiser aan te sluiten bij Korelon, zodat ze gaan voldoen aan de eisen van de Wet Kinderopvang, maar toch volledig zelfstandig kunnen blijven.”

WAT IS DE MISSIE VAN KORELON?

„Onze missie is altijd de Bijbeltekst uit Lukas 18:16 geweest: „Laat de kinderen tot mij komen en verhindert hen niet.” Dat zegt Christus niet tegen de ouders, maar tegen de omstanders. Ik ben zo’n omstander. Ik zie dat kinderen oppas nodig hebben. Dat mag geen belemmering zijn om hen tot Christus te brengen, of ik het nu wel of niet eens ben met de keuzes van de ouders. Het gaat er om dat kinderen de Bijbelse boodschap horen, waar ze ook komen.”

WAT IS VOOR U HÉT HOOGTEPUNT VAN DE AFGELOPEN TIEN JAAR?

„Dat we nog mogen bestaan, dat God Zijn zegen geeft over onze organisatie. En dat we zo veel kinderen mogen bereiken.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen