Brievenbus

Toen ik kind was, was het zo’n beetje elke vijf jaar raak. Dan verscheen er een grote verhuiswagen voor de deur van mijn ouderlijk huis. Binnen een halve dag zagen wij de hele inboedel in de vrachtauto verdwijnen. We liepen tot slot nog een rondje door het vreemd lege huis en dan stapten we in de auto en reed mijn vader de verhuiswagen achterna. De stemming was steevast wat bedrukt. Want afscheid nemen is maar zelden leuk.

De weken na zo’n verhuizing viel er wekelijks post op de mat. Een kleurige envelop van vriendin A, mooi postpapier van vriendin B. Bijna ondenkbaar in deze tijd van sociale media. Als je nu verhuist, plaats je een foto van de verhuisauto op Instagram of Facebook en onderweg naar je nieuwe woonplaats heb je bijna een dagtaak aan het bijwerken van de succeswensen en welkomstberichtjes. Dan was de dagelijkse gang naar de brievenbus toch een stuk spannender. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die elkaar schrijven. Daarom in Terdege vanaf nu een nieuwe rubriek. Twee jonge moeders, Emma en Henrieke, schrijven elkaar om de beurt. Over bijzonderheden, over de mooie en soms moeilijke kanten van het moederschap. En wij wachten bij de brievenbus af.

Gisette

gisette@terdege.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen