“Bij Van Gelder sparen ze kinderen”

Hun fraaie huis in het Zeeuwse Waarde, relatief nieuw en in twee fasen geen verbouwd, telt tien slaapkamers en twee badkamers. De ruimte in logeerhuis De Meerwaarde is geen luxe, want vaak is het tijdens weekenden volle bak. Drie thuiswonende dochters, drie pleegkinderen en veelal vier logees. Achter in de tuin van logeerhuis De Meerwaarde staat een mantelzorgwoning. Daar woont Gerlinde (24), de oudste dochter van Maarten en Willeke.

In de gereformeerde gemeente van Waarde heeft het echtpaar tien gereserveerde zitplaatsen. „Heel royaal bemeten, want we kunnen er met z’n dertienen zitten”, glimlacht Maarten. In het dorp zijn ze een begrip geworden. Willeke weet dat er ouders zijn die hun al te vrijpostige kroost soms tot rust manen met de opmerking dat „ze een tijdje naar Van Gelder worden gebracht als ze zich niet beter gedragen.” Anderen zeggen weleens gekscherend: „Bij Van Gelder sparen ze kinderen.”

Vaak worden ze gebeld door instanties of organisaties als ze een tijdelijk adres zoeken als de problemen thuis uit de hand dreigen te lopen of wanneer er om wat voor reden dan ook een kortdurend verblijf elders wordt gezocht. „We zijn echt een beetje een “noodgevallenadres” geworden.”

Schijn bedreigt. „Veel mensen denken dat we het goed voor elkaar hebben. Een mooie, ruime woning, een geoliede opvang. En dan stapje zondagochtend met de hele rij, keurig aangekleed, naar de kerk. Maar het is wel keihard werken. En anderen weten niet hoeveel brandjes je dan al hebt geblust. Dat kan alleen omdat God er ons de kracht voor geeft. Hij heeft onze weg hier naartoe geleid.”

JUBILEUM

Vlak voor hun huwelijk, op 25 maart was dat 25 jaar geleden, stonden Maarten van Gelder (nu 48) en Willeke van Bellen (45) in een special over trouwen van Terdege. Reden om ter gelegenheid van het 35-jarig jubileum van dit blad te informeren naar hun levensweg tot nu toe. Er volgt een relaas over verhuizingen, wisseling van banen, gezinsgroei en opvang van andere kinderen en jongeren.

Beiden woonden ze tijdens hun verkeringstijd in Hendrik-Ido-Ambacht en ze waren vast van plan zich daar na hun huwelijk te vestigen. Maar dat liep anders. Maarten werkte bij Den Hertog IJs in Zuidwest-Nederland. „We hadden net een nieuwbouwhuis gekocht toen mijn werkgever me vroeg om voor hem in Noordoost-Nederland actief te zijn. We hebben het huis nog tijdens de bouwfase verkocht aan een jong stel en een woning gevonden in Rijssen. Daar zijn we begonnen”, aldus Maarten. In de Twentse stad werden hun twee oudsten geboren: Gerlinde (nu 24) en Marjolein (23). Het verblijf in Overijssel was maar van korte duur. Toen Den Hertog IJs aan concurrent Ola werd verkocht, verhuisde het echtpaar terug naar Hendrik-Ido-Ambacht. Maarten was enige tijd advertentieacqisiteur bij het Reformatorisch Dagblad en werd daarna accountmanager bij een logistieke dienstverlener in Moerdijk.

FILES

Ook in Hendrik-Ido-Ambacht zouden ze niet lang blijven. Willeke: „Gerlinde ging naar het speciaal onderwijs in Barendrecht, maar de taxiritten en de drukte in het steeds groter wordende dorp bevielen niet echt goed. In Hendrik-Ido-Ambacht vonden we niet meer terug wat we ervan verwachtten en Maarten stond dagelijks in de file richting Moerdijk. We hadden een caravan op camping Schoolzicht in Aagtekerke en elke keer als we door Zeeland reden, langs die rustige dorpjes, kwam bij ons de gedachte op om in die omgeving te gaan wonen.” Bij een selectie van verschillende plaatsen kwamen ze in 2001 uit op Waarde. Ze voelden zich er snel thuis. „In 2004 hebben we er zelfs een koor opgericht.”

In Waarde, waar ook hun twee jongsten geboren werden -Jojanneke (16) en Anne Myrthe (13)- rijpte de gedachte om hun huis open te stellen voor pleegkinderen. „We wilden graag een groot gezin, maar om medische redenen mocht ik geen kinderen meer krijgen”, vertelt Willeke.

Stilzitten was voor haar niet weggelegd. Al in voorgaande jaren snuffelde ze aan tal van baantjes en vormen van vrijwilligerswerk, variërend van de gezinsverzorging tot werk in een peuterspeelzaal, speelotheek en winkels. Van recentere datum zijn haar banen als managementassistente op enkele scholen en als rij-instructeur.

„Het verlangen om ons ten dienste te stellen voor kinderen in moeilijke situaties of kinderen met problemen leefde bij ons al langer. Maar onder ds. H. Hofman, die in onze beginjaren aan de gemeenten van Waarde verbonden was, kreeg dat nog veel meer gestalte. Toen hebben we ingezien dat we meer konden en moesten doen voor onze naaste.” In 2005 kochten Maarten en Willeke een kavel verderop in de straat en lieten daarop een vrijstaande woning bouwen.

„Gerlinde kreeg daar ook een eigen prikkelarme plek. Daarna volgden wij een pleegzorgcursus en op 2,5 jarige leeftijd kwam Mike bij ons in huis.” Hij is inmiddels 13 en woont nog steeds bij de familie Van Gelder. Drie jaar later kwam het tot een grootschalige verbouwing en uitbreiding. „Om een gezinshuis voor vier kinderen met een verstandelijke beperking mogelijk te maken.” Het gezinshuis bestond maar kort. „Problemen met een pleegzorgwerker zonder christelijke achtergrond leidden tot beëindiging van het gezinshuis. Het was een verdrietige tijd.”

LOGEES

Na een periode van bezinning besloten ze het roer om te gooien en hun vrije kamers te gebruiken voor de opvang van logees. Om de week logeren vier jongeren een weekend bij de Van Gelders. „We hebben een twaalftal logees die regelmatig bij ons verblijven.” Het aantal pleegkinderen rouleerde en groeide in de loop van de jaren uit tot drie. Behalve Mike is er Bart (17) en -sinds kort- Rayhana, een Surinaams meisje van 8 jaar. „Hoe lang zij nog bij ons zal blijven, is niet bekend. “ Willeke, die een opleiding maatschappelijke zorg volgt en binnenkort ook twaalf uur voor Sjaloom Zorg als ambulant begeleider aan de slag gaat, houdt zich ook bezig met de papieren rompslomp die de logeerzorg en de pleegzorg met zich meebrengen. Maarten werkt de laatste jaren als auditor voor een internationaal bedrijf door heel Nederland. Lachend: „Daarnaast ben ik met al die logees erkend taxichauffeur. De meeste zaterdagen doe ik met een groepje een activiteit.” Tijd voor andere hobby’s is er niet, geeft hij aan. „Eigenlijk is dit ons leven geworden.” Bij enkele pleegkinderen is er sprake van ernstige hechtingsstoornissen. „De logees zijn wat makkelijker in de omgang. Hun ouders zijn vaak erg dankbaar dat je dit doet. „Maar ook bij hen is er vaak grote nood. Die is verborgen.”

Willeke regeert „streng maar rechtvaardig. Ik ben vreselijk consequent. Dat moet ook wel, anders zitje zelf zo onder de tafel. Maar dat is één kant. Je hebt ontzettend veel lol met hen. Ze zijn ook heerlijk in de omgang. Het is heel mooi om te zien wanneer je kinderen ziet groeien in hun zelfvertrouwen.”

Het echtpaar geeft aan dat ze hun gasten door een andere bril zijn gaan zien. „Je moet kind en gedrag loskoppelen, anders kom je er niet uit. We hebben een mooie balans gevonden. Onze eigen kinderen, maar ook de logees geven veel positieve energie terwijl pleegzorg juist zelfverloochening kost.”

OUDER WORDEN

Die eigen kinderen, vinden die het leuk? Gerlinde, Marjolein en Jojanneke, die bij het gesprek aanwezig zijn, geven aan dat ze zijn opgegroeid in een situatie waarin ook anderen veelvuldig over de vloer kwamen. Ze weten niet beter en kunnen het meestal goed met hen vinden. Voor Jojanneke zijn haar huiselijke ervaringen aanleiding om straks ook zelf de zorg in te gaan. Een stage kan ze wellicht bij haar moeder volgen, want De Meerwaarde is een erkend leerbedrijf.

Hoe de toekomst eruitziet, weten ook Maarten en Willeke niet. „Willeke: „Als ik in loondienst cliënten met specifieke zorg wil gaan helpen, dan is dat meestal weekendwerk. Dat verdraagt zich niet met het logeren. Bovendien worden we ook ouder. We gaan er niet te veel in wroeten. De Heere heeft tot nu toe alles bestuurd en wel gemaakt. Hij zal ook met antwoorden op deze vragen komen. Op ons 25-jarig huwelijksfeest zongen we daarom „Heer wijs mij Uw weg en leidt mij als een kind dat heel de levensweg slechts in U richting vindt.” In dat vertrouwen willen we graag leven en het van Hem verwachten.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen