Gebutst maar niet gebroken

De deur wordt geopend door de 6-jarige Daphne, onder enthousiast geblaf van Yoek. Vader Jeroen (41) geeft instructies voor de terugreis naar de woonkamer. Daar vallen direct de zwart-witfoto’s aan de wand op: vijf professionele portretten van de kinderen. „Ze zijn allemaal gemaakt rond de datum waarop ik officieel was uitgerekend”, zegt Wilma (43).

De twee leerden elkaar kennen op een school in Wapenveld. In 2003 traden ze in het huwelijk. Na een jaar verhuisden ze van Zwolle naar Kampen, omdat Jeroen op termijn wilde omschakelen naar de makelaardij. „Dan is het een voordeel als je de omgeving kent en mensen jou kennen.”

Na het behalen van het diploma solliciteerde hij enkele keren tevergeefs, waarop hij besloot een eigen kantoor te starten. In de herfstvakantie van 2008 was alles zo’n beetje gereed. „Ik had zelfs een afspraak gemaakt met een reclamebureau. Die morgen belde Wilma vanuit het ziekenhuis. Jeftha, onze derde, was na 32 weken zwangerschap totaal onverwachts overleden. Dan heb je ineens heel andere zaken aan je hoofd.”

ZEGENINGEN

De eerste jaren van hun huwelijk verliepen voorspoedig. In 2005 werd Benthe geboren, het jaar daarop Wicher. Jeroen was naast zijn werk druk met de studie voor het nieuwe beroep, Wilma gaf twee dagen per week les. De dag waarop ze vijf jaar getrouwd waren, telden ze in dankbaarheid hun zegeningen. Twee gezonde kinderen, de derde op komst, allebei een leuke baan.

Een paar dagen eerder waren bij Wilma de vliezen gebroken, waarna opname in het ziekenhuis van Zwolle volgde. „Alles leek goed te gaan, maar die maandagmorgen hoorden ze het hartje niet meer. Bij mij gingen er pas alarmbellen rinkelen toen na het maken van een echo de gynaecoloog meteen naar mijn kamer kwam. Hij vertelde me dat ons kindje niet meer leefde. Dan stort je wereld in. Een halfuur later begon de bevalling al.”

Als ze terugkijkt, komt een chaos aan gevoelens boven. „Je verwacht je derde kindje en ineens moet je een begrafenis regelen. Wil je een mandje of een kistje? Het geboortekaartje wordt een rouwkaartje. Benthe zat verdwaasd naast het ziekenhuisbed op de grond. Papa en mama in tranen terwijl er een baby is. Ze snapte er niets van.”

VERWIJDERING

Pas de dagen erna begon de realiteit te landen. „Jeftha stond opgebaard op onze slaapkamer. Benthe en Wicher waren niet bij hem weg te slaan. Het was een prachtig mannetje. Op zaterdag hebben we hem begraven. Toen we naar huis reden, zag ik mensen met boodschappentassen lopen. Naast de begraafplaats waren jongens aan het voetballen. Alles draaide gewoon door, terwijl wij net ons kind hadden begraven en onze wereld stilstond.”

Onderzoek wees uit dat het jongetje was overleden door een infectie ten gevolge van de gebroken vliezen. Jeroen kon het ingrijpende verlies in Gods hand overgeven, Wilma veel minder. „Ik was heel gelukkig met die zwangerschap. Dat cadeau van God, ook voor Benthe en Wicher, werd voor mijn gevoel door Hem weer afgenomen. Ik probeerde er te zijn voor de kinderen, maar door het verdriet lukte dat niet. Dat merkten ze, want als er iets was, vroegen ze steeds vaker om papa. Op een dag zei ik huilend: „Het is niet alleen mijn kind dat is overleden, het is ook jouw kind.” Ik was bang dat het fout zou gaan tussen ons; dat gebeurt vaak na het sterven van een kind.”

MISKRAAM

De beker was nog niet vol. Ruim een jaar na de geboorte van Jeftha kreeg ze na veertien weken zwangerschap een miskraam. Jeroen zag het ideaal van een eigen makelaarskantoor door de economische crisis in rook opgaan. Een paar maanden later kreeg hij met de kinderen een auto-ongeluk. De auto was total-loss, Benthe en Wicher werden met spoed naar het ziekenhuis gebracht. „Het viel uiteindelijk mee, maar de schrik zat er goed in.”

Ook bij Jeroen ontstonden nu gevoelens van opstand. „Het leek wel of God er genoegen in had om ons -plat gezegd- een worst voor te houden en die steeds weer weg te halen. Toch groeiden we juist in deze periode weer naar elkaar toe. God heeft ons vastgehouden.”

„We zijn zö blij dat het geloof voor ons altijd het fundament van onze relatie is geweest”, vult Wilma aan. „De trouwringen deden we pas om tijdens de dienst in de kerk, omdat de zegen van God voor ons bovenaan stond. Zo’n begin is enorm belangrijk, zeker als je later op je basis wordt teruggeworpen.”

Acht jaar geleden werd Thomas geboren, net als Jeftha acht weken te vroeg. Ook nu besloten de artsen de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen, maar de ouders gingen daarmee niet akkoord. Op hun dringende verzoek werd de geboorte opgewekt. Afgezien van de vroeggeboorte verliep alles voorspoedig. „Later gaf de kinderarts schoorvoetend toe dat we ook Thomas hadden verloren als we het protocol van de artsen hadden gevolgd. De eerste tekenen van een infectie waren alweer zichtbaar in mijn bloed.”

ECONOMIE

In 2013 kwam Daphne ter wereld, na een zwangerschap van ruim 26 weken. Toen Wilma bij zichzelf dezelfde symptomen waarnam als voor het overlijden van Jeftha, vroeg ze de verpleegkundigen met klem om in te grijpen, maar die reageerden sussend. Verontrustende ctg-beelden leidden de dag erna tot een acute keizersnede.

Jeroen kreeg enkele uren eerder te horen dat zijn contract bij de middelbare school waar hij docent was, niet werd verlengd. „Omdat ik toch wat anders wilde dan het basisonderwijs, volgde ik in deeltijd de lerarenopleiding economie. Mijn vaste baan in het basisonderwijs had ik ingewisseld voor een jaarcontract in het voortgezet onderwijs. Vanwege een reorganisatie werd het contract niet verlengd. Terwijl dat bericht langzaam tot me doordrong, werd ik gebeld vanuit het ziekenhuis.”

Het meisje, dat amper 2 pond woog, ontwikkelde zich naar omstandigheden vrij goed. Zorgwekkend was wel dat de ductus van Botalli, het bloedvat dat voor de geboorte de longslagader rechtstreeks verbindt met de lichaamsslagader, niet spontaan sloot. Ook niet na stimulerende medicatie. „De derde kuur veroorzaakte een darmperforatie, een zeldzame complicatie.”

WONDER

Jeroen stond vlak voor zijn tentamens en had net zijn computer uitgezet, diep in de nacht, toen hij werd gebeld. „In Zwolle stond de ambulance al gereed voor het vervoer naar Nijmegen. Daar zou de operatie plaatsvinden. De verpleegkundige maakte nog wat foto’s van ons met Daphne. Omdat ze verwachtte dat Daphne het niet zou overleven, vertelde ze ons later.”

Wilma reed mee in de ambulance, Jeroen ging terug naar huis. „Wicher was die dag jarig. Om zes uur stond hij aan m’n bed. Samen met Benthe heb ik voor hem gezongen en uitgelegd waarom mama er niet bij was. Na het regelen van oppas ben ik naar Nijmegen gereden. De chirurg, die ons op de hoogte kwam stellen van het verloop van de operatie, was heel verbaasd over wat hij had aangetroffen. Er zat een groot gat in de darm, maar een andere darm had de opening afgedicht, waardoor er nauwelijks ontlasting in de buikholte was gelopen. Dat had hij nooit eerder meegemaakt en medisch was het niet te verklaren. God Zelf heeft de ene darm over de andere gelegd, dat was voor ons overduidelijk.”

CONSTANTE FACTOR

Na twee weken werd Daphne overgebracht naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht, waar de ductus operatief werd gedicht. Een week later mocht ze terug naar het ziekenhuis van Zwolle. Wilma week niet van het bed van haar jongste kind. „Jeroen was thuis bij Benthe en Wicher, Thomas logeerde bij opa en oma, ik bleef bij Daphne. Achteraf zijn we zó blij dat we die keus hebben gemaakt. Tussen al die verpleegkundigen en artsen was ik voor haar de constante factor met dezelfde vertrouwde stem.”

De ouders meenden al dat het lek boven water was, toen de kinderarts een nieuwe onheilstijding bracht. De zuurstoftoediening in de couveuse had een woekering van de bloedvaten in het netvlies veroorzaakt, met ernstige netvliesschade als gevolg. Opnieuw nam Wilma plaats in een ambulance bij Daphne. Nu voor de rit naar een topspecialist in het Brabantse Veldhoven. Jeroen reed er met zijn eigen auto achteraan. De oogarts gaf hen na een eerste onderzoek weinig hoop. Tegen beter weten in begon Wilma te onderhandelen.

„„Kan ze straks nog voor vijftig procent zien?” vroeg ik.

„Nee”, antwoordde de arts.

„Veertig procent?”

„Dertig?”

„Tien...?”

Zoals Abraham onderhandelde voor Sodom.”

STEUN AAN ELKAAR

Na twee weken waren de bloedvaten in het netvlies van de ogen zo rustig dat een laserbehandeling mogelijk was. De behandelend arts was optimistisch over het resultaat. Daardoor kwam de klap des te harder aan toen tijdens de operatie die erop volgde bleek, dat Daphne aan beide ogen volledig blind was geworden. „Opnieuw stortte onze wereld in”, bekent Jeroen. „Daphne bleef in Veldhoven tot haar ontslag. Ook Wilma was daar permanent, in het Ronald McDonald Huis. Ik ging er elke vrijdagmiddag met de kinderen naartoe, tot zondagmiddag, om zo veel mogelijk als gezin bij elkaar te zijn.”

Op de vraag hoe hij overeind bleef, valt hij even stil. „Als iemand me vooraf had verteld wat we allemaal mee zouden gaan maken, had ik hem voor gek verklaard. Nu we erachter staan, zeg ik: „Je ging gewoon door.” Ik begrijp zelf niet hoe ik het klaarspeelde. Een fulltimebaan, de zorg voor de kinderen, op en neer rijden naar het ziekenhuis, de studie, tentamens... Ik kreeg er de kracht voor. En we hadden steun aan elkaar en aan mensen in onze omgeving.”

HANDLEIDING

Sinds 2013 doceert hij economie aan De Twijn in Zwolle, een school voor chronisch zieke kinderen en leerlingen met een lichamelijke handicap. Wilma zei zes jaar geleden haar baan in het onderwijs op. Ze had de handen vol aan haar gezin. „Financieel leverden we in, maar voor het gezin leverde het op. Wel zei ik meer dan eens: met die vier van onszelf ben ik drukker dan met 24 kinderen van anderen. Daphne was de eerste jaren vaak ziek, naar later bleek omdat ze te weinig at. Via een sonde door de buikwand krijgt ze nu vijf keer per dag sondevoeding.”

De gevoelens van opstand die haar na de dood van Jeftha en het blind worden van Daphne bezetten, keerden niet terug. „Al onze kinderen zijn een geschenk van God en we ervaren Zijn nabijheid iedere dag. In het begin dacht ik: hoe moeten wij een blind kind opvoeden? En naar welke school moet ze straks? Vanzelfsprekendheden vallen weg, maar elke keer wordt er weer voorzien. Sinds haar tweede jaar gaat Daphne naar orthopedagogisch dagcentrum De Klim-op, 1200 meter bij ons huis vandaan. Vanuit mezelf wil ik God graag een handleiding voorhouden, maar dat mag niet en het hoeft ook niet. Geen seconde hebben we het alleen hoeven te doen.”

RELATIVEREN

Daphne bereidt met haar oudste zus een pannenkoek op het houten keukentje in de woonkamer. Benthe heeft haar een witte schort aangetrokken en een koksmuts opgezet. Trots komt het blinde meisje het resultaat brengen: een plastic bordje met een kunststof aardbei erop. „Toen we trouwden, lachte het geluk ons toe”, zegt Jeroen. „Door wat we hebben meegemaakt, leerde ik dat niets vanzelfsprekend is. Alles wat je krijgt, tot de gewoonste dingen toe, is een geschenk. Dat besef maakt je leven veel rijker.”

Zijn jongste dochtertje bezorgt ook hem een pannenkoek. „We zijn allemaal stapel op haar, en zij is gek op ons”, lacht Wilma. „Iemand noemde haar “een zorgenkindje”, maar zo voelen wij het absoluut niet. Ze is ons gelukskind, net als haar broers en zus. Onze diepste wens is dat ze de Heere Jezus leren kennen, zodat we elkaar eens allemaal terugzien in de hemel. Jeftha is daar al, dat vind ik een heel ontroerende gedachte.” „Het poosje dat we hier op aarde zijn, stelt in het licht van de eeuwigheid niets voor”, bevestigt Jeroen. „Maatschappelijk succes zijn we sterk gaan relativeren. Er zijn veel belangrijker zaken.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen