Paul-Jan

Ik krijg regelmatig de vraag of ik als hulpverlener te maken krijg met agressie. Dan antwoord ik standaard dat het over het algemeen wel meevalt. Je moet niet in discussie gaan met de (vaak aangeschoten) omstanders, maar rustig je werk doen. En dat is ook zo. Mensen zijn meestal erg blij als na een hulpvraag de ambulance bij hen voor komt rijden. Soms geven ze aan dat het voor hun gevoel zo lang heeft geduurd voordat de ambulance arriveert. Dit kun je meestal goed uitleggen, waarna de gemoederen al snel tot bedaren komen. Maar het gebeurt ook weleens dat het je toch lastig wordt gemaakt.

Mijn collega en ik zijn met spoed onderweg naar iemand met pijn op de borst. Het gaat om een automobilist die tijdens het rijden steeds meer klachten heeft gekregen, daarom zijn auto aan de kant heeft gezet en 112 heeft gebeld. De ambulance wordt bij zo’n melding altijd met spoed gestuurd, omdat deze klachten kunnen duiden op een acuut hartinfarct. We hebben van de meldkamer een duidelijke plaatsaanduiding gekregen en ook het merk en kleur van de auto. Mede hierdoor zijn we snel ter plaatse.

Bij de auto worden we opgewacht door een nerveuze jongeman die ons vertelt dat we moeten opschieten omdat het niet goed gaat met zijn vader. We doen het portier open en zien een man van middelbare leeftijd zitten. Hij ziet er bleek en klam uit. In zo’n situatie verplaatsen we iemand bij voorkeur direct naar de ambulance, vanwege de werkruimte. Mijn collega maakt alvast de brancard in orde en ik help de meneer uit zijn auto. Het zweet parelt inmiddels op zijn voorhoofd en hij grijpt naar zijn borst. Op zo’n moment hebben wij even geen aandacht voor de zoon, die druk heen en weer loopt en allerlei vragen stelt.

Nadat we een ecg (elektrocardiogram, oftewel hartfilmpje) hebben gemaakt, zien we dat deze man daadwerkelijk een hartinfarct doormaakt. We starten in de ambulance meteen de behandeling door onder andere bloedverdunning te geven en melden de patient bij het juiste ziekenhuis aan. Terwijl we hier druk mee bezig zijn, wordt ineens de deur van de ambulance opengetrokken en begint de zoon te schreeuwen waarom het allemaal zo lang moet duren. Mijn collega legt uit wat we aan het doen zijn. Maar de zoon lijkt niet te luisteren en dreigt dat als het niet goed gaat met zijn vader, hij ons wel weet te vinden, omdat wij maar wat staan te treuzelen. Volgens hem moeten we nog een hoop leren...

PAUL-JAN DEKKER VERZORGT OP DEZE PLEK EEN WISSELCOLUMN. VOLGENDE KEER VOLGENDE KEER POLITIEAGENT BRAM VAN DUIJVENVOORDE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen