Varen door kronkelende kreken

Aan de kade dobbert een rode motorboot met de weinig inspirerende naam MB 1. In dit kleine vaartuig verkennen wij –mijn vriend en ik– vanmiddag de Biesbosch. De medewerker van Zijlmans Bootverhuur in Drimmelen mompelt snel wat instructies, waarvan ik niet meer opvang dan: „Dit is naar links, zo stuur je ’m in zijn achteruit, oké, snappen jullie het zo?” Gelukkig heeft mijn vriend beter opgelet. Hij neemt plaats op het bankje achterin en ik installeer me in het voorste stukje van de boot. Motor aanzwengelen en we zijn klaar om te gaan. We varen de haven uit, de Bergsche Maas op. Deze vaargeul wordt ook gebruikt door de beroepsvaart. Prompt komt er een zwaarbeladen schip in beeld, dat linke golven veroorzaakt waar onze kleine boot aardig wat moeite mee heeft. Nu snap ik de tip op de kaart „vaar nooit schuin door een boeg- of een hekgolf” wat beter. We sturen snel naar rechts en speuren naar de rode en groene boeien die de ingang van de Spijkerboor markeren. Daar zijn ze. We varen langs een groot bord dat ons verwelkomt in natuurgebied De Biesbosch. Vanaf hier mogen we niet harder dan 6 kilometer per uur. Al geloof ik niet dat ons vaartuig überhaupt harder kan. Nu we van het ”grote water” af zijn, durf ik achter het stuur (of in dit geval naast de motor) te gaan zitten. Zo simpel is het nog niet om een boot te besturen, ontdek ik als ik in mijn enthousiasme de stuurhendel wat te ver naar links duw en we bijna in een rietkraag belanden. Eerst de motor maar eens wat zachter. Het langzame tempo bevalt niet alle mensen in de boot, maar ik heb nu wel de tijd om rustig te leren varen. „Kijk, een aalscholver!” roept mijn compagnon, maar ik zie niets, doordat ik te gefocust ben op het sturen. Na een kwartier heb ik genoeg geoefend en verhuis ik terug naar mijn plekje voor in de boot. Tijd om te genieten van de natuur.

PRIVÉ-EILAND

Het is rustig in de Biesbosch, deze vrijdagmiddag eind april. Het bootverhuurseizoen is pas een maand begonnen en de hoogtijdagen moeten nog komen. In de zomermaanden schijnt het water bezaaid te zijn met plezierbootjes, maar nu hebben we de natuur voor onszelf. En wat is het mooi. De zon schijnt, de wind ruist door het riet en in de lucht stapelen de witte wolken zich op. Overal zien en horen we vogels. Er dobberen meerkoeten in het water, in het riet snateren ganzen, twee zwanen steken hun nek in het water om eten te zoeken en iets verderop spotten we een reiger.

Hier en daar schrikken de dieren op van het geluid van de motor. En eerlijk is eerlijk: het harde, pruttelende geluid valt volledig uit de toon in deze natuurlijke pracht en praal. We besluiten de motor even uit te zetten en een stuk te roeien met de meegeleverde roeispanen. Rust. Hé, nu horen we het water ineens kabbelen. Na een tijdje varen arriveren we bij de Aakvlaai, een recreatiegebied met een paar aanlegstrandjes. We meren aan bij het eerste strand dat we zien, wat in de Biesbosch gewoon betekent dat de boot langzaam vanzelf vastloopt op het zand. Sprongetje maken en we zijn op ons eigen privé-eiland. Het strand loopt na een paar meter over in een groene oase van struiken, bomen en hoog gras, vol met gele en witte bloemen. Het vogelgezang klinkt zo hard dat je weinig anders kunt doen dan op een boomstronk gaan zitten en genieten. Al moet ik als rasechte millennial eerst mijn smartphone pakken en dit prachtige plekje ilmen voor mijn familieleden. Dan gaat de telefoon weg en genieten we van de meegebrachte aardbeien. In de verte komt een vreemd gevaarte aangevaren dat zich richting ons strand begeeft. Het is een boot met een blokhut erop. Met lede ogen zien we aan hoe het voertuig probeert aan te meren. Daar gaat ons privéstrand. Maar we hebben geluk: het water is zo ondiep dat het de boot niet lukt om dichtbij genoeg te komen. De schroef wolkt modder omhoog en de bestuurder kiest eieren voor zijn geld door weer achteruit te gaan.

VAARKAART

We hebben allebei weinig zin om van het eiland af te komen, maar de boot moet op tijd terug zijn bij de eigenaar en we hebben nog een stuk Biesbosch te verkennen. Via kreken met welluidende namen als Bovenste Gat van het Zand en Sloot van St Jan komen we terecht in het Middelgat van de Plomp. Tenminste, dat denken we. De Biesbosch is een doolhof en de vaarkaart is niet altijd even duidelijk, zodat we regelmatig geen idee hebben waar we zitten. Toch verliezen we de kaart niet uit het oog; het stuk papier is te allen tijde onder een peddel geklemd. Dit met het oog op een incident uit mijn jeugd, toen we een dag ‘gezellig’ met het gezin in de Biesbosch gingen varen en de kaart halverwege overboord waaide (of iemand hem achterliet bij de picknickplaats, daar zijn de meningen nog steeds over verdeeld). We moesten de weg op eigen houtje terugvinden. Dat is gelukt –zelfs de eigenaar van de bootverhuur noemde het een hele prestatie– maar vraag niet hoe. Sinds die tijd staan de woorden ”bootje varen” in mijn familie op de zwarte lijst.

MUURVAST

Enfin, de kaart en de weg kwijtraken zal ons deze keer niet overkomen. Toch? We sturen naar rechts, een nauwe doorgang in. Door de rietkraag is lastig te zien of we goed zitten. De kreek blijkt zo nauw en ondiep dat het weinig scheelt of we komen vast te zitten in de modder. Motor weer uit en tijd om te bomen. Er komen een paar zwanen dreigend onze kant op gedobberd. Ja ja, we gaan al weg.

De volgende afslag blijkt gelukkig wel de juiste keuze. Het water is dieper en er zitten minder zandbanken. Zeker in de ondiepere kreken moetje hier oppassen om niet vast te lopen. Gelukkig is onze boot niet zo zwaar. Van de sloep die we even later tegenkomen valt niet hetzelfde te zeggen. Het voertuig zit muurvast en de inzittenden doen verwoede pogingen om weg te peddelen. Eerlijk gezegd ziet het er best grappig uit. Gelukkig vaart er al een klein bootje naartoe om te helpen en kunnen wij verdergaan. Aan het eind van de middag zijn we terug bij de jachthaven. Verwaaid, uitgerust en een beetje verbrand door de zon. Volgende keer gaan we weer, en dan een hele dag. Hopelijk durf ik dan ook wat harder te varen.

KIJK OP TERDEGE.NL/BIESBOSCH VOOR EEN VIDEO VAN DE VAARTOCHT.

DE BIESBOSCH

De Biesbosch is het grootste zoetwatergetij– dengebied van Europa. In 1994 kreeg het de status van nationaal park en sinds die tijd staat de Biesbosch op de lijst van beschermde natuurgebieden. Het gebied wordt deels agrarisch gebruikt en is bedoeld voor recreatie. Daarnaast wordt er schoon oppervlaktewater opgeslagen in speciaal aangelegde spaarbekkens.De Biesbosch is prima te verkennen per boot, er zijn veel verhuurbedrijven gevestigd in de omgeving. Houd vooral in de zomermaanden rekening met drukte en reserveer op tijd. In het park gelden een aantal regels. Zo mag je niet harder varen dan 6 kilometer per uur, is het verboden om met grote boten de kreken in te gaan en mag je nooit zomaar in het riet aanmeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen