L'ANCIEN TESTAMENT DANS L'EGLISE

8. Amsler, L'ANCIEN TESTAMENT DANS L'EGLISE 248 p., br. 12 sfr., Delachaux & Niestlé, Neuchatel, 1960.

In deze essai d'herméneutique chrêtienne zoekt de auteur in en voor de kerk van Christus de normen te preciseren voor een klare en getrouwe lezing van het Oude Testament.

Het eerste gedeelte spreekt van het Oude Testament in het Nieuwe Testament. Daarbij begint schrijver bij de jongste traditie van de kerk in de brief aan de Hebreeën om bij de oudste in de synoptische evangeliën te eindigen. Schrijver toont de grote overeenstemming in het gebruik van het Oude Testament door de schryvers, al heeft ieder daarbij zijn eigen accent. De schrijver van de brief aan de Hebreeën maakt niet de indruk, dat h^j iets nieuws brengt. H^j

steunt op een apostolische traditie, waarvan hij slechts een representant is. De nieuwtestamentische hermeneutiek onderscheidt zich van de rabbijnse exegese en de allegorische interpretatie van Qumran door z^jn soberheid, zijn relatieve getrouwheid aan de letterlijke zin van de tekst en vooral door zijn respect voor het kerygmatische karakter van de documenten der Schrift.

Het tweede gedeelte valt uiteen in: waarom lezen wij het Oude Testament en hoe lezen wij het Oude Testament? Ten aanzien van de verhouding van Ouden Nieuw Testament kan men spreken van belofte en vervulling. Voor het Oude Testament heeft God nog niet alles gezegd of alles gedaan. Zijn openbaringswerk ia nog in een stadium van ontwikkeling.

Een authentieke lezing van het Oude Testament moet onderscheid maken tussen de tekst en de gebeurtenis, waarvan deze getuigt zonder hen van elkaar te sclieiden en ze verbinden zonder hen te vermengen. Hoe schrijver dit ziet, blijkt verderop: er is een hiaat tussen het schriftgetuigenis en de objectieve reconstnictie van het gebeuren; daarom moeten wij onderscheiden tussen de juistheid en de waarheid van het feit.

De auteur bestrijdt een allegorische schriftinterpretatie, waarbij de historische gebeurtenissen van alle betekenis worden ontbloot. De tekst moet au sérieux worden genomen en daarbij tekent schrijver de grenzen van de filologisch-critische exegese.

Uiteindelijk gaat het om een kerygmatische lectuur van de tekst, om de profetisdie dimensie, om de theologische betekenis van de feiten.

De typologische interpretatie, die deel is van de theologische interpretatie van de openbaringsfeiten van het Oude Testament, hecht zich niet aan de gebeurtenis in zyn historische exactheid, maar in zijn theologische betekenis.

Onder het vele, dat over de hermeneutiek van het Oude Testament verschenen is neemt dit boek een belangrijke plaats in. In het bijzonder het eerste deel las ik met grote instemming en waardering. Het tweede deel met zijn uitwerking van de distinctie tussen waarheid en juistheid van de gebeurtenis, van feit en te boekstelling roept meer dan eens onze kritiek op. Ik denk b.v. aan wat hij zegt over de kritiek en haar grenzen; schryvers gematigde kritische standpunt blijkt ook als hij handelt over de schepping en over het prot-evangelie, waarvan hij een messiaanse uitleg bestrijdt.

U.

Bt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen