DIE BELIGIONEN AFRIKAS

E. Damman, DIE BELIGIONEN AFRIKAS, XVI - 302 S., DM 32.—, W. Kohlhammer Verlag, Stuttgart, 1963.

Dit boek verscheen als nr. 6 in een groots opgezette reeks (36 delen), Die Beligionen der Menschheit geheten, waaraan geleerden van formaat medewerken. Zo b^jv. een deel over het oude hindoeïsme van de hand van prof. Gonda. Het christendom zal in 7 delen behandeld worden.

Voor Afrika heeft men in prof. Damman een uitstekende auteur gevonden. Aan de universiteit van Marburg doceert hg godsdienstgeschiedenis en Afrikaanse talen. Damman is vooral linguist, hetgeen door heel het werk merkbaar is. Dit is vooral van belang omdat voor een beschrijving van de Afrikaanse religies de historische bronnen ontbreken en we naast de verhandelingen van de zendelingen toch in het bijzonder zyn aangewezen op „Selbstzeugnisse von Afrikanen! in ihrer Muttersprache". Ook in de beperking toont zich hier de meester. Damman laat de Egyptische religies (afzonderlijk deel), het oude Noordafrikaanse christendom en een uitvoerige bespreking van de Islam achterwege.

Uitvoerig schetst Damman de Afrikaanse mens in z^jn existentiële beleving van de machten; wie de dragers van deze machten zijn, en hoe deze machten zich manifesteren. Daarna volgt, een karakterschets van de niet autochtone religies op Afrika's bodem, waarbij hun uitbreiding en problemen aandacht krijgen. Ook de huidige tendenties, zowel in de stamreligies als in de vreemde godsdiensten, worden besproken. Tenslotte gaat de schrijver na welke veranderingen zich in de religieuze voorstellingen sinds oudsher hebben voltrokken. Het blijkt ook hier duidelijk, dat Afrika vóór de penetratie van het Westen geen statisch geheel is geweest. Deze Westerse invloed zorgde en zorgt nog voor een secularisatie, een „Entmythologisierung" en een religieuze acculturatie. Maar hoe dit ook zij, de magische wereld met haar enorm absorberend vermogen blijft in tact.

Geen detail schijnt de schrijver te ontgaan of onbekend te zijn. Steeds weer verrassen zijn scherpe definities: godengeesten, magie, mythologisch denken, totemisme etc. Zijn sterk etymologische

aanpak past hy terecht niet toe op de Godsnamen.

Een enkel punt vau kritiek. Brengt de auteur, die zelf toegeeft dat de Afrikaanse religies „kein einheitliches Lehrsysteni" (S. 3) vormen, niet te veel onder één noemer? Definieert hij niet té veel, gezien de vloeiende grenzen in het Afrikaanse denken?

Deze kritiek getuigt echter slechts van de intense belangstelling waarmee we hier, te midden van de stamreligies, dit werk lazen. Vanwege de lijnen die hij steeds trekt van de stamgodsdiensten naar de kerken, bijv. ten aanzien van het gebed, is het boek van groot belang en onontbeerlijk voor elke zendingsarbeider in Afrika, of voor wie zich daartoe voorbereidt. Wie godsdienstgeschiedenis studeert, vindt hier een rijke bron. Hem vooral wijs ik op de talloze uitvoerige voetnoten, de 8 pagina's bibliografie en het naam-en zaak-register.

Eldoret

H.v.’tV.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen